Skoro Wańkowicz, Witkacy, Tuwim dawali 10, to i ja nie przesadzę, jeśli zrobię to samo. Jedna z czytelniczek każe nam pamiętać, że to nie opowieści rycerskie, tylko łotrzykowskie. Tak, ma rację, główny bohater Władek Łabrowicz (elter ego Piaseckiego),nie był rycerzem, tylko łotrzykiem, bo: w Hastings dawał pierwszeństwo literackiemu językowi polskiemu nad angielskim, zaadoptował krzywdzoną sierotę, uratował życie Mackiewiczowi, w brawurowej akcji zabił dwóch zbrodniarzy prowadzących Żydów na śmierć, dostał medal w AK, kochali i podziwiali go wymienieni pisarze. Wcale nie kocham i nie szanuję...ktoś mi w to wierzy?

Skoro Wańkowicz, Witkacy, Tuwim dawali 10, to i ja nie przesadzę, jeśli zrobię to samo. Jedna z czytelniczek każe nam pamiętać, że to nie opowieści rycerskie, tylko łotrzykowskie. Tak, ma rację, główny bohater Władek Łabrowicz (elter ego Piaseckiego),nie był rycerzem, tylko łotrzykiem, bo: w Hastings dawał pierwszeństwo literackiemu językowi polskiemu nad angielskim,...

Alez fajnie sie to czyta! Czuc powiew swiezosci, czuc autentyzm opisywanych sytuacji i awanturniczych zdarzen.

Fabula gna, nibym ta dorozka, zaprzegnieta w dwa spienione konie, dziko pedzone w czarna noc soczystym uderzeniem bata przez Joszke, Zyda. Ku melinie. Ku granicy. Na wschod.

"Klawo! Morowo! Prima sort!" smieja sie chlopaki, podskakujac na wybojach, czujac zimny dotyk parabellum w dloni, za pazucha. A nad wszystkim swieci, czuwa Wielka Niedzwiedzica.

Z poczatku ciezko mi sie bylo przyzwyczaic do prostego, czesto gwarowego jezyka - i, co tu ukrywac, dosc archaicznego dzisiaj - potem poplynalem nurtem zawadiackich przygod Wladka.

A znajac biogram autora, az sie cisnie na usta pytanie:

- Gdzie sie podzialy, te niegdychsiejsze chlopy?

No wlasnie, gdzie?

Alez fajnie sie to czyta! Czuc powiew swiezosci, czuc autentyzm opisywanych sytuacji i awanturniczych zdarzen.

Fabula gna, nibym ta dorozka, zaprzegnieta w dwa spienione konie, dziko pedzone w czarna noc soczystym uderzeniem bata przez Joszke, Zyda. Ku melinie. Ku granicy. Na wschod.

"Klawo! Morowo! Prima sort!" smieja sie chlopaki, podskakujac na wybojach, czujac zimny...

Bardzo dobra książka przygodowa. Znajdziemy tu dużą dawkę humoru, poczujemy klimat przygranicznej wioski. Naprawdę polecam.

Bardzo dobra książka przygodowa. Znajdziemy tu dużą dawkę humoru, poczujemy klimat przygranicznej wioski. Naprawdę polecam.

[...]
-Aleś się wystroił Szczur. Jak pan hrabia. Siwy garnitur, lakierki, zielony krawat.
-Na wieczorynce u Saszki Weblina zawsze eleganckie towarzystwo (...)
-Przemytnicy mają za kochanki najpiękniejsze dziewczyny z miasteczka.

