To trudna powieść...Elfriede Jelinek rozprawia się z niewygodną historią. Przedstawia prawdy, które nie każdemu się podobają. Jej proza jest specyficzna. Wszystko jest powiedziane wprost, z brutalną szczerością, bez owijania w bawełnę. Nie ma w niej nic romantycznego, ładnego. Za to dużo brutalności, wulgarnego języka, obscenicznych zachowań i seksu. Jelinek ukazuje kobietę uległą, sprowadzoną do roli przedmiotu, służącego do zaspokajania mężczyzny. Przedstawia dowody na to, że demony przeszłości, choćby nie wiem jak skrywane, grzechy ojców, mają wpływ na dorastające dzieci i ich pojmowanie świata.
Dojrzewa się, doświadczając zbrodni - powtarza Rainer.

Nie polecam tej książki każdemu, bo nie wszystko jest dla wszystkich. Na pewno nie jest to lektura przyjemna ani łatwa w odbiorze. Pesymizm wyziera dosłownie z każdej, kolejno przewracanej strony, by na końcu przywalić człowiekowi prosto w oczy, z zaskoczenia. I chociaż podświadomie spodziewamy się tego najgorszego, to jednak zakończenie wbija się głęboko w umysł i tam pozostaje. A czytelnik pozostaje z jedynym słusznym pytaniem, na które trudno znaleźć odpowiedź: Dlaczego?
Jeśli chcecie poznać mroczną stronę ludzkich uczuć, sięgnijcie po Wykluczonych. Jeśli razi Was wulgarny język, realistyczne opisy seksu, czy brak jakichkolwiek hamulców w zachowaniu człowieka, darujcie sobie tę lekturę. Ja planuję przeczytać Pianistkę, kolejną powieść kontrowersyjnej austriackiej pisarki, ale nie teraz. Za jakiś czas. Za dużo emocji.

To trudna powieść...Elfriede Jelinek rozprawia się z niewygodną historią. Przedstawia prawdy, które nie każdemu się podobają. Jej proza jest specyficzna. Wszystko jest powiedziane wprost, z brutalną szczerością, bez owijania w bawełnę. Nie ma w niej nic romantycznego, ładnego. Za to dużo brutalności, wulgarnego języka, obscenicznych zachowań i seksu. Jelinek ukazuje kobietę...