Mankell przyciągnął mnie do siebie pierwszą powieścią o Joelu, który razem z psem biegł ku gwieździe. Pragnąc dalej towarzyszyć przesympatycznemu 11-latkowi w wyścigu codziennych dni przez szwedzkie chodniki i lasy sięgnęłam po drugą część. Cienie miały urosnąć o zmierzchu, tak jak wyzwania, z którymi musiał zmierzyć się chłopiec. Wyzwaniami nazwano niestety problemy, które Joel stworzył sobie sam, przez własną głupotę. Proste,lecz poruszające przemyślenia zamieniły się w bełkot. Przez pierwszą część książki Mankell każe rozbierać nam Cud na części pierwsze, choć chyba sam nie do końca pojmuje jego reguły. W drugiej części zaś można załamać ręce, obserwując zachowanie Joela, który z beztroskiego i mądrego chłopaka, staje się bohaterem tragicznym. Szukając najlepszego przyjaciela urzeka się Złem, które towarzyszy mu odtąd jak najwierniejszy kompan. Szukając lepszego życia dla Gertrud, uprzykrza je nie tylko jej, ale i wszystkim innym dookoła. Najsmutniejsze jest to, że nawet na końcu książki Joel nie dostrzega swojej winy, której mógłby choćby pożałować i dać nadzieję czytelnikowi na to, że wyrośnie na porządnego człowieka. Jednak "od myślenia o tym, ile na niebie jest gwiazd prawie kręci mu się w głowie." Biedny Joel.

Mankell przyciągnął mnie do siebie pierwszą powieścią o Joelu, który razem z psem biegł ku gwieździe. Pragnąc dalej towarzyszyć przesympatycznemu 11-latkowi w wyścigu codziennych dni przez szwedzkie chodniki i lasy sięgnęłam po drugą część. Cienie miały urosnąć o zmierzchu, tak jak wyzwania, z którymi musiał zmierzyć się chłopiec. Wyzwaniami nazwano niestety problemy, które...