Bardzo interesująca choć momentami chaotycznie napisana książka. Doświadczenia autora, jego wspomnienia dają do myślenia szczególnie, że zostały tu ujęte intrygujące kwestie takie jak ucieczka, bunt i obozowe życie. 📖🤍

Bardzo interesująca choć momentami chaotycznie napisana książka. Doświadczenia autora, jego wspomnienia dają do myślenia szczególnie, że zostały tu ujęte intrygujące kwestie takie jak ucieczka, bunt i obozowe życie. 📖🤍

Richard Glazar „Stacja Treblinka”


Obok Auschwitz, Gross-Rosen, Kulmhof, Majdanek, to Treblinka swoją nazwą przeszywa grozą. Wszak to miejsca kaźni milionów ludzi, zagłady totalnej według nazistowskiej polityki i planu Adolfa Hitlera. Nie może wręcz dziwić, że XX i XXI stał się czasem, gdy w retoryce historii współczesnej głosy ocalałych z „Shoah” są jednymi z ważniejszych świadectw. Każdy z nich jest zapiskiem niewyobrażalnego cierpienia, katuszy i stopniowego odczłowieczania się ofiar systemu okrutnej polityki nazistów. To bardzo potrzebne lektury, by nie dać zapomnieć o tym, co jeden człowiek może uczyć drugiemu. Richard Glazar swoją historią zawartą w „Stacji Treblince” śmiało dopisuję się do kanonu lektur o tematyce Holokaustu, której nie można ominąć.

Już fakt, że czytelnik może poznać Treblinkę – czyli de facto, drugie zaraz po Auschwitz miejsce, gdzie zgładzono największą liczbę ludzi czyni tą lekturą ważną. W historii II wojny światowej, jest bardzo mało informacji (a już przekazów byłych więźniów) o tym miejscu. Jestem przekonana jednak że chłodny, wręcz wyparty jakichkolwiek emocji styl Glazara nie znajdzie uznania wśród wielu. To bowiem jedna z tych relacji, gdzie widać zatartą linię między oprawcami a ofiarami. Jak destrukcyjną siłą jest nienawiść przekonujemy się gdy zagłębimy się w „Stację Treblinkę”.

Narracja Richarda (a raczej Goldschmida) obfituje bowiem w beznamiętność, wyparcie jakichkolwiek emocji i nie można odnieść wrażenia, że na Glazarze nie robiły wrażenia okrucieństwa esesmanów nad resztą współwięźniów. On sam był jednym z nim – żyd czeskiego pochodzenia, który w 1942 roku trafił do Treblinki. Los mu sprzyjał, gdyż nie trafił do komory śmierci, ale wydzielono go do pomocy przy tzw. komandach obozowych. To wydarzenie sprawiło że nie tylko Glazar przeżył czas w obozie, w o wiele korzystniejszych warunkach (jeśli w ogóle można tak mówić) niż reszta współwięźniów, ale jego przemiana mentalna i psychiczna była najlepszym dowodem, jak bardzo można się zmienić, niekoniecznie na lepsze.

Psychika Richarda Glazara wskutek traumy obozowej stała się piętnem na całe życie. Ten człowiek nawet gdy już założył własną rodzinę, nie był nigdy do końca wolny od demonów przeszłości. Jego „odczłowieczenie” poraża, gdyż w pewnym momencie uświadamiamy sobie iż on był żydem, a jednak nie sposób nie dostrzec jak zdystansował się od wszystkiego, i bez emocji był w stanie opisać „wyczyny” esesmanów. Czy po takim czymś można jeszcze być człowiekiem? Jak zachować w sobie resztki godności i człowieczeństwa? Czy życie po „Shoah” ma jeszcze jakikolwiek sens?

I chociaż on sam może mówić o szczęściu, bowiem był obok Karela Ungera jedynym, który uciekł z Treblinki, a następnie po latach dowie się – że byli jedynymi co przeżyli. Dziennik i wspomnienia zaczął pisać już podczas pobytu w Treblince a jego późniejsze zapiski były niezwykle cennym świadectwem w procesie przeciwko byłym zbrodniarzom.

