"Pedro Paramo" to chyba jedyna powieść w dorobku Juana Rulfo. Poza tym wydał jeszcze trochę opowiadań ale zasób twórczości ma ogólnie skromny. Mimo to, książka zyskała status kultowej; tej, od której wydania narodził się realizm magiczny. Sam Marquez pisał, że nigdy nie byłby takim Marquezem-pisarzem, gdyby nie "Pedro Paramo".

A króciutka to powieść, ile ma stron? Sto czterdzieści? Nie szkodzi; nie da się jej zapomnieć. Duszna, gorąca; czujesz upał i wiatr, który przesycił kartki. Bohater po śmierci matki jedzie do małego miasteczka, by poznać nigdy nie widzianego ojca. Ale w miasteczku nie ma już chyba nikogo żywego: po chodnikach, wraz z wiatrem, snują się duchy, widziadła. Mieszkańcy wydają się żywi, po chwili znikają, w tle słychać rozmowy sprzed lat. Bohater więc błądzi, ze strzępków rozmów próbuje zdobyć informacje o życiu swojego ojca, brutalnego i aroganckiego właściciela hacjendy - Pedro Paramo.

Są tu wróżby i zaklęcia, jest fatum i są sny na jawie. Są widziadła i są halucynacje. Ale nie da się nazwać "Pedro Paramo" powieścią fantasy; wszystko dzieje się na styku, nie wiemy - tak jak bohater - kiedy wspomnienia z nami pogrywają, a kiedy akcja dzieje się naprawdę. Jest dzięki temu "Pedro Paramo" najbardziej realno-magiczną powieścią z całego realizmu magicznego; spełnia wszystkie postulaty nurtu, który sam stworzył. Niekoniecznie jest tytułem najlepszym, choć niczego mu nie brakuje. Ale z pewnością na twórczość XX-wiecznych Latynosów, patrzy się po nim zupełnie inaczej.

"Pedro Paramo" to chyba jedyna powieść w dorobku Juana Rulfo. Poza tym wydał jeszcze trochę opowiadań ale zasób twórczości ma ogólnie skromny. Mimo to, książka zyskała status kultowej; tej, od której wydania narodził się realizm magiczny. Sam Marquez pisał, że nigdy nie byłby takim Marquezem-pisarzem, gdyby nie "Pedro Paramo".

A króciutka to powieść, ile ma stron? Sto...