Piękna opowieść, warto przeczytać i dać się unieść Latającej Górze.

Piękna opowieść, warto przeczytać i dać się unieść Latającej Górze.

Długo zbierałam się do przeczytania tej powieści (kilka lat od zakupu),a teraz nie mam pojęcia dlaczego, bo pochłonęłam ją w kilka wieczorów pomiędzy codziennymi obowiązkami. Jest to historia wzruszająca, bogata w emocje i ciekawa. Zdecydowanie polecam.

Długo zbierałam się do przeczytania tej powieści (kilka lat od zakupu),a teraz nie mam pojęcia dlaczego, bo pochłonęłam ją w kilka wieczorów pomiędzy codziennymi obowiązkami. Jest to historia wzruszająca, bogata w emocje i ciekawa. Zdecydowanie polecam.

Książka niezwykła, trudna do opisania.
Tytułowa "Latająca góra" to właściwie tylko tło do opisu bogactwa wewnętrznych przeżyć, opisów międzyludzkich relacji, miłości braterskiej, miłości do kobiety i wielu innych odcieni miłości.
Aż trudno uwierzyć, że tyle można o tym napisać - a jednak można. I do tego przepięknym, bogatym językiem.
"Latająca góra" to - moim zdaniem - książka o wnętrzu człowieka, o przeżywaniu najpiękniejszych uczuć, o miłości i dojrzewaniu do tej miłości - na różnych płaszczyznach.
Po lekturze tej książki dowiedziałem się więcej o sobie. Piękna literatura.

Książka niezwykła, trudna do opisania.
Tytułowa "Latająca góra" to właściwie tylko tło do opisu bogactwa wewnętrznych przeżyć, opisów międzyludzkich relacji, miłości braterskiej, miłości do kobiety i wielu innych odcieni miłości.
Aż trudno uwierzyć, że tyle można o tym napisać - a jednak można. I do tego przepięknym, bogatym językiem.
"Latająca góra" to - moim zdaniem -...

Opowieść o dwóch braciach, którzy są sobie obcy,są zupełnie różni. Zbliża ich do siebie wyprawa na nieznany szczyt.

Opowieść o dwóch braciach, którzy są sobie obcy,są zupełnie różni. Zbliża ich do siebie wyprawa na nieznany szczyt.

Kiedyś zapytano Reinholda Messnera - jednego z najwybitniejszych alpinistów wszech czasów - o jego ulubioną książkę o górach. Odrzekł bez wahania, że to powieść "Latająca góra" Christopha Ransmayra. "Nie interesuje mnie typowa literatura górska. Jeśli ktoś opowiada mi, jak się wspinał, a potem schodził, a potem znów trochę się wspinał, to to jest dla mnie nudne. [...] Ciekawe jest to, co dzieje się w umysłach bohaterów. Trzeba przeżyć coś mocnego, bo inaczej nie jest się w stanie tego przekazać."

Nie wiem jak to zrobił Ransmayr, czy przeżył coś mocnego? - ale spod jego pióra wyszła książka wybitna. Dziękuję, panie Messner, to dzięki rozmowie "Moje góry poza dobrem i złem" przeczytałem "Latającą górę".

http://wyborcza.pl/magazyn/1,140070,16448265,Moje_gory_poza_dobrem_i_zlem.html

Kiedyś zapytano Reinholda Messnera - jednego z najwybitniejszych alpinistów wszech czasów - o jego ulubioną książkę o górach. Odrzekł bez wahania, że to powieść "Latająca góra" Christopha Ransmayra. "Nie interesuje mnie typowa literatura górska. Jeśli ktoś opowiada mi, jak się wspinał, a potem schodził, a potem znów trochę się wspinał, to to jest dla mnie nudne. [...]...

„Latająca góra" to jedna z najpiękniejszych książek, jakie czytałam. Powiedzieć, że porusza trzewia i nie popuszcza, to mało. To książka z tych, które trzyma się na półce jak skarb, by od czasu do czasu zajrzeć do niej i przeczytać kilka linijek.

W centrum tej poetyckiej prozy nie tkwi tak naprawdę góra, lecz bracia i ich wzajemne relacje. Bo podróż przez Tybet jest podróżą przez rodzinną historię. A zdobycie góry jest zdobyciem siebie. I chodzi nie tylko o pokonanie własnych słabości, ale też o umiejscowienie siebie w świecie. Spotkanie z obcą archaiczną kulturą, wyrwanie z własnego podwórka, otwiera na nowe. Pozwala doświadczyć innej rzeczywistości, zobaczyć świat, który istniał przed nami. Pozwala uzmysłowić sobie kruchość zachodniej cywilizacji i nasze przez nią zniewolenie. Wielkość „Latającej góry" nie wiąże się jednak z wielkim przesłaniem. To, że ta książka tak bardzo porusza duszę, zawdzięcza językowi. Temu, jak zwykłe, czasem najprostsze myśli, przyobleczono tu w słowa. Christoph Ransmayr i jego tłumacz Jacek Buras zrobili to w niezapomniany, niezwykle sugestywny sposób.

więcej: http://gory-lektury.blogspot.com/2014/08/piekno-gory-muzyka-duszy.html

„Latająca góra" to jedna z najpiękniejszych książek, jakie czytałam. Powiedzieć, że porusza trzewia i nie popuszcza, to mało. To książka z tych, które trzyma się na półce jak skarb, by od czasu do czasu zajrzeć do niej i przeczytać kilka linijek.

W centrum tej poetyckiej prozy nie tkwi tak naprawdę góra, lecz bracia i ich wzajemne relacje. Bo podróż przez Tybet jest...

„Latająca Góra” była moim książkowym Graalem, szukałam jej długo więc kiedy przypadkowe pytanie sprawiło, iż w końcu do mnie trafiła (aż z Warszawy, jeszcze raz dziękuję!) wiedziałam, że warto było czekać cały ten czas.
Piękna i niezwykle, niezwykle emocjonalna. Te słowa najpełniej oddają charakter książki - począwszy od przedstawionej historii, a na konstrukcji kończąc.
„Latająca..” nie jest typową powieścią alpinistyczną, to poemat: o wędrówce dwóch braci przez Transhimalaje i ich wspinaczce na niezdobyty nigdy wcześniej, fikcyjny szczyt Phur-Ri. Ta wspólna podróż jest jednocześnie poszukiwaniem utraconej, braterskiej miłości i rozliczeniem się z trudnym dzieciństwem. W tle autor podejmuje wątek niepokojów politycznych Irlandii i zrywów wolnościowych Tybetu. Książka napisana jest składem chorągiewkowym, niejustowanym, bez rymów, ale z rytmem – czyta się ją niczym w takt bijącego serca.

„Latająca Góra” była moim książkowym Graalem, szukałam jej długo więc kiedy przypadkowe pytanie sprawiło, iż w końcu do mnie trafiła (aż z Warszawy, jeszcze raz dziękuję!) wiedziałam, że warto było czekać cały ten czas.
Piękna i niezwykle, niezwykle emocjonalna. Te słowa najpełniej oddają charakter książki - począwszy od przedstawionej historii, a na konstrukcji kończąc....