Od książki otrzymałam o wiele więcej, niż się spodziewałam. Jest to niesamowicie udany debiut autorki.

Narracja poprowadzono w sposób ciekawy, z którym raczej rzadko można się spotkać. Wiele wątków zostało niedokończonych i pozostawionych na pastwę losu. Jednak osobiście nie uznałabym tego za minus, ponieważ dodaje to realizmu opowieści. Przecież w większości przypadków nie od razu znajdujemy rozwiązanie problemu.

"Nie uderzy żaden piorun" opowiada o współczesnej młodzieży i również do niej jest skierowana. Z postaciami trudno nie sympatyzować, ponieważ są odzwierciedleniem nas samych. Ich przeżycia i zmagania ciężko odróżnić od tych, które spotykają zdecydowaną większość nastolatków. Próbują odszukać siebie w tym pokręconym świecie. Starają się wyrobić sobie własne opinie. Rozmawiają o literaturze, by następnie napić się wódki i przespać na chodniku. Zmierzają ku bezideowości.
Mam wielki podziw dla Ożarowskiej za stworzenie tak charakternych bohaterów.

Biorąc pod uwagę wiek autorki, zaczęłam zastanawiać się, czy właśnie nie przeczytałam powieści autobiograficznej, ale nie udało mi się znaleźć żadnych informacji na ten temat.

Od "nie uderzy żaden piorun" raczej bez sensu jest oczekiwać podniesienia na duchu. Wbrew pozorom jest to książka ciężka. Momentami nawet nasuwająca głębsze refleksje co rzadko zdarza się w młodzieżówkach.

Podsumowując, książkę szczególnie polecam młodzieży pragnącej odnaleźć cząstkę siebie w bohaterach literackich oraz dorosłym, którzy chcą poznać realia dzisiejszych młodych gniewnych.

Od książki otrzymałam o wiele więcej, niż się spodziewałam. Jest to niesamowicie udany debiut autorki.

Narracja poprowadzono w sposób ciekawy, z którym raczej rzadko można się spotkać. Wiele wątków zostało niedokończonych i pozostawionych na pastwę losu. Jednak osobiście nie uznałabym tego za minus, ponieważ dodaje to realizmu opowieści. Przecież w większości przypadków...

Ta książka to totalny niewypał , dno i wodorosty . Jest tak beznadziejna jak i ta część młodzieży którą opisuje . Bo mam nadzieję że jest to tylko niechlubna część . Zastanawiam się dla kogo ta książka została napisana , jaka jest jest grupa docelowa . Czy dla młodzieży ? Czy dla dorosłych i w jakim celu została napisana ? Moim zdaniem i jedni i drudzy znają taką młodzież bez potrzeby wycinania drzew na to coś co pretenduje do miana książki . Taką młodzież widuje się na co dzień na ulicy i rzeczywiście czas się bać , bo ONI kiedyś będą dorośli , chociaż raczej chyba wyrośnięci , bo bycie '' dorosłym '' , to nie tylko dowód osobisty w kieszeni . Szkoda czasu na ten badziew , wystarczy przeczytać opis z tylnej okładki , w środku nie ma niczego więcej , co warte by było czytania . Styl okropny , mieszanie czasów , płytkie dialogi . A jak czytam zdania typu : '' Nie jest podobny do dziewczyny - poza rysami twarzy . '' ; '' Pani ekspedientka , uprzejma i pomocna brunetka o zakazanym obkolczykowanym ryju objawiła jednak wspaniałą nowinę ...'' , to po prostu ręce opadają i zastanawiam się co ta '' autorka '' rzeczywiście miała w swojej przedmaturalnej głowie .

Ta książka to totalny niewypał , dno i wodorosty . Jest tak beznadziejna jak i ta część młodzieży którą opisuje . Bo mam nadzieję że jest to tylko niechlubna część . Zastanawiam się dla kogo ta książka została napisana , jaka jest jest grupa docelowa . Czy dla młodzieży ? Czy dla dorosłych i w jakim celu została napisana ? Moim zdaniem i jedni i drudzy znają taką młodzież...

Nie umiałabym czytać takich książek na co dzień, ale z tą zdecydowanie warto się zapoznać. Podziwiam autorkę za napisanie czegoś nowego. Trzeba tylko uważać, żeby nie wpaść w depresję, bo "klimat" na pewno nie jest niezwykle radosny ani lekki. No właśnie, klimat czy jak się to nazwie, to jest taki mój wyznacznik, nie wszystkie książki go mają. To zdecydowanie plus dla niej. Oprócz tego przekonania Kamili oraz innych bohaterów często są szokujące i przerażająco realistyczne. To sprawia, że powieść nie potrzebuje fabuły.

Nie umiałabym czytać takich książek na co dzień, ale z tą zdecydowanie warto się zapoznać. Podziwiam autorkę za napisanie czegoś nowego. Trzeba tylko uważać, żeby nie wpaść w depresję, bo "klimat" na pewno nie jest niezwykle radosny ani lekki. No właśnie, klimat czy jak się to nazwie, to jest taki mój wyznacznik, nie wszystkie książki go mają. To zdecydowanie plus dla niej....

