Lekturę Rodzinnej historii lęku rozpoczęłam parę miesięcy temu, będąc pod ogromnym wrażeniem osobowości pisarki, którą miałam okazję poznać podczas wieczoru autorskiego.

Brałam książkę do ręki, czytałam parę stron i ... odkładałam na kilkanaście dni. Czekałam na odpowiedni moment, by zagłębić się w niełatwą tematykę i momentami niezwykle bolesne zwierzenia autorki, które trafiają do czytelnika o tyle bezpośrednio, że napisane zostały prostym, pięknym językiem przywodzącym na myśl pamiętnik albo listy do przyjaciółki.
Liczne osobiste komentarze autorki sprawiają, że czytelnik głębiej wnika w tekst, traci dystans. I zaczyna myśleć. Tuszyńska zadaje niewygodne pytania, snuje domysły i rozważania, których pointa nie zawsze jest wygodna dla odbiorcy jej tekstu. Członkowie rodziny autorki przestają być dla czytelnika obcy, a spotykające ich tragedie dotykają go głębiej, niż gdyby miał do czynienia z tradycyjnie napisanym, bezosobowym tekstem biografii. Każdy rozdział opatrzony jest przynajmniej jednym zdjęciem: często widnieje na nim bohaterka lub bohater danego rozdziału. Większość fotografii pochodzi z archiwum autorki.

Agata Tuszyńska w wieku dziewiętnastu lat dowiedziała się od matki, iż ta jest Żydówką. Kompletnie nie wiedziała, co z tym faktem zrobić, więc po prostu ignorowała go przez kilka lat. A potem zaczęła szukać. Własnych korzeni, śladów po nieobecnych oraz swojej tożsamości. Nie było to łatwe w kraju z tak pogmatwaną polsko-żydowską historią, gdzie przykłady bohaterstwa i bezinteresownej pomocy przeplatają się ze zdradą i donosicielstwem. A na końcu napisała książkę. Najważniejszą, w jej dorobku, bo autobiograficzną.
Autorka opisała zarówno żydowską rodzinę matki, jak i robotniczą, pochodzącą z Łodzi polską rodzinę ojca, Bogdana Tuszyńskiego, znanego sprawozdawcy radiowego. Jej własne wspomnienia przeplatają się z opowieściami innych członków rodziny oraz informacjami zdobytymi podczas żmudnych i nie zawsze łatwych poszukiwań w bibliotekach i archiwach.

Jest to książka mądra i ważna. Szczerze polecam.

Więcej recenzji na moim blogu: www.wedlugagi.blogspot.com

Lekturę Rodzinnej historii lęku rozpoczęłam parę miesięcy temu, będąc pod ogromnym wrażeniem osobowości pisarki, którą miałam okazję poznać podczas wieczoru autorskiego.

Brałam książkę do ręki, czytałam parę stron i ... odkładałam na kilkanaście dni. Czekałam na odpowiedni moment, by zagłębić się w niełatwą tematykę i momentami niezwykle bolesne zwierzenia autorki, które...