Trudno oceniać takie pozycje. Aczkolwiek od opisywanych wydarzeń minęło już grubo pół wieku i dlatego ogólna ocena staje się łatwiejsza i po prostu możliwa. Co do tematu i emocji, które tego typu książki wywołują - dla człowieka z normalnie rozwiniętą empatią komentarza nie potrzeba. Gorzej jest natomiast z warsztatem pisarskim - ta pozycja wspaniale pokazuje okrutne zestarzenie się idei pt. Polska Chrystusem narodu (w tym wypadku polskie katoliczki Chrystusem narodu). Mistyczne wstawki drażnią, czerpanie siły i wyraźne wywyższanie się na tle religijnym (w miejscu gdzie zginęli ludzie o różnych światopoglądach i religiach) jest dla mnie nieznośne. Ta książka w tej warstwie potwierdza odwieczne zadufanie Polaków i nasze kompleksy. My zawsze musimy być w centrum uwagi i nasze domniemane zalety muszą stawiać nas na piedestale. Miałam wrażenie, że tylko nasz wyssany z mlekiem matki katolicyzm ocalił wspaniałe Polki, a jego brak słusznie pogrążył resztę. To miło, że autorce pomogło to przetrwać, ale analizowanie wszystkich obozowych wydarzeń w tym pryzmacie jest żenujące. Nawet nieliczne opisy ludzi z obozu są jak z prostych bajek dla dzieci - Niemcy - wszyscy paskudni i zdziczali, Polki - uosobienie cnót i piękna. Po osobie, która przeżyła Auschwitz można byłoby spodziewać się czegoś głębszego i mniej tendencyjnego.

Trudno oceniać takie pozycje. Aczkolwiek od opisywanych wydarzeń minęło już grubo pół wieku i dlatego ogólna ocena staje się łatwiejsza i po prostu możliwa. Co do tematu i emocji, które tego typu książki wywołują - dla człowieka z normalnie rozwiniętą empatią komentarza nie potrzeba. Gorzej jest natomiast z warsztatem pisarskim - ta pozycja wspaniale pokazuje okrutne...