𝐏𝐑𝐀𝐖𝐃𝐙𝐈𝐖𝐀 𝐋𝐈𝐓𝐄𝐑𝐀𝐂𝐊𝐀 𝐔𝐂𝐙𝐓𝐀 𝐃𝐋𝐀 𝐅𝐀𝐍𝐎́𝐖 𝐏𝐑𝐙𝐘𝐆𝐎́𝐃 𝐈 𝐓𝐀𝐉𝐍𝐘𝐂𝐇 𝐌𝐈𝐒𝐉𝐈, 𝐒𝐙𝐂𝐙𝐄𝐆𝐎́𝐋𝐍𝐈𝐄 𝐉𝐀𝐊𝐎 𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐎𝐖𝐈𝐒𝐊𝐎 𝐑𝐀𝐃𝐈𝐎𝐖𝐄 𝐖 𝐓𝐀𝐊𝐈𝐄𝐉 𝐃𝐎𝐁𝐎𝐑𝐎𝐖𝐄𝐉 𝐎𝐁𝐒𝐀𝐃𝐙𝐈𝐄 !
W głównych rolach:
Adam Bauman, Robert Czebotar, Lech Łotocki, Krystyna Tkacz, Grażyna Wolszczak, Witold Pyrkosz, Krzysztof Kołbasiuk.
Zbigniew Suszyński, Cezary Kwieciński, Paweł Nowisz, Marek Frąckowiak, Arkadiusz Bazak, Ewa Serwa, Kazimierz Lesota, Piotr Bąk i Tomasz Krupa.
W cyklu Powieć w Teatrze Wyobraźni słuchowisko na podstawie książki "Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy" Sergiusza Piaseckiego, w adaptacji Bogumiły Prządki i reżyserii Jana Warenyci.
𝐒𝐙𝐂𝐙𝐄𝐑𝐙𝐄 𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌 !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
𝐃𝐋𝐀 𝐂𝐈𝐄𝐊𝐀𝐖𝐒𝐊𝐈𝐂𝐇 :
Jest to pierwsza i najsłynniejsza powieść Sergiusza Piaseckiego wydana po raz pierwszy w 1937 roku, oparta na własnych przeżyciach autora. Zdobyła ona olbrzymią popularność, o czym świadczą aż cztery wydania do wybuchu II wojny światowej.
Władek dołącza do grupy przemytników. Szybko przekonuje się, że ich praca jest ciężka i wymaga wielkiej odwagi, ale jednocześnie pozwala zawiązać naprawdę szczere i silne przyjaźnie Saszka, Żywica, Aligant, Słowik, Mamut i wielu innych mocno zapiszą się w sercu Władka. Życie na pograniczu wciąga go, Wielka Niedźwiedzica uwodzi, noc czaruje tajemniczością i ukrytym niebezpieczeństwem. Wkrótce jednak da się poznać Władkowi także z tej gorzkiej strony.

[...]
-Aleś się wystroił Szczur. Jak pan hrabia. Siwy garnitur, lakierki, zielony krawat.
-Na wieczorynce u Saszki Weblina zawsze eleganckie towarzystwo (...)
-Przemytnicy mają za kochanki najpiękniejsze dziewczyny z miasteczka.

𝐏𝐑𝐀𝐖𝐃𝐙𝐈𝐖𝐀 𝐋𝐈𝐓𝐄𝐑𝐀𝐂𝐊𝐀 𝐔𝐂𝐙𝐓𝐀 𝐃𝐋𝐀 𝐅𝐀𝐍𝐎́𝐖 𝐏𝐑𝐙𝐘𝐆𝐎́𝐃 𝐈 𝐓𝐀𝐉𝐍𝐘𝐂𝐇 𝐌𝐈𝐒𝐉𝐈, 𝐒𝐙𝐂𝐙𝐄𝐆𝐎́𝐋𝐍𝐈𝐄 𝐉𝐀𝐊𝐎 𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐎𝐖𝐈𝐒𝐊𝐎 𝐑𝐀𝐃𝐈𝐎𝐖𝐄 𝐖 𝐓𝐀𝐊𝐈𝐄𝐉 𝐃𝐎𝐁𝐎𝐑𝐎𝐖𝐄𝐉 𝐎𝐁𝐒𝐀𝐃𝐙𝐈𝐄 !
W głównych...

Wspaniała to była lektura, piękna książka. Trochę smutna, trochę radosna, bardzo nostalgiczna. Jeżeli ktoś lubi klimaty przedwojenne, szczerze polecam.

Wspaniała to była lektura, piękna książka. Trochę smutna, trochę radosna, bardzo nostalgiczna. Jeżeli ktoś lubi klimaty przedwojenne, szczerze polecam.

