Zagadkowe tytułowe określenie, opowiadania "tułacze", tłumaczy geneza tych utworów: wszystkie opisane przez Marqueza w tym tomie historie wydarzyły się na Starym Kontynencie, albo jemu samemu, albo ludziom, których poznał przebywając w Europie i którzy przekazali mu swoje opowieści. Kreśli więc Márquez krzywą ścieżkę wędrówki przez Europę, od Madrytu aż po sycylijskie wybrzeże, a choć porzucił tym razem, tak lubiany przeze mnie, pełen żarliwości i magii świat Karaibów i Ameryki Łacińskiej, jego opowiadania przesiąknięte są tym charakterystycznym dla noblisty klimatem, mieszaniną nostalgii, wręcz smutku, odrobiny łzawego humoru, namiętności...

I jak zwykle u niego, opowiadana fabuła jest pretekstem do pochylenia się nad człowiekiem i jego przypadkiem. Czy będzie to podstarzała prostytutka, zagubiony w Paryżu żonkoś, stary i schorowany, żyjący w niedostatku mąż stanu czy kobieta, dla której awaria samochodu będzie miała zupełnie nieprzewidziany finał, Márquez każdego z nich potraktuje ze zrozumieniem i współczuciem, wydobywając z ich historii samotność, godność, śmieszność i tragizm. Bo właśnie tragedia, nie jakaś wielka, wszechogarniająca, ale prywatna, osobista, to rys, który łączy bohaterów tego tomu. Ból tkwi w tych opowiadaniach, niczym ostatnia kropla wina na dnie kielicha. Nie da się go wypić do końca, nie można przed nim uciec, a autor portretuje swych bohaterów, choć małych, to wielkich w ich pokornej aprobacie swego losu.

Zagadkowe tytułowe określenie, opowiadania "tułacze", tłumaczy geneza tych utworów: wszystkie opisane przez Marqueza w tym tomie historie wydarzyły się na Starym Kontynencie, albo jemu samemu, albo ludziom, których poznał przebywając w Europie i którzy przekazali mu swoje opowieści. Kreśli więc Márquez krzywą ścieżkę wędrówki przez Europę, od Madrytu aż po sycylijskie...