Podchodziłam do tej powieści z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony trochę się jej obawiałam, z drugiej liczyłam, że stanie się ona przełomową w moim życiu.

Owszem, wiele fragmentów i słów zapadło mi w serce i muszę przyznać, że na długo ją zapamiętam. Pokazała mi, że tak naprawdę nie robię nic nadzwyczajnego - bo czym jest bywanie w kościele, wieczorne modlitwy i chodzenie do spowiedzi w porównaniu z postawą Brata Yuna? Z pewnością uczy pokory i jest książką głęboką o poważnej tematyce, a takich coraz mniej. Jednakże mimo to nie zawsze zgadzałam się z głównym bohaterem, parę razy nawet mnie zdenerwował. Do tego język, który nie należy do wciągających. Odkładasz książkę bez żalu i idziesz zająć się swoimi sprawami. To chyba największa wada tej książki, dlatego tak dużo czasu zajęło mi czytanie.

Ta historia nie stała się żadnym przełomem w moim życiu, choć wiele rzeczy mi uświadomiła i skłoniła do pewnych przemyśleń. Myślę, że jest to cenna lektura, jednak dla ludzi trochę bardziej zaangażowanych w wiarę. Ateistów i agnostyków radykalne poglądy Brata Yuna mogą tylko zniechęcić, a ciągle cuda podważyć wiarygodność. Nie sądzę, aby to była książka do nawrócenia na chrześcijańską wiarę. Bardziej do jej umocnienia. Nie mniej jednak polecam, jeśli macie ochotę na ambitniejszą pozycję.

Podchodziłam do tej powieści z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony trochę się jej obawiałam, z drugiej liczyłam, że stanie się ona przełomową w moim życiu.

Owszem, wiele fragmentów i słów zapadło mi w serce i muszę przyznać, że na długo ją zapamiętam. Pokazała mi, że tak naprawdę nie robię nic nadzwyczajnego - bo czym jest bywanie w kościele, wieczorne modlitwy i...