W 1939 roku, wojska radzieckie wkroczyły do Tarnopola, miasta w którym mieszkała autorka, Jadwiga Tomczyńska.
NKWD Zabrało jej męża, oficera Wojska Polskiego i osadziło w Starobielsku. Nigdy więcej go nie zobaczyła. Musiała radzić sobie sama z małymi dziećmi, z którymi została przesiedlona, a na koniec wywieziona na Sybir. Gdy już tam trafiła, szukała jak najlepszego miejsca do ulokowania się. Pawłodar, kołchoz rybacki w Rybałce, sowchoz w rejonie Żelezienki - są to miejsca, w których mieszkała (o ile bytowanie w warunkach zwierzęcych można tak nazwać).
Od tego momentu opisuje ona codzienną walkę o przetrwanie. Ciężka praca, ciężkie warunki oraz trudności w zdobywaniu jedzenia towarzyszyły jej od początku. Dodatkowo utrudnione porozumiewanie się z Kazachami, których język i mentalność nie były do końca rozumiane.
W 1946 roku, na podstawie międzynarodowych umów zaczęła się repatriacja. Polacy po wielu latach rozłąki z bliskimi, po niesłychanej tęsknocie, zaczęli wracać do ojczyzny.

Króciutkie (niespełna 79 stron),ale z całym ogromem autentycznosci i konkretu, wspaniale spisane wspomnienia. Wspaniały dowód jakże trudnych lat minionych.
Książka niedostępna już od dawna w księgarniach. Kupiłam używaną, która ma na początku wydrukowany i wpięty list od Jana Pawła II do Pani Jadwigi Tomczyńskiej. Brat Pani Jadwigi chodził do klasy z przyszłym Papieżem. Jestem ciekawa, w czyich rękach ta pozycja była przede mną.

Autorka całkowity dochód ze sprzedaży książki przeznaczyła na pomoc dla dzieci z zagrożonych środowisk. Taka szlachetna postawa niestety jest rzadkością.

W 1939 roku, wojska radzieckie wkroczyły do Tarnopola, miasta w którym mieszkała autorka, Jadwiga Tomczyńska.
NKWD Zabrało jej męża, oficera Wojska Polskiego i osadziło w Starobielsku. Nigdy więcej go nie zobaczyła. Musiała radzić sobie sama z małymi dziećmi, z którymi została przesiedlona, a na koniec wywieziona na Sybir. Gdy już tam trafiła, szukała jak najlepszego...