Książka jest w porządku. Świetna narracja, opisuje prawdziwą młodzież z krwi i kości - nie wymyśloną przez jakąś podstarzałą babkę, która nie wie jak myślimy. Mimo, ze główna bohaterką jest Kuka, to otacza się mnóstwem znajomych o różnych poglądach - jak w życiu; w niektórych powieściach ma się wrażenie, że bohater ma tylko dwóch, trzech znajomych, ze nikogo innego nie zna. I to są plusy.
"Nie uderzy żaden piorun" nie ma prawdziwej fabuły. A wątki są urywane, niedokończone (nie wiem czy jest to wada czy zaleta). Rozczarował mnie światopogląd Kamili. Na początku rozważałam możliwość, że książka jest jedną wielką ironią, wskazującą zachowania, które pchają człowieka do degradacji. Ale nie. Piorun rzeczywiście nie uderzył, dziewczyna najwidoczniej pozostała egoistką z wypaczoną logiką.
Jestem w tym samym wieku, co Kuka. Miewam podobne stany psychiczne. Bywam na podobnych imprezach. Ale... strasznie zaniepokoiłam się tym, co przeczytałam. Zaczynam się bać, bo co stanie się za kilkanaście lat, kiedy społeczność będzie do niej podobna? Nonkonformiści, egoiści, niezainteresowani jakimikolwiek wyższymi wartościami?

Książka jest w porządku. Świetna narracja, opisuje prawdziwą młodzież z krwi i kości - nie wymyśloną przez jakąś podstarzałą babkę, która nie wie jak myślimy. Mimo, ze główna bohaterką jest Kuka, to otacza się mnóstwem znajomych o różnych poglądach - jak w życiu; w niektórych powieściach ma się wrażenie, że bohater ma tylko dwóch, trzech znajomych, ze nikogo innego nie zna....