Zapewne jeszcze długo nie sięgnęłabym po Kinga, gdyby nie słowa mojego serdecznego kolegi (pozdrawiam, Darek!) które jakiś czas temu umieścił w jednej ze swoich opinii, a które zapadły mi głęboko w pamięć...
Wiem, że dla niego Stephen King to Mistrz, i doskonale wiem też, że w tym słowie podziw miesza się z szacunkiem zachwytem i uwielbieniem ( i to w bardzo dużych dawkach); dla mnie natomiast twórczość Autora to, jak dotąd, wielki znak zapytania, nadeszła pora aby to zmienić.
Sięgnęłam po "Cztery pory roku" nieprzypadkowo, i nie bez przyczyny zaczęłam czytać nowele od ostatniej, zmierzając do owianej największą sławą "Skazanych na Shawshank". Teraz wiem, że to był bardzo dobry pomysł, ponieważ moim zdaniem "Metoda oddychania" jest wśród tych czterech opowiadań najsłabsza. "Ciało" troszkę lepsze. Natomiast jeśli chodzi o pozostałe, mogę pokusić się o stwierdzenie, że "Zdolny uczeń"  nie ustępuje w niczym historii Andy'ego  Dufresne - w obu przypadkach zdolność autora do gry uczuciami (zarówno bohaterów jak i moimi) osiąga szczyt.
I wiem, że historii 13letniego Todda na pewno, przez bardzo bardzo długi czas, nie zapomnę; natomiast podobną do opowiedzianej w "Skazanych...", jednak bardziej rozbudowaną, znalazłam na naszym rodzimym gruncie, z czego teraz jestem jeszcze bardziej zadowolona, ponieważ wiem, że po lekturze "Skazanych na Shawshank" czułabym ogromny niedosyt.
Muszę przyznać, że moje pierwsze spotkanie z Autorem wypadło naprawdę pomyślnie, i gdybym mogła ocenić tylko dwie pierwsze (z mojej perspektywy ostatnie) nowele, ocena byłaby zdecydowanie wyższa.

Zapewne jeszcze długo nie sięgnęłabym po Kinga, gdyby nie słowa mojego serdecznego kolegi (pozdrawiam, Darek!) które jakiś czas temu umieścił w jednej ze swoich opinii, a które zapadły mi głęboko w pamięć...
Wiem, że dla niego Stephen King to Mistrz, i doskonale wiem też, że w tym słowie podziw miesza się z szacunkiem zachwytem i uwielbieniem ( i to w bardzo dużych...