Piękna i wzruszająca książka dla młodzieży czytana od pokoleń. Świetna fabuła, tworząca składną całość. Bardzo wciągająca. Powieść jest autorstwa polskiej autorki, jednak krajobraz Italii został przedstawiony tak, że gdy zamknęłam oczy widziałam każdy szczegół. Za tę właśnie umiejętność malowania wyobraźni bardzo podziwiam autorkę.

Piękna i wzruszająca książka dla młodzieży czytana od pokoleń. Świetna fabuła, tworząca składną całość. Bardzo wciągająca. Powieść jest autorstwa polskiej autorki, jednak krajobraz Italii został przedstawiony tak, że gdy zamknęłam oczy widziałam każdy szczegół. Za tę właśnie umiejętność malowania wyobraźni bardzo podziwiam autorkę.

"Córka Kapitana Okrętu" to wydana w latach 30stych powieść młodzieżowa, która skradła serca wielu dziewczynek i nie tylko. Opowiada o losach Benity Rizzo, znanej jako rezolutna Tita. Osierocona przez matkę, pozostająca pod opieką ciotki, jednak cały czas zmagająca się z tęsknotą za ojcem, który porzucił ją, bo nie była chłopcem. Dziewczynka z wyjątkową zawziętością stara się upodobnić do chłopców z wyspy, wdrapuje się na drzewa, przewodzi szajce rozbójników i zdobywa wielu przyjaciół. Pewnego dnia jej opiekunka umiera, a Benita postanawia pod przebraniem chłopca okrętowego, spotkać się z ojcem. Tak oto zaczyna się piękna, malownicza i dojrzała opowieść o przyjaźni, sile woli, uporze i oddaniu. Opowieść, która mimo swych lat, ani trochę nie straciła na uroku i nadal wzrusza niejedno dziewczęce serce.

Przeczytałam tę książkę w jedno popołudnie. Nie przeczytałam, pochłonęłam! Jak przyjemnie było towarzyszyć pełnej, barwnej i bardzo żywej Benicie. Od samego początku ją polubiłam, za upór, odwagę i stanowczość. W każdej chwili czułam się jak bym tam była i brała udział w spisku, przekradała się, pracowała i poznawała świat u boku Tity, a działo się dużo. Jednak Benita nie cały czas była nieustraszona, miała chwile zwątpienia, a to sprawiało, że stała się w moich oczach bardziej realistyczna i wiarygodna. Całości dopełniły malownicze opisy krain mijanych podczas rejsu. Dzięki nim czułam się jak na prawdziwym, długim rejsie. Słyszałam szum fal, wystawiałam twarz do słońca, a płuca wypełniała mi słona bryza. Tak bardzo nie chciałam schodzić na ląd i wracać do rzeczywistości. Tak bardzo pragnęłam płynąć wraz z opowieścią jeszcze długo i długo...

Ta magiczna podróż do dzieciństwa utwierdziła mnie w przekonaniu, że warto wracać do ukochanych powieści. Warto przeżyć jeszcze raz przygody, które emocjonowały nas dawno temu, to ogromny zastrzyk pozytywnej energii. Ewolucja literatury dziecięcej nie zawsze idzie w dobrą stronę i często zamiast pięknych baśni powstają głupawe historyjki. A tam, w naszej przeszłości tkwią nadal opowieści dojrzałe, mądre i bogate w dobre emocje, a przede wszystkim nadal aktualne i pouczające. "Córka Kapitana Okrętu" do takich należy. I pragnę polecić ja Wam i Waszym pociechom z całego serca. Daję 9/10 i z niemałym żalem oddaję do biblioteki :)

"Córka Kapitana Okrętu" to wydana w latach 30stych powieść młodzieżowa, która skradła serca wielu dziewczynek i nie tylko. Opowiada o losach Benity Rizzo, znanej jako rezolutna Tita. Osierocona przez matkę, pozostająca pod opieką ciotki, jednak cały czas zmagająca się z tęsknotą za ojcem, który porzucił ją, bo nie była chłopcem. Dziewczynka z wyjątkową zawziętością stara...

