zdecydowanie polecam tę serię. Całość osadzona w historii Polski, najpierw przedwojennej a potem powojennej. Polubiłam bohaterów, którzy wzbudzają ogromną sympatię - jedynie postać Maryli jest dla mnie nie do końca zrozumiała.

zdecydowanie polecam tę serię. Całość osadzona w historii Polski, najpierw przedwojennej a potem powojennej. Polubiłam bohaterów, którzy wzbudzają ogromną sympatię - jedynie postać Maryli jest dla mnie nie do końca zrozumiała.

Solidna literacko robota. Dzięki naturalnemu oddechowi sagi możliwa stała się próba pokazania, jak przeszłość bohaterów określa ich stosunek do świata. Widać to w rodzinie Maryli i jej matki, ziemianki z Kresów, niemogącej uwolnić się od poczucia winy i wspomnień o śmierci pierworodnego syna (destrukcyjny gen antyrosyjskości odzywa się też w córce). Ta trauma matki do końca ciąży nad relacjami obu kobiet, w młodszej podsyca zazdrość, co nie pozwala jej zaspokoić istotnych potrzeb emocjonalnych.
Wszystkie napięcia między rodzicami a dziećmi oświetlane są zresztą przez Mosiężną w sposób wiarygodny; jest dziedziczona trauma, są próby wyzwalania się, jest dziecko jako klej rozpadającego się związku, jest „dorastanie” ojca, który wyszedł z więzienia i przejmuje opiekę nad synem, co staje się naturalną drogą do jego adaptacji w zmienionym świecie, jest szantaż córki, która utrudnia ojcu nowy związek po śmierci matki.
Zazdrość i miłość jako towarzyszące sobie uczucia pojawiają się w różnych odsłonach: między mężczyznami i kobietami, między kobietami, między rywalizującymi mężczyznami, między rodzeństwem; przejmująco brzmi to już w pierwszym i drugim tomie, kiedy starszy brat - pokazany początkowo jako opiekun i mentor - nie wytrzymuje napięcia i cierpienia, ale zostawia siostrze swoisty testament. W trzecim wybrzmiewa niespodziewaną kodą, kiedy Maryla dojrzewa do krytycznej samooceny, ale uwalnia się od obyczajowej presji, próbując schwytać migotliwe, oddalające się, może już na zawsze, szczęście.
Wszystkie trzy tomy pokazują życie i ludzi bardzo prawdopodobnie. Zmagają się oni z okolicznościami, ale nie są herosami ani cynikami. Główny temat - uwikłanie człowieka w historię, która raz zadaje ciosy otwarcie, raz kąsa z ukrycia - jest również zrealizowany bez tak częstej w literaturze polskiej tendencyjności. Destrukcja to efekt zachowań ludzi i ich wyborów. Jeśli nie tych, którzy działają w danej sytuacji i są na pierwszym planie, to tych, którzy te sytuacje sprokurowali. Nie ma w powieściach typowych szwarzcharakterów, może z wyjątkiem pewnego ubeka nękającego Marylę, choć i ta postać finiszuje zaskakująco.

Solidna literacko robota. Dzięki naturalnemu oddechowi sagi możliwa stała się próba pokazania, jak przeszłość bohaterów określa ich stosunek do świata. Widać to w rodzinie Maryli i jej matki, ziemianki z Kresów, niemogącej uwolnić się od poczucia winy i wspomnień o śmierci pierworodnego syna (destrukcyjny gen antyrosyjskości odzywa się też w córce). Ta trauma matki do końca...

„Rozstania Maryli” to zwieńczenie trylogii Magdaleny Mosiężnej. Po „Maryli i Deborze” oraz „Cieniu Debory” przyszedł czas na finał tej wielkiej opowieści.


Świat na chwilę wstrzymuje oddech – Stalin nie żyje. Jaką wagę ta wiadomość będzie miała dla bohaterów Mosiężnej? Ogromną. Wszak człowiek i historia nieustannie są złączeni. To właśnie bieżąca sytuacja społeczno-polityczna ma największy wpływ na decyzje i postawy postaci.

Nie bez powodu przecież pisarka wybrała akurat takie lata na czas akcji. Wiele się dzieje w Polsce – w każdej z trzech części bohaterowie mierzą się z innymi wyzwaniami, są stawiani wobec trudnej oraz bezdusznej rzeczywistości. To, jakich wyborów dokonają, będzie miało swoje konsekwencje. I to nie tylko dla nich samych, ale też osób wokół.

Mogłoby się wydawać, że gdy już minęło kilka lat od wojny, to najgorsze minęło. Ale czy aby na pewno? I jak w ogóle definiować to „najgorsze”? Czyż to nie jest kwestia bardzo indywidualna, a może nawet i intymna?

Maryla dalej pracuje w wydawnictwie „Debora”. I to jej oczami będziemy spoglądali na wszelkie układy, układziki, zakazy i nakazy, według jakich należy funkcjonować. Jakież to trudne żyć w ciasnym kostiumie, zagłuszać prawdziwe emocje, pilnować się na każdym kroku. Udawać entuzjazm i brać udział w wydarzeniach, do których czujemy obrzydzenie.

Mosiężna pozbierała wszelkie takie przejawy bezsilności, dzięki czemu czytelnik mocno odczuwa rozdarcie bohaterów, współczuje im i razem z nimi szuka sposobu, by w takim świecie nie zwariować.

Maryla martwi się o swoich synów. Jak można dobrze wychować chłopców w takich warunkach? I to samotnie? Od początku narzucać im tę swoistą podwójność – prowadząc życie oficjalne i to prawdziwe? Żyć w kłamstwie, a może jednak ryzykować wyjawieniem swoich przekonań? Z takimi, na wskroś trudnymi, tematami mierzą się bohaterowie Mosiężnej na co dzień.

Jednak i to nie wszystkie problemy bohaterów „Rozstań…”. Powracają duchy przeszłości. Stare rany na powrót się otwierają. Wraz z bohaterami przeżywamy ich trudne spotkania i skