Dopiero teraz udało mi się zabrać za tę kontrowersyjną książkę, na którą wielu spoglądało wyłącznie poprzez pryzmat wieku autora. Niejednokrotnie przekonałem się, że lepiej nie podawać w przypadku młodocianych osób ich wieku, bo hieny tylko za to zmieszają tekst z błotem, strzelając jak nic stereotypami: młody, głupi, nic nie wie o życiu, ma zerową wiedzę, jeśli coś wydał to chyba wyłącznie przez selfa czy vanity. Ludzie mają niestety kręćka na punkcie wieku, a fikcyjne liczby paraliżują ich życie. Tak właśnie było z Eragonem, który mi się spodobał, a z przeczytaniem którego zwlekałem do czasu, aż książka przypadkiem wpadła mi w ręce, właśnie z powodu negatywnych opinii o powieści i sporego hejtu. Książka mnie wciągnęła, jedne rozdziały mniej, inne bardziej. Jeśli autor rzeczywiście napisał sam ten tekst, bez pomocy rodziców, jedynie zostały poprawione w oryginale błędy językowe, to chłopak zasługuje na szczery szacunek. Napotykamy sporo fachowych zwrotów, przemyślanych opisów przedmiotów czy broni, zamiast ogólników. Książka jest lekka (zasługa wieku autora), miło spędza się przy niej czas, smok wyszedł świetnie, reszta bohaterów raczej sztampowa, ale w żadnym wypadku nie przeszkadzają i nie irytują. Powieść o wiele ciekawsza i bardziej wyobraźniotwórcza niż połowa kiczu zalewająca obecnie księgarnie, który się wybił tylko dzięki silnej reklamie i wmawianiu czytelnikom, że to bestsellery i hity, mające jakieś tam wysokie miejsca w NYT czy nagrody literackie. I niestety wiele osób lemingowato daje sobie to wmówić. Książki należy po prostu czytać, bez sugerowania się recenzjami, na czym właśnie się przejechałem w przypadku Eragona. Baty należą się jedynie polskiej korekcie i redakcji, która wypuściła tekst z literówkami i poprzekręcanymi wyrazami, w stylu "moge" zamiast "może" bądź "do" zamiast "go" - tego niestety jest pełno. Jakby korektę dokonał automatycznie program, a nie uważnie czytający wszystko człowiek. Historia zasługuje minimum na ocenę 5/10. Kto daje powieści gwiazdkę, musi być albo hejterem, albo niedoszłym młodocianym aŁtorem, którego zżera zazdrość o to, że żadne wydawnictwo nie chciało opublikować jego dzieła, a ktoś inny miał szczęście/warunki i mu się powiodło.

Dopiero teraz udało mi się zabrać za tę kontrowersyjną książkę, na którą wielu spoglądało wyłącznie poprzez pryzmat wieku autora. Niejednokrotnie przekonałem się, że lepiej nie podawać w przypadku młodocianych osób ich wieku, bo hieny tylko za to zmieszają tekst z błotem, strzelając jak nic stereotypami: młody, głupi, nic nie wie o życiu, ma zerową wiedzę, jeśli coś wydał...