Książka idealnie odzwierciedla obraz współczesnej młodzieży. Odnalazłam w niej wiele sytuacji aktualnych w moim życiu, jak i w życiu moich znajomych - dała mi do myślenia. Treść książki to nie puste słowa, tylko myśli w nie ubrane, nad którymi warto się zadumać. Po lekturze zaczęłam się niepokoić o przyszłość narodu... ;)

Książka idealnie odzwierciedla obraz współczesnej młodzieży. Odnalazłam w niej wiele sytuacji aktualnych w moim życiu, jak i w życiu moich znajomych - dała mi do myślenia. Treść książki to nie puste słowa, tylko myśli w nie ubrane, nad którymi warto się zadumać. Po lekturze zaczęłam się niepokoić o przyszłość narodu... ;)

Książka jest w porządku. Świetna narracja, opisuje prawdziwą młodzież z krwi i kości - nie wymyśloną przez jakąś podstarzałą babkę, która nie wie jak myślimy. Mimo, ze główna bohaterką jest Kuka, to otacza się mnóstwem znajomych o różnych poglądach - jak w życiu; w niektórych powieściach ma się wrażenie, że bohater ma tylko dwóch, trzech znajomych, ze nikogo innego nie zna. I to są plusy.
"Nie uderzy żaden piorun" nie ma prawdziwej fabuły. A wątki są urywane, niedokończone (nie wiem czy jest to wada czy zaleta). Rozczarował mnie światopogląd Kamili. Na początku rozważałam możliwość, że książka jest jedną wielką ironią, wskazującą zachowania, które pchają człowieka do degradacji. Ale nie. Piorun rzeczywiście nie uderzył, dziewczyna najwidoczniej pozostała egoistką z wypaczoną logiką.
Jestem w tym samym wieku, co Kuka. Miewam podobne stany psychiczne. Bywam na podobnych imprezach. Ale... strasznie zaniepokoiłam się tym, co przeczytałam. Zaczynam się bać, bo co stanie się za kilkanaście lat, kiedy społeczność będzie do niej podobna? Nonkonformiści, egoiści, niezainteresowani jakimikolwiek wyższymi wartościami?

Książka jest w porządku. Świetna narracja, opisuje prawdziwą młodzież z krwi i kości - nie wymyśloną przez jakąś podstarzałą babkę, która nie wie jak myślimy. Mimo, ze główna bohaterką jest Kuka, to otacza się mnóstwem znajomych o różnych poglądach - jak w życiu; w niektórych powieściach ma się wrażenie, że bohater ma tylko dwóch, trzech znajomych, ze nikogo innego nie zna....

Jest to książka inna... powiedziałabym nawet, że jest ona oryginalna. Posiada swój styl, klimat i swój niepowtarzalny wdzięk.
Ożarowska trafia w samo sedno dzisiejszego życia młodzieży [przynajmniej w większej jej części). Rozbawia, uświadamia, daje do myślenia. Starsze pokolenia z pewnością nie zrozumieją tej książki i będą chcieli o niej jak najszybciej zapomnieć. Dla rówieśników, książkowej Kuki, na pewno się ona spodoba. W wielu sytuacjach będą mogli odnaleźć siebie lub swoich znajomych.
Niestety dużo osób podchodzi sceptycznie do lektury napisanej przez zdolną maturzystkę i albo rezygnują z głębszego zapoznania się z treścią albo jak tylko mogą najkrytyczniej zrecenzują... A szkoba, bo książka naprawdę warta uwagi.
najszczersze 9/10 !

Jest to książka inna... powiedziałabym nawet, że jest ona oryginalna. Posiada swój styl, klimat i swój niepowtarzalny wdzięk.
Ożarowska trafia w samo sedno dzisiejszego życia młodzieży [przynajmniej w większej jej części). Rozbawia, uświadamia, daje do myślenia. Starsze pokolenia z pewnością nie zrozumieją tej książki i będą chcieli o niej jak najszybciej zapomnieć. Dla...

Polecam bardzo gorąco! Można się z tej książki nauczyć jak traktować innych ludzi, żeby samemu czuć się dobrze. Na co dzień mam do czynienia z ludźmi takimi jak główna bohaterka. Powieść wydaje się lekka i przyjemna, jednak to tylko pozory.

Polecam bardzo gorąco! Można się z tej książki nauczyć jak traktować innych ludzi, żeby samemu czuć się dobrze. Na co dzień mam do czynienia z ludźmi takimi jak główna bohaterka. Powieść wydaje się lekka i przyjemna, jednak to tylko pozory.

Niby młodzieżowo, miejscami gender, a tak naprawdę straszny niewypał, który nic sobą nie wnosi, a który już przeszedł do mroków mej niepamięci...

Niby młodzieżowo, miejscami gender, a tak naprawdę straszny niewypał, który nic sobą nie wnosi, a który już przeszedł do mroków mej niepamięci...

Obrazki dnia codziennego. Pytanie: czy życie jest wystarczająco ciekawe, aby pisać o nim powieść?

Obrazki dnia codziennego. Pytanie: czy życie jest wystarczająco ciekawe, aby pisać o nim powieść?

Tak zwyczajnie opisuje pustkę. I pełnię osobowości. Mam, posiadam, więc pewnie wrócę.

Tak zwyczajnie opisuje pustkę. I pełnię osobowości. Mam, posiadam, więc pewnie wrócę.