Nie zachwyci styl, język gdyż Glazar z pewnością jego najmocniejszą stroną nie było pisarstwo, ale siła prawdy (może i tej boleśnie brutalnej, wydartej z emocji),wydarzeń z obozu zagłady z Treblinki są nieocenione. Te świadectwa dla następnych pokoleń mają być w końcu ostrzeżeniem i przypomnieniem, że zło nigdy do końca nie zniknie.

Polecam, to lektura obowiązkowa dla fanów tzw. literatury zagłady i tematyki stricte obozowej. 9/10

Richard Glazar „Stacja Treblinka”


Obok Auschwitz, Gross-Rosen, Kulmhof, Majdanek, to Treblinka swoją nazwą przeszywa grozą. Wszak to miejsca kaźni milionów ludzi, zagłady totalnej według nazistowskiej polityki i planu Adolfa Hitlera. Nie może wręcz dziwić, że XX i XXI stał się czasem, gdy w retoryce historii współczesnej głosy ocalałych z „Shoah” są jednymi z...

Nie rozumiem dlaczego nie ma wznowień tej książki. Bardzo istotny dokument, który powinien być szeroko dostępny.

Nie rozumiem dlaczego nie ma wznowień tej książki. Bardzo istotny dokument, który powinien być szeroko dostępny.

Straszny, autobiograficzny obraz fabryki śmierci, bez egzaltacji, bez większych emocji, z dystansem. Tłumaczyć to mogę jedynie tym, że Glazar, wł. Goldschmid (nazwisko zmienił po wojnie),czeski Żyd, zanim sporządził relację minęło wile czasu, a także tym, że pracował w dolnym obozie przy sortowaniu ubrań i był względnie dobrze odżywiany, nie oglądał prawie wcale procesu śmierci (nie to, że jej nie widział w ogóle, ale nie widział na własne oczy co się działo w obozie górnym gdzie pracowały komory gazowe i ogromne komanda czyścicieli, palaczy zwłok etc.). Ale był uczestnikiem systemowej grabieży mienia Żydów, selekcji więźniów, zabijania chorych w "lazarecie", sposobów zarządzania obozem przez SS-manów i z tej perspektywy ukazuje świat obozowy. Podaje nawet cały tekst piosenki "Hymn Treblinki", której melodię znamy z interpretacji SS-mana Franza Suchomela w filmie "Shoah" Claude'a Lanzmanna. Następnie opisuje z własnej, skromnej perspektywy, nieudane powstanie w KL Treblinka z sierpnia 1943, ucieczkę przez Polskę (i obawy przed wydaniem, zdemaskowaniem przez Polaków),a potem pracę przymusową w Niemczech niedaleko Stuttgartu, której warunki jakże inaczej wyglądały dla Czechosłowaków, Belgów, a jakże podle niżej dla Polaków, Rosjan i innych wschodnich narodów. Chociaż nie jest to stylistycznie i językowo literatura wysokich lotów, jednak wartość historyczna i merytoryczna przeważa w innych względach ocennych literatury.

Straszny, autobiograficzny obraz fabryki śmierci, bez egzaltacji, bez większych emocji, z dystansem. Tłumaczyć to mogę jedynie tym, że Glazar, wł. Goldschmid (nazwisko zmienił po wojnie),czeski Żyd, zanim sporządził relację minęło wile czasu, a także tym, że pracował w dolnym obozie przy sortowaniu ubrań i był względnie dobrze odżywiany, nie oglądał prawie wcale procesu...

Przedsiębiorstwo Treblinka, produkt końcowy ok. miliona zamordowanych i on, Autor, ocalony, który relacjonuje to dość beznamiętnie. To wcale nie zarzut, dzięki temu otrzymujemy wielopłaszczyznowy obraz - nie tylko Zagłady, ale też tego jak ludzie poukładali się w tej rzeczywistości. Mamy hierarchię w załodze obozu, ale też odczuwaną wyższość czeskiego więźnia nad polskim Żydem. Codzienny handel pomiędzy nimi wszystkimi, konieczny dla jednych by przeżyć, dla innych by się wzbogacić, albo po prostu zabawić..., w finale mamy nawet gwałty jakich dopuścili się wyzwoliciele na Niemkach, ale wcale nie są to wyzwoliciele zza wschodniej granicy... Warto przeczytać nie tylko aby dowiedzieć się o obozie śmierci, ale też i o ludzkiej naturze.

Przedsiębiorstwo Treblinka, produkt końcowy ok. miliona zamordowanych i on, Autor, ocalony, który relacjonuje to dość beznamiętnie. To wcale nie zarzut, dzięki temu otrzymujemy wielopłaszczyznowy obraz - nie tylko Zagłady, ale też tego jak ludzie poukładali się w tej rzeczywistości. Mamy hierarchię w załodze obozu, ale też odczuwaną wyższość czeskiego więźnia nad polskim...

Nie oceniam tutaj wspomnień, tylko sposób ich przekazania. No i niestety miałam kłopot, żeby przebrnąć przez tą, w sumie niewielką objętościowo, książkę.

Nie oceniam tutaj wspomnień, tylko sposób ich przekazania. No i niestety miałam kłopot, żeby przebrnąć przez tą, w sumie niewielką objętościowo, książkę.

Po pierwsze, jak każda relacja zasługuje na uznanie. W szczególności, że to książka o Treblince, z której istnieje mało relacji z powodu charakteru tego obozu. Po drugie, książka zasługuje na uznanie, ponieważ jest bardzo subiektywna. Autor przechodzi z opisu do pierwszej osoby. Nie kryje emocji, chociaż bywa powściągliwy. Można by powiedzieć, że wciąga w czytelnika i każe mu patrzeć jakby sam t przeżywał. Moim zdaniem, niezwykle emocjonalny opis świadczący o śladzie, jaki pozostawiła "Treblinka" w psychice R. Glazara. Niesamowita lektura obnażająca całość zbrodniczość systemu zabijania planowanego, czyli Holocaustu.

Po pierwsze, jak każda relacja zasługuje na uznanie. W szczególności, że to książka o Treblince, z której istnieje mało relacji z powodu charakteru tego obozu. Po drugie, książka zasługuje na uznanie, ponieważ jest bardzo subiektywna. Autor przechodzi z opisu do pierwszej osoby. Nie kryje emocji, chociaż bywa powściągliwy. Można by powiedzieć, że wciąga w czytelnika i każe...

Jako świadectwo bezcenna. Jako dzieło literackie dość przeciętna. Kolejny dowód, że nazizm miał bardzo konkretną narodowość i jakakolwiek próba zdjęcia odpowiedzialności z Niemców jest zafałszowaniem historii. Mnie ciągle zdumiewa ta łatwość, z jaką Niemcom przychodziła zbrodnia. Byli wręcz "pomysłowi" w eksterminacji, więcej stać ich na "żarty".

Zaskoczyło mnie posłowie, z którego poznałem okoliczności śmierci Glazara w 1997 r. A najbardziej, że jego ciało (a wcześniej) żony zostało skremowane. Może to moje przewrażliwienie, albo jakiś uraz po lekturze, ale taka forma pochówku wydawała mi się szczególnie nieprzyzwoita.

Jako świadectwo bezcenna. Jako dzieło literackie dość przeciętna. Kolejny dowód, że nazizm miał bardzo konkretną narodowość i jakakolwiek próba zdjęcia odpowiedzialności z Niemców jest zafałszowaniem historii. Mnie ciągle zdumiewa ta łatwość, z jaką Niemcom przychodziła zbrodnia. Byli wręcz "pomysłowi" w eksterminacji, więcej stać ich na "żarty".

Zaskoczyło mnie posłowie,...

Nie dokończyłam.............

Nie dokończyłam.............

Kolejne świadectwo. Za każdym razem to samo zdumienie, że to wszystko wydarzyło sie naprawdę.

Kolejne świadectwo. Za każdym razem to samo zdumienie, że to wszystko wydarzyło sie naprawdę.