Jak na Jodi Picoult przystało znów trudny temat, wydaje mi się, że z dotychczasowych pozycji tej autorki, które miałam okazję przeczytać, właśnie ta wstrząsnęła mną najbardziej. Próbowałam postawić się na miejscu Anny i zadawałam sobie pytanie, co czuje osoba, która przyszła na świat w zamyśle rodziców TYLKO I WYŁĄCZNIE po to, by być dawcą ? Im dalej zagłębiałam się w historię rodziny Fitzgerald tym bardziej miałam wrażenie, że Sara tak naprawdę wcale nie walczy o zdrowie Kate dla niej, a właśnie dla siebie, by nie czuć, że nawaliła. Jej perfekcjonizm mnie przerażał, stosunek do pozostałych dzieci tym bardziej. Największą krzywdę, wbrew pozorom, poniósł Jesse. Zapomniany, odrzucony, a to przecież też w momencie początku choroby swojej siostry, było tylko niewinne dziecko, które tak samo potrzebowało troski, miłości, zainteresowania ze strony rodziców. To przez ich postępowanie stał się tym, kim się stał. Brak silnych wzorców i solidnej podstawy wychowawczej sprawił, że chłopak się zagubił, źle interpretował otaczający go świat i intencje ludzi. Zakończenie mocno kontrowersyjne, zwłaszcza moment odłączenia respiratora. Nie wiem czy autorka miała taki zamysł, ale dla mnie ta scena była wstrząsająca, ponieważ miałam wrażenie, że dla Sary nie była ona niczym nadzwyczajnym, tak jakby kamień spadł jej z serca, bo wreszcie jest nerka dla Kate ! Być może nie dojrzałam jeszcze do tak trudnej tematyki, jestem po prostu wstrząśnięta i na pewno książka dała mi wiele powodów, aby przemyśleć także i własną egzystencję.

Jak na Jodi Picoult przystało znów trudny temat, wydaje mi się, że z dotychczasowych pozycji tej autorki, które miałam okazję przeczytać, właśnie ta wstrząsnęła mną najbardziej. Próbowałam postawić się na miejscu Anny i zadawałam sobie pytanie, co czuje osoba, która przyszła na świat w zamyśle rodziców TYLKO I WYŁĄCZNIE po to, by być dawcą ? Im dalej zagłębiałam się w...