O Sergiuszu Piaseckim słyszałem jako o zaciekłym antykomuniście. Jego książki kojarzyły mi się jako zakazane w PRL i traktowane jako literatura patriotyczna. Po przeczytaniu tej książki opinii nie potwierdzam.

Książka opisuje życie ludzi mieszkających na polsko-radzieckim pograniczu i trudniących się przemytem. Ze względu na to, że historia toczy się na terenie dzisiejszej Białorusi, a sposób prezentacji treści przypomina reportaż (opis wydarzeń bez punktu kulminacyjnego) książka wydała mi się początkowo podobna do "Nadberezeńców" Floriana Czarnyszewicza. Szybko jednak uznałem, że podobieństwa były złudne. Akcja wspomnianej powieści toczy się zaledwie kilkanaście lat wcześniej ale przedstawieni bohaterowie żyją bogobojnie czcząc wartości takie jak katolicka wiara i polski patriotyzm. Podczas gdy u Pana Piaseckiego nie ma o tym w zasadzie mowy (może poza odprowadzaniem panien do kościoła).
Władek, a więc główny bohater powieści prowadzi hulaszczy tryb życia. Można powiedzieć, że fabuła przedstawia dzieje jego moralnego upadku od chłopaka, który rozpoczyna przemycanie towaru do zabójcy, dziwkarza i złodzieja.

Czytając wciąż liczyłem na jakiś punkt zwrotny, kmicicowską przemianę głównego bohatera. Niestety nie znalazłem żadnej głębokiej myśli ani cennego przesłania. Jedynie upewniłem się, że nieślubnych dzieci nie wymyśliło moje pokolenie a walkę z rozpiciem narodu harcerze czy organizacje typu Eleusis podejmowały nie bez powodu.

O Sergiuszu Piaseckim słyszałem jako o zaciekłym antykomuniście. Jego książki kojarzyły mi się jako zakazane w PRL i traktowane jako literatura patriotyczna. Po przeczytaniu tej książki opinii nie potwierdzam.

Książka opisuje życie ludzi mieszkających na polsko-radzieckim pograniczu i trudniących się przemytem. Ze względu na to, że historia toczy się na terenie...