Ze dwadzieścia lat przeleżała ta książka na jednej z moich licznych półek z tym, co "już za chwilę przeczytam". Doczekała się lektury. A ja zacisnąłem zęby i przeczytałem ten horror, tę potwornie bolesną historię ludzi, którzy z powodu niedojrzałości, z powodu konstrukcji psychicznych zapewne odziedziczonych po przodkach, wrodzonych, postanowili się nawzajem zniszczyć w sposób możliwie najstraszniejszy. Nie chcę zdradzać szczegółów, napiszę więc tylko, że jeśli kobieta żąda od mężczyzny takiego czynu, jak ona od niego, to znaczy, że świadomie chce unicestwić i siebie, i jego. A jeśli on nie ma siły, by się temu przeciwstawić, to bierze na siebie połowę odpowiedzialności za dzieło zniszczenia. I proszę mi wierzyć, nie twierdzę tego z pozycji ideologicznych czy religijnych - tak funkcjonuje ludzka psychika czy, jeśli kto woli, dusza. Nieprawdą jest, że wpływ na nich dwoje miało społeczeństwo, moralność publiczna, ekonomia czy cokolwiek zewnętrznego - w każdych warunkach skończyłoby to się tak samo tragicznie.
Faulkner, jako geniusz literatury na wskroś pesymistycznej, potrafił opisać ten proces po mistrzowsku. A ja nie wiem, jak można coś takiego pisać i nie palnąć sobie w łeb.

Ze dwadzieścia lat przeleżała ta książka na jednej z moich licznych półek z tym, co "już za chwilę przeczytam". Doczekała się lektury. A ja zacisnąłem zęby i przeczytałem ten horror, tę potwornie bolesną historię ludzi, którzy z powodu niedojrzałości, z powodu konstrukcji psychicznych zapewne odziedziczonych po przodkach, wrodzonych, postanowili się nawzajem zniszczyć w...