O czym jest „Obcy” wiadomo – by sobie facet, obojętny na wszystko, który z nieznanych powodów zabił przypadkowego Araba. Co gorsza, nawet nie próbuje się wykręcać od odpowiedzialności, przyjmuje wszystko ze wzruszeniem ramion, a nawet bez.

Nie wiem, czy taki był zamysł autora, ale książka mnie też zostawiła obojętną. Nie drgnęła powieka, serce szybciej nie zabiło, czy tak miało być, panie Camus? Wyobcowanie bohatera ani mnie szczególnie nie dziwiło, ani nie oburzało. Przyjęłam roboczą hipotezę, że bohater ma zespół Aspergera – ewidentnie jest inteligentnym człowiekiem, bardzo spostrzegawczym, ale w warstwie emocjonalnej niedostosowany do życia w społeczeństwie. I ta niechęć i obojętność wobec zasad współżycia społecznego wydają się jego największą przewiną – nie płakał na pogrzebie matki, nie wyznawał miłości swojej kobiecie, nie okazał skruchy, nie przyjął księdza. To człowiek, którego życie niosło, a jemu nie chciało się kontrolować kierunku i nie chciało mu się udawać niczego. Socjopata? Nie wiem. Buntownik? Raczej anemik.

Niemniej jednak zaczęłam czytać współcześnie napisaną wersję tej samej historii, czyli "Sprawę Meursaulta". Całkiem ciekawe doświadczenie.

O czym jest „Obcy” wiadomo – by sobie facet, obojętny na wszystko, który z nieznanych powodów zabił przypadkowego Araba. Co gorsza, nawet nie próbuje się wykręcać od odpowiedzialności, przyjmuje wszystko ze wzruszeniem ramion, a nawet bez.

Nie wiem, czy taki był zamysł autora, ale książka mnie też zostawiła obojętną. Nie drgnęła powieka, serce szybciej nie zabiło, czy tak...