Moja ulubiona książka z dzieciństwa,przeczytana w wieku nastu lat na wakacjach u babci.
Byłam pod ogromnym jej wrażeniem.Kibicowałam bohaterom i trzymałam kciuki by wszystko dobrze się skończyło.
Teraz po wielu,wielu latach postanowiłam odtworzyć biblioteczkę swojego dzieciństwa i pierwszą książką,którą chciałam zdobyć była własnie "Córka kapitana okrętu".
Polecam ją nie tylko nastolatkom ale i ich mamom,by choć przez chwilę powrócić do czasów,kiedy wszystko wydawało się proste i nie było rzeczy niemożliwych do osiągnięcia.

Moja ulubiona książka z dzieciństwa,przeczytana w wieku nastu lat na wakacjach u babci.
Byłam pod ogromnym jej wrażeniem.Kibicowałam bohaterom i trzymałam kciuki by wszystko dobrze się skończyło.
Teraz po wielu,wielu latach postanowiłam odtworzyć biblioteczkę swojego dzieciństwa i pierwszą książką,którą chciałam zdobyć była własnie "Córka kapitana okrętu".
Polecam ją nie...

Czytałam ją dawno temu, ale wciąż lubię myślami wracać do tej książki. Jedna z tych historii gdzie dziewczyna pragnie spełniać marzenia nie bacząc na przyzwoitość i konwenanse. Z pewnością będzie jedną z lektur kupioną dla moich dzieci.

Czytałam ją dawno temu, ale wciąż lubię myślami wracać do tej książki. Jedna z tych historii gdzie dziewczyna pragnie spełniać marzenia nie bacząc na przyzwoitość i konwenanse. Z pewnością będzie jedną z lektur kupioną dla moich dzieci.

Mam do niej spory sentyment, bo jako nastolatka sięgałam po nią kilka razy. A skoro do czegoś się wraca to znaczy, że tkwi w niej coś magnetycznego. Może i historia sama w sobie nie jest bardzo porywająca ale spodobał mi się styl pisania, zwłaszcza barwne opisy; choćiaż za opisami nie przepadam.

Mam do niej spory sentyment, bo jako nastolatka sięgałam po nią kilka razy. A skoro do czegoś się wraca to znaczy, że tkwi w niej coś magnetycznego. Może i historia sama w sobie nie jest bardzo porywająca ale spodobał mi się styl pisania, zwłaszcza barwne opisy; choćiaż za opisami nie przepadam.

przeurocza

przeurocza

Sympatyczna, "dziewczynska" opowiesc o realizacji marzen, ciekawosci swiata, odwadze i radosci zycia. Podejrzewam, ze najlepsza miedzy 11 a 16 rokiem zycia.

Sympatyczna, "dziewczynska" opowiesc o realizacji marzen, ciekawosci swiata, odwadze i radosci zycia. Podejrzewam, ze najlepsza miedzy 11 a 16 rokiem zycia.

"Córka kapitana okrętu" to, można by rzec, książka typowo dla dziewczyn. Pisana patetycznym, słodkim stylem, o wyjątkowej dziewczynie, ze z góry wiadomym szczęśliwym zakończeniem... Czy jednak faktycznie nadaje się tylko dla płci pięknej i to jej młodszej części?

Zacznijmy od fabuły. Dziewczyna, mieszkanka Sycylii, osierocona przez matkę zmarłą przy porodzie i porzucona przez ojca, marynarza, który obwinia córkę o śmierć ukochanej żony i nie jest w stanie choćby o niej myśleć - to Benita Rizzo. W siedemnastej wiośnie życia postawia wraz z przyjaciółmi, którzy pracują na statku, którego kapitanem jest ojciec dziewczyny, wyruszyć na podbój tatusiowego serca - w stroju chłopaka. Historia stosunkowo typowa, jednak dająca wiele nadziei. Czy zostają one spełnione? Raczej tak. Choć autorka niewątpliwie starała się, by historia była emocjonująca, czytelnik od razu wie, jak skończy się poszczególny wątek - sami oceńcie, czy to wada czy zaleta. Mnie osobiście nieco to nudziło, jednak cała historia jest tak pełna uroku, że nie śmiałam narzekać.

