Cykl z Herkulesem Poirot jest moim ulubionym jeśli chodzi o twórczość Agathy Christie. Tym chętniej zabrałem się za lekturę „Samotnego Domu”. I może nie był to kryminał na miarę genialnego „Zabójstwa Rogera Ackroyda” to jedna czytało się to z przyjemnością.

Kryminały Christie charakteryzują się swojego rodzaju kameralnością. Zazwyczaj jedno miejsce, ograniczone grono osób i na pozór skomplikowana zbrodnia. I tak było i tym razem. Zdawać by się mogło podczas czytania, że całość jest grubymi nićmi szyta, że niektóre wątki są dość pobieżne i ledwie zaakcentowane, a rozwiązanie zagadki dość proste, ale koniec końców zagadka nie okazała się taka prosta jak wydawało mi się na pierwszy rzut oka. Mnie Christie znowu wywiodła w pole.

Poza tym kryminały Christie nie tracą na aktualności. Zmienić epokę, miejsce akcji i jego fabuła śmiało mogłaby się toczyć współcześnie. Czasy czasami ale powody targające ludźmi i pchające ich do zbrodni pozostają niezmienne.

Zmieniłem też zdanie o Hastingsie. Dotąd uważałem go jedynie za irytującego przygłupa, ale dochodzę do wniosku, że Christie wykreowała go jako świetną przeciwwagę dla Poirot’a na zasadzie przyciągania się przeciwieństw. Jak wcześniej wydawał mi się zbędny tak teraz uważam, że stanowi z Poirot’em duet idealny.

Polecam. Wybitny kryminał to to nie jest, ale czyta się z przyjemnością.

Cykl z Herkulesem Poirot jest moim ulubionym jeśli chodzi o twórczość Agathy Christie. Tym chętniej zabrałem się za lekturę „Samotnego Domu”. I może nie był to kryminał na miarę genialnego „Zabójstwa Rogera Ackroyda” to jedna czytało się to z przyjemnością.

Kryminały Christie charakteryzują się swojego rodzaju kameralnością. Zazwyczaj jedno miejsce, ograniczone grono osób...