W końcu i ja, nie mogąc w żaden sposób zaspokoić swojej ciekawości, postanowiłam wstąpić do osławionej Cukierni pod Amorem. Jednak zamiast kremowego cappuccino i ciastka z bitą śmietaną, zamówiłam opasły tom pierwszej części niezapomnianej sagi rodzinnej. Było pysznie.

W powieści przeplatają się ze sobą dwie historie rozgrywające się na odrębnych płaszczyznach czasowych. W roku 1995 poznajemy państwa Hryciów – mieszkańców niewielkiego Gutowa będących właścicielami tytułowej cukierni, natomiast cofając się o ponad sto lat wstecz, w roku 1894, trafiamy do pałacu Zajezierskich zamieszkiwanego przez zamożną szlachecką rodzinę o wielopokoleniowej tradycji. Iga Hryć, zaintrygowana niebywałym znaleziskiem archeologicznym na gutowskim rynku, podejmuje się odkrycia pewnej niewyjaśnionej tajemnicy związanej z zaginionym przed laty, drogocennym skarbem rodowym. Śledząc żmudne śledztwo Igi, przenosimy się jednocześnie do Zajezierzyc, gdzie w dziewiętnastowiecznej scenerii wiejskiego zacisza, poznajemy losy rodzin zamieszkujących pobliskie majątki. Jeśli jesteście ciekawi jaki związek istnieje pomiędzy niepozorną Igą, a bogatym dziedzicem Zajezierzyc, koniecznie sięgnijcie po Cukiernię pod Amorem.

Powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk wyraźnie wyróżnia się na tle polskiej literatury popularnej, nie jest to bowiem kolejna sielankowa bajeczka o życiu małomiasteczkowej społeczności. Opisując XIX-wieczne realia, autorka demonstruje rozległą wiedzę na tematy prowincjonalnej codzienności, zwyczajów, zabobonów oraz tradycji. Z niebywałą skrupulatnością odmalowuje ówczesną rzeczywistość tworząc szkic skomplikowanych relacji międzyludzkich, których kierunek wyznaczany jest przez wyraźnie skodyfikowaną etykietę. Nieudane małżeństwa, zdrady i niechciane dzieci są gorzkim owocem nieujarzmionych namiętności zamkniętych w klatce sztywnych konwenansów i obowiązujących norm towarzyskich. Cukiernia pod Amorem pozbawiona jest jednak cech charakterystycznych dla ckliwych romansideł, których akcja rozgrywa się gdzieś w przestrzeni historycznej, pośród jakiś kiczowatych dekoracji. Mnogość wątków, dynamiczna fabuła obfitująca w liczne nieprzewidziane wydarzenia, złożone i ciekawe portrety psychologiczne bohaterów sprawiają, że powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk wychodzi poza schematyczną kompozycję typową dla zwykłych czytadeł.

Autorka sprawnie radzi sobie także z wątkiem kryminalnym rozpoczętym w związku z detektywistycznymi poczynaniami Igi Hryć. Jednak zakończenie powieści pozostawia po sobie znaczny niedosyt nie dając żadnych, konkretnych odpowiedzi i rozwiązań. Mimo że jedną z głównych zalet Cukierni pod Amorem jest ciekawa, przeplatana i zróżnicowana pod względem czasoprzestrzeni kompozycja, akcja niejednokrotnie wydaje się być urwana w decydującym momencie, co znacznie osłabia zainteresowanie ze strony czytelnika, który oczekuje kontynuacji interesującego go wątku. Niedogodności zostają jednak zrekompensowane przez kwiecisty język obfitujący w rozbudowane porównania i wysublimowane epitety tworzące niemalże teatralne dekoracje dla rozgrywającej się akcji.

Pisząc Cukiernię pod Amorem Małgorzata Gutowska-Adamczyk dała doskonałe świadectwo umiejętności snucia wspaniałych opowieści. To dobry kawałek polskiej literatury popularnej.

W końcu i ja, nie mogąc w żaden sposób zaspokoić swojej ciekawości, postanowiłam wstąpić do osławionej Cukierni pod Amorem. Jednak zamiast kremowego cappuccino i ciastka z bitą śmietaną, zamówiłam opasły tom pierwszej części niezapomnianej sagi rodzinnej. Było pysznie.

W powieści przeplatają się ze sobą dwie historie rozgrywające się na odrębnych płaszczyznach czasowych....