Po długiej niczym szpony pana Nutta przerwie wróciłem do pochłaniania twórczości Pratchetta. Jak zawsze wiedziałem, że książki nie skończę szybko, bo czytanie akurat tego autora w przerwach od pracy czy przy głośnych dźwiękach codzienności mija się z celem. Wstyd przyznać, ale konsumowanie na raty zajęło mi prawie półtorej miesiąca. W końcu się udało. Warto było.

Największy plus - sympatyczna, ale i złośliwa analiza fenomenu piłki nożnej, a może przede wszystkim jej fanów. Do tego akademicy, dla których najlepszą pozycją na boisku jest ta najbliżej bufetu. Jawna szydera z rynku mody oraz towarzyszącej mu otoczce - wisienka na torcie.

Czego mi brakowało? Śmierci. I może jeszcze większej dawki humoru. A, no i przypisy jakoś się skurczyły :)

Ulubiony cytat (szczególnie dla każdego, kto pracował kiedyś w obsłudze klienta): "Glang Chrappison (...) nie bardzo lubił ludzi - przypadłość częsta u osób, które przez długi czas mają do czynienia z szerokimi kręgami społeczeństwa (...). Ci dwaj budzili jego irytację (...). Drugi z intru... to znaczy z klientów był zaledwie chłopcem, zatem mógł w każdej chwili popełnić każde przestępstwo".

Po długiej niczym szpony pana Nutta przerwie wróciłem do pochłaniania twórczości Pratchetta. Jak zawsze wiedziałem, że książki nie skończę szybko, bo czytanie akurat tego autora w przerwach od pracy czy przy głośnych dźwiękach codzienności mija się z celem. Wstyd przyznać, ale konsumowanie na raty zajęło mi prawie półtorej miesiąca. W końcu się udało. Warto...