Małe miasteczko w Karolinie Południowej, w którym nie dzieje się nic ciekawego. Życie Ethana również można nazwać zupełnie normalnym, za wyjątkiem dziwnych snów, w których pojawia się pewna dziewczyna. Kiedy więc Lena rozpoczyna naukę w jego szkole, nie może uwierzyć własnym oczom i wie, że od teraz już nic nie będzie takie samo.

Piękne Istoty bardzo długo leżały u mnie na półce i dopiero niedawno znalazłam czas i chęci, by je przeczytać. A wszystko za sprawą adaptacji, której króciutki fragment ostatnio zobaczyłam - uznałam, że chyba najwyższa pora, by w końcu sięgnąć po tę powieść. Książki można podzielić na arcydzieła, gnioty i takie, które plasują się gdzieś między jednymi a drugimi. Myślę, że wspomnianą wyżej lekturę należy zaliczyć do tej ostatniej grupy. Dlaczego? Zaraz zobaczycie.

„Samotność to obejmowanie kogoś, kogo kochasz.
Gdy wiesz, że nigdy więcej nie obejmiesz go znowu”

Klimat Pięknych Istot niezmiernie mi się podobał. Od samego początku czuło się niepowtarzalny nastrój: napięcie narastało z każdą stroną, a wszystko owiane było tajemnicą. Co ważniejsze, autorkom udało się utrzymać taką atmosferę aż do końca. Myślę, że właśnie ona nadaje książce tak osobliwego charakteru i sprawia, że ciężko oderwać się od lektury. Poza tym należy wspomnieć o wojnie secesyjnej, którą można nazwać wręcz motywem przewodnim całej powieści. Sam pomysł uważam za strzał w dziesiątkę, bo powstało bardzo ciekawe, dosyć oryginalne połączenie, a i do samego wykonania nie mogę się doczepić.

Odnośnie postaci mam mieszane uczucia. Piękne Istoty to paranormal, więc właściwie już na starcie wiadomo jak się wszystko potoczy. I jeśli chodzi o tę książkę, nie widzę żadnych odstępstw od schematu. Bohaterowie zakochują się w sobie bardzo szybko, cały czas towarzyszą im jakieś nadnaturalne zjawiska, coś stoi na przeszkodzie ich uczuciu itp. Nic, co zasługiwałoby na szczególną uwagę. Z drugiej strony Ethan bardzo przypadł mi do gustu. Nie jest wcale irytujący, ani też nie można nazwać go kolejnym głupim amerykańskim nastolatkiem. Przyjemnie było czytać tę powieść patrząc na wydarzenia właśnie z jego perspektywy. Jednak Lena to zupełnie inna bajka. Wszystko dlatego, że została okropnie wyidealizowana, a w pewnym sensie nawet przerysowana, czego nie mogę autorkom wybaczyć.

„Fakt, że się czegoś bardzo pragnie, nie oznacza, że można to osiągnąć”

Akcja książki idzie do przodu swoim tempem. W początkowych rozdziałach nie dzieje się zbyt wiele - jesteśmy wprowadzani w życie Ethana, poznajemy Gatlin i odrobinę historii tego miejsca. Później jednak pojawia się Lena i zaczyna się robić ciekawie. Mimo że zapierających dech w piersiach momentów nie znajdziemy zbyt wiele, te, które już się pojawiły, były całkiem niezłe. Sama fabuła jest jednak dość przewidywalna, jak to często w młodzieżówkach bywa. Nie można nazwać jej szczególnie ambitną i raczej nie zachwyci bardziej wymagających czytelników. Pomysł na Obdarzonych nie był do końca oryginalny, choć podobało mi się, że autorki stworzyły coś, co choć w niewielkim stopniu odbiega od utartych schematów, jakie znajdziemy w tysiącach innych powieści. Jako ciekawostkę dodam, że w Pięknych Istotach znajdziemy scenę bardzo podobną do tej z Carrie Stephena Kinga i, nie powiem, bardzo mnie to zaskoczyło.

Podsumowując tę króciutką recenzję, uważam, że mimo wspomnianych wyżej wad i pewnej schematyczności, książka jest całkiem niezła. Oczywiście biorąc pod uwagę fakt, iż mamy do czynienia z młodzieżówką. Styl pań Stohl i Garcii jest bardzo przyjemny i mimo dosyć dużej objętości, powieść czyta się szybko. Jeśli ktoś ma trochę wolnego czasu i poszukuje niezobowiązującej lektury, to Piękne Istoty są dla niego.

Małe miasteczko w Karolinie Południowej, w którym nie dzieje się nic ciekawego. Życie Ethana również można nazwać zupełnie normalnym, za wyjątkiem dziwnych snów, w których pojawia się pewna dziewczyna. Kiedy więc Lena rozpoczyna naukę w jego szkole, nie może uwierzyć własnym oczom i wie, że od teraz już nic nie będzie takie samo.

Piękne Istoty bardzo długo leżały u mnie na...