Niesamowita rzecz, niech się schowają wszystkie retro kryminały. Życiorysem Sergiusza Piaseckiego można by obdzielić z tuzin zwykłych ludzi. O ile jestem skłonny uwierzyć, że 99% pisarzy to patologiczni nudziarze autor "Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy" stanowi awangardę tego 1%. Ze swadą i znawstwem opisuje świat przedwojennych przemytników operujących na granicy Rzeczypospolitej z Sowiętami

Owa kontrabanda w latach 20 XX wieku niemal rutynowo odbywała się pod gradem kul, wśród pościgów i mniej lub bardziej szalonych wydarzeń. To po prostu trzeba poczuć. Ja dorosły chłop momentami czułem się jak mały chłopiec chłonący Przygodę przez wielkie P. W tej prozie jest coś prawdziwego, życiowego, pierwotnego. Po ostatniej stronie wręcz się zadumałem. Piasecki zostawił mnie ze świadomością, że życie pełnią życia, balansowanie na krawędzi ma swą wymierną cenę.

Jak bardzo to dzieło, które pozwoliło Autorowi wyjść ze Świętego Krzyża(najcięższego więzienia II RP) różni się od wypocin obecnych gangsterów typu "Masa" niech zaświadczy fragment:

"Żyliśmy jak królowie. Wódkę piliśmy szklankami. Kochały nas ładne dziewczyny. Chodziliśmy po złotym dnie. Płaciliśmy złotem, srebrem i dolarami. Płaciliśmy za wszystko: za wódkę i za muzykę. Za miłość płaciliśmy miłością, nienawiścią za nienawiść"

Gotowy materiał na film, ale nasi twórcy to niech raczej się za to nie biorą, bo spieprzą. Sergiusz Piasecki, polecam!

Niesamowita rzecz, niech się schowają wszystkie retro kryminały. Życiorysem Sergiusza Piaseckiego można by obdzielić z tuzin zwykłych ludzi. O ile jestem skłonny uwierzyć, że 99% pisarzy to patologiczni nudziarze autor "Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy" stanowi awangardę tego 1%. Ze swadą i znawstwem opisuje świat przedwojennych przemytników operujących na granicy...

Rewelacyjna książka

Rewelacyjna książka

Ciekawa fabuła, wciąga.

Ciekawa fabuła, wciąga.

Świetna opowieść. Trochę łotrzykowska, trochę nostalgiczna - ujęta w formę pamiętnika. Jestem przekonany, że jest to fabularyzowana autobiografia obejmująca fragment życia autora , osadzona zresztą w rzeczywistych lokacjach na rubieżach II RP. Miałem wrażenie, a powiem więcej - jestem prawie pewien, że wszystkie opisane tu historie są prawdziwe, autentycznie przeżyte, nie zmyślone przez autora. Przyznam, trochę zajęło mi czasu przyzwyczajenie się do sposobu narracji i używanego słownictwa. Początek też jakoś mnie nie porwał, ale... im dalej w las, tym było tylko lepiej. W pewnym momencie, zdałem sobie sprawę, że trudno mi się od lektury oderwać, zupełnie przestał mi przeszkadzać jej przedwojenny sznyt. Świetny, dynamiczny obraz środowiska przemytników z pogranicza polsko-sowieckiego. To bardzo męska opowieść - o przyjaźni, zaufaniu, zdradzie, honorze, ukrywaniu się w lesie, w opuszczonych miejscach bez wygód, o ryzykowaniu życiem, brawurze, zabawie, również o fascynacji i pożądaniu niedostępnej femme fatale. Bardzo wciągająca i wzruszająca. Szkoda tylko, że na ostatniej stronie zabrakło niestety dopisku - c.d.n.

Świetna opowieść. Trochę łotrzykowska, trochę nostalgiczna - ujęta w formę pamiętnika. Jestem przekonany, że jest to fabularyzowana autobiografia obejmująca fragment życia autora , osadzona zresztą w rzeczywistych lokacjach na rubieżach II RP. Miałem wrażenie, a powiem więcej - jestem prawie pewien, że wszystkie opisane tu historie są prawdziwe, autentycznie przeżyte,...

Czytam tą książkę średnio co 10 lat, a teraz przeczyta ją mój 17-letni syn. Ona się nie starzeje. Mieści się w Top 10 moich ukochanych książek.

Czytam tą książkę średnio co 10 lat, a teraz przeczyta ją mój 17-letni syn. Ona się nie starzeje. Mieści się w Top 10 moich ukochanych książek.