Nieco rozczarowało mnie zakończenie. Z góry wiadome, zostało zupełnie spłaszczone. Jakby autorka, znużona praca, stwierdziła: "Ach, to już koniec, szybko skończę tę książkę i będzie po sprawie!". Największe rozczarowanie podczas całej lektury.

Sama postać Tity jest mocno przekoloryzowana. Dziewczyna ładna, mądra, dobra, empatyczna, która chce zmieniać świat, jest mila dla wszystkich, która wszystkich zachwyca (prócz swych rywali, a to i tak tylko do czasu). Może gdyby "Córka kapitana okrętu" została napisana nieco inaczej, Tita nie zdawałaby się być tak sztuczna, jednak w obecnej sytuacji - wręcz razi swoją idealnością.

Styl. Fakt, ten może skutecznie obrzydzić lekturę, nie tylko chłopcom. Słodki, cukierkowy, pełen wzniosłych opisów i słodziutkich zdrobnień. Każdy jest w stanie znieść łyżeczkę cukru w herbacie, nawet, gdy pija gorzką, jednak pół kilo jest w stanie zabić każdego - tak jak i w tej powieści. Ja jednak raczej gustuję w tego typu stylu wypowiedzi, więc ostatecznie nie nabawiłam się żadnej choroby od lektury. Co poczytuję za ogromny plus, to piękne i barwne opisy - przyrody, ubrań, emocji - każdy z nich stawia przed czytelnikiem wizję, wywołuje ogromne wrażenia, każe smakować egzotycznych owoców, zanurzać się w chłodną rzekę, czuć na sobie palące promienie indyjskiego słońca i śmiać z wybryków murzyńskich dzieci.

Książka, moim zdaniem, nadaje się raczej dla młodszych czytelników - nawet nastolatka może być powieścią nieco znużona. Dlaczego użyłam rodzaju żeńskiego? Bo historia faktycznie zdaje się być odpowiedniejsza dla dziewcząt. Jaskrawa i kolorowa, słodka, pełna zapierających dech w piersiach opisów sukienek i kwiatów (które chłopca mogą nużyć, choć pewnie też nie wszystkie dziewczyny przez nie przejdą),z wielką, nieco przekoloryzowaną miłością w tle, bez mocnej akcji, pozostawiająca czytelnika bezradnego - może albo odłożyć książkę już po pierwszych rozdziałach, wiedząc, jak wszystko się zakończy lub kontynuować dla samego czytania. Głównym atutem tej książki jest to, jak została napisana - czy to wystarczy, by uznać ją za dobrą i wartą polecenia?

"Córka kapitana okrętu" to, można by rzec, książka typowo dla dziewczyn. Pisana patetycznym, słodkim stylem, o wyjątkowej dziewczynie, ze z góry wiadomym szczęśliwym zakończeniem... Czy jednak faktycznie nadaje się tylko dla płci pięknej i to jej młodszej części?

Zacznijmy od fabuły. Dziewczyna, mieszkanka Sycylii, osierocona przez matkę zmarłą przy porodzie i porzucona...

Nie potrafię być obiektywna w stosunku do tej książki. Czytałam ją po kilkanaście razy za dzieciaka i zawsze z wracam do niej z sentymentem i wielką przyjemnością. Była i jest dla mnie magiczna pod każdym względem.

Nie potrafię być obiektywna w stosunku do tej książki. Czytałam ją po kilkanaście razy za dzieciaka i zawsze z wracam do niej z sentymentem i wielką przyjemnością. Była i jest dla mnie magiczna pod każdym względem.

Książka napisana pięknym językiem z wciągającą fabułą poruszającą kwestię potrzeby obecności ojca w życiu dziecka, wytrwałości w dążeniu do realizacji marzeń.

Książka napisana pięknym językiem z wciągającą fabułą poruszającą kwestię potrzeby obecności ojca w życiu dziecka, wytrwałości w dążeniu do realizacji marzeń.