Bazą do powieści było opowiadanie, które autorka napisała najpierw, a potem wykorzystała jako pierwszy rozdział „Numerów”. Książka intryguje już od pierwszej strony. Poznajemy Jem, dziewczynę z problemami, która ma za sobą ciężkie dzieciństwo, bez rodziny i prawdziwej opieki. Odkąd jej matka zmarła, ciągle zmieniały się miejsca, w których mieszkała. Unika ona wszelkiego kontaktu z ludźmi, a już szczególnie nienawidzi patrzeć ludziom w oczy, bo wtedy widzi numery, czyli daty ich śmierci. Jest to zupełnie nieprawdopodobne, prawda? Jednak czytając nie odnosi się takiego wrażenia, w jakiś sposób po prostu przyjmuje się to do wiadomości. Mimo jej odosobnienia, znajduje się ktoś kto się nią interesuje i uparcie chce zawrzeć z nią znajomość. Tym kimś jest Pająk, nazywany tak ze względu na swoje nienaturalnie długie kończyny, które są ciągle w ruchu. Nie jest on ładny i również ma problemy. Na dodatek delikatnie mówiąc brzydko pachnie. Mimo to okazuje się bardzo sympatyczną i zabawną postacią. Początkowo Jem nie ma ochoty spędzać z nim czasu, lecz pewne wydarzenia sprawiają, że wpadają w spore kłopoty i razem muszą uciekać.

Styl pisarki jest raczej prosty, bez zawirowań, lecz przez to idealnie wpasowuje się w atmosferę powieści, bo nie jest ona zwykłą młodzieżówką. Autorka miała oryginalny pomysł. Nie jest to lekka książka, lecz jak dla mnie naprawdę bardzo dobra. Bez przesładzania pokazuje jakie życie potrafi być okrutne. Jej bohaterowie nie mają nic. Ich rzeczywistość tworzą wagary od szkoły, wulgaryzmy, narkotyki i palenie papierosów. Nie mają perspektyw na przyszłość, nikt nie jest im przychylny. Ludzie widząc ich, chowają sobie dzieci za plecami, a i sami czym prędzej odchodzą w innym kierunku. Są wyrzutkami społeczeństwa, lecz oni jak wszyscy potrzebują czasami bliskości drugiego człowieka, nawet jeśli się do tego nie przyznają.
Towarzyszy temu od początku rozwijająca się i zaskakująca akcja, do tego jeszcze zakończenie, które jest jednym z najbardziej przejmujących, które ostatnio mogłam przeczytać. Ostatnie strony dosłownie połknęłam. Przez moment myślałam, że wiem jak to się skończy, lecz po chwili okazywało się, że ani trochę nie miałam racji.
Okładka bardzo mi się podoba. Uważam, że jest ciekawie zrobiona. Zarówno z przodu jak i z tyłu są malutkie cyferki, których na pierwszy rzut oka nie widać. Liczby są także wewnątrz książki.

Podsumowując zdecydowanie POLECAM :)

Bazą do powieści było opowiadanie, które autorka napisała najpierw, a potem wykorzystała jako pierwszy rozdział „Numerów”. Książka intryguje już od pierwszej strony. Poznajemy Jem, dziewczynę z problemami, która ma za sobą ciężkie dzieciństwo, bez rodziny i prawdziwej opieki. Odkąd jej matka zmarła, ciągle zmieniały się miejsca, w których mieszkała. Unika ona wszelkiego...