To już chyba tradycja, że nie potrafię przekonać się do żadnej z książek Sienkiewicza. Niezależnie, czy to opasła powieść, czy cieniutka nowela - nic z tego nie wyjdzie. Tym razem sytuacja miała się podobnie i podejrzewam, że gdyby utwór był dłuższy, raczej bym przez niego nie przebrnęła.
I to jest naprawdę smutne, jako że historia "Janko Muzykanta" powinna mnie dotkliwie poruszyć, zasmucić i sprawić, że zacznę żałować biednego chłopca, którego losy potoczyły się tak niefortunnie. Nie, absolutnie; ja nie czuję zupełnie nic. Czytam, bo muszę - strona, dwie, trzy, a to niewiele różni się od przerzucania stron w jakimś tanim, bezsensownym magazynie. Choć sama historia mogłaby być ciekawa, język zupełnie ją odbarwia, jest pozbawiony emocji i tym samym nieprzekonujący.
Na razie więc jedyne, co wyciągam z lektur Sienkiewicza, to fakt, że nawet posługując się takim warsztatem literackim, można zepsuć najbardziej emocjonujące elementy tekstu. Warto znać tę lekturę, nie warto wiele wymagać.

To już chyba tradycja, że nie potrafię przekonać się do żadnej z książek Sienkiewicza. Niezależnie, czy to opasła powieść, czy cieniutka nowela - nic z tego nie wyjdzie. Tym razem sytuacja miała się podobnie i podejrzewam, że gdyby utwór był dłuższy, raczej bym przez niego nie przebrnęła.
I to jest naprawdę smutne, jako że historia "Janko Muzykanta" powinna mnie dotkliwie...