Kazimierz Nowak urodzil sie w 1897 roku. Byl urzednikiem, podroznikiem i fotografem. I mial marzenie: przejechac Afryke rowerem!!! W czasach kiedy nie bylo telefonu, internetu, kiedy wiesci o Czarnym Ladzie docieraly do Polski wypaczone, niepelne, opoznione miesiacami. Kiedy nie bylo GPSow ani nawet dokladnych map. Kiedy nikt nie wiedzial dokladnie, gdzie tocza sie jakies walki, rozruchy. Kiedy wielu Afrykanczykow nie widzialo jeszcze bialego czlowieka, a dla tych, ktorzy widzieli, Biali byli ciemiezcami, kolonizatorami i poborcami podatkow. I to miala byc wyprawa rowerem. Nie takim najnowszej generacji, super wytrzymalym i do tego lekkim.

Kazimierz Nowak swoja podroz niemozliwa rozpoczyna 4 listopada 1931 roku. W Europie szaleje Wielki Kryzys i do wladzy dochodza faszysci. A po Afryce wiesc o niezwyklym bialym czlowieku na przedziwnym srodku lokomocji niesie rytm tam-tamow!!! Nowak spotyka tez paru rodakow rozrzuconych po Afryce - a to na misji, a to w karmelu, a to w Legii Cudzoziemskiej. Polska mowa wyciska lzy z oczu rozmowcow, tak rzadko moga ja uslyszec - nie ma przeciez skypa, komorek ani Telewizji Polonia. Wytrwale spisuje wrazenia i przesyla je zonie razem z setkami zdjec. I to nie cyfrowek, ktorych mozna pstrykac bez liku dokupujac pamiec do aparatu. Zdjecia sa na kliszach, ktore ona przesyla do Afryki nieznajac nigdy miejsca pobytu meza. 30 kwietnia 1934 osiaga Przyladek Igielny. I co robi? Odwraca rower w druga strone i rusza w droge powrotna!!! Pojazd niestety odmawia posluszenstwa i podroz na polnoc dzieli sie na etapy konne, rzeczne, znowu rowerowe, piesze, wielbladzie i konczy na bicyklu numer 3. A towarzyszy mu jedynie dobry aniol stroz i przeprowdza go przez wszystkie choroby, przeziebienia, ataki malarii. Do Polski wraca na Wigilie 1936 roku. Wyglasza odczyty, prezentuje relacje, planuje wydac ksiazke, ale umeczone cialo daje za wygrana i umiera 13 pazdziernika 1937.

60 lat pozniej, znajduje sie kolejny zapaleniec, ktory wspomina historie opowiadane przez dziadka, jak to 'szlakiem wiodącym pośród fantastycznych krajobrazów, malowniczych wodospadów, dymiących wulkanów, nieprzeliczonych stad dzikich zwierząt królujących na bezkresnych przestrzeniach, poprzez piaski pustyń, bezdroża sawann i zarośnięte ścieżyny lasu równikowego podąża niestrudzenie samotny podróżnik'. Wyszukuje w bibliotekach prasowe reportaze Kazimierza Nowaka i wydaje je w 2000 roku. W 2006 roku pewien podroznik z Poznania po przeczytaniu tej ksiazki postanawia ufundowac tablice pamiatkowa. Czystym przypadkiem odslania ja Ryszard Kapuscinski. Relacje w telewizji oglada rodzina rodzina Kazimierza Nowaka. Zona juz nie zyje, ale ziec przechowal wszystkie listy, notatki, zdjecia, artykuly przez te wszystkie lata. Corka podroznika probowala wydac je w postaci ksiazki, ale okolicznosci nigdy nie sprzyjaly i nikt nie byl zainteresowany. Dzis jest to niezwykly reportaz o niewiarygodnym harcie ducha i o kontynencie, ktory juz nie istnieje. Kiedy nie bylo jeszcze globalizacji, dlugopisow BIC, plastikowych butelek i telewizji satelitarnej.

I tylko jedno pozostaje wciaz takie samo:

"Noce afrykanskie nieustannie upajają mnie swym czarem. Działają na mnie niczym haszysz zażywany przez Tuaregów na Saharze. Niby usypia człowiek, duch jego jednak czuwa, a otwarte szeroko oczy zamknąć się nie potrafią, bo i jak, skoro wokół roztacza się groźny mrok magią tak pięknie haftowany."

Kazimierz Nowak urodzil sie w 1897 roku. Byl urzednikiem, podroznikiem i fotografem. I mial marzenie: przejechac Afryke rowerem!!! W czasach kiedy nie bylo telefonu, internetu, kiedy wiesci o Czarnym Ladzie docieraly do Polski wypaczone, niepelne, opoznione miesiacami. Kiedy nie bylo GPSow ani nawet dokladnych map. Kiedy nikt nie wiedzial dokladnie, gdzie tocza sie jakies...