O kolejnej części przygód Witelona nie można powiedzieć zbyt dużo więcej ponad to, co było powiedziane apropo poprzednich części. Książka napisana jest wedle tej samej formuły, w moim odczuciu jednak nieco gorsza od drugiego i pierwszego tomu.

Przede wszystkim, na początku bardzo zirytowało mnie to, że Witelon i jego słudzy są de facto niepokonanymi zabijakami - zasadzki z kilkukrotną przewagą liczebną to dla nich pryszcz. Na szczęście później jest już znacznie lepiej - Witelon dostaje po twarzy i to nie raz.

Niewiele mam tutaj do dodania. W dalszym ciągu akcja toczy się dość leniwie, zamiast tego mamy tony soczystych dialogów i na prawdę świetne i głębokie postacie.

Szczerze mówiąc, nie polecałbym czytania tego tomu bez lektury poprzednich, aczkolwiek jest to oczywiście możliwe. Jeśli podobały Ci się poprzednie tomy - kolejny również Ci się spodoba. Jeśli nie podobały Ci się poprzednie tomy - nie znajdziesz tutaj żadnej odmiany.

O kolejnej części przygód Witelona nie można powiedzieć zbyt dużo więcej ponad to, co było powiedziane apropo poprzednich części. Książka napisana jest wedle tej samej formuły, w moim odczuciu jednak nieco gorsza od drugiego i pierwszego tomu.

Przede wszystkim, na początku bardzo zirytowało mnie to, że Witelon i jego słudzy są de facto niepokonanymi zabijakami - zasadzki z...