W miarę czytania saga Erikssona nabiera rumieńców. Kontynuacja „Ogrodów księżyca” może nie jest lepsza od poprzedniczki, ale końcówka dosłownie wbija w fotel i wynagradza przydługie fragmenty, w których nie działo się nic istotnego. W imperium Malazańskim wciąż trwa wojna, buntownicy chcą obalić cesarzową Laseen. Tymczasem grupa wyjętych spod prawa renegatów znanych pod nazwą Podpalaczy Mostów poszukuje Ścieżki Dłoni, która prowadzi do Ascendencji czyli przejścia do świata Tronu Cienia i stania się bogiem. Międzyczasie wędrująca z magiem Heborickiem Felisin odradza się jako Sha’ik Odrodzona i jej zadaniem jest poprowadzenie buntowników do zwycięstwa.
Troszkę do skomplikowane, ale w miarę czytania można połączyć fakty i zorientować się w tym świecie. Język powieści na pewno nie jest łatwy, wymaga dużego skupienia bo pełno w nim różnych symboli i obrazów, ale dobrnięcie do końca daje tym większą satysfakcję. Eriksson stworzył bardzo prawdziwe postaci, które mają swoje rozterki, cierpią i szukają drogi. Podczas czytania nie pozostają nam obojętne. Autor chyba słusznie jest uważany za klasyka gatunku, bo moim skromnym zdaniem jego saga jest tak samo dobra jak „Pieśni Lodu i Ognia.” Ocena bardzo dobra i polecam miłośnikom gatunku.

W miarę czytania saga Erikssona nabiera rumieńców. Kontynuacja „Ogrodów księżyca” może nie jest lepsza od poprzedniczki, ale końcówka dosłownie wbija w fotel i wynagradza przydługie fragmenty, w których nie działo się nic istotnego. W imperium Malazańskim wciąż trwa wojna, buntownicy chcą obalić cesarzową Laseen. Tymczasem grupa wyjętych spod prawa renegatów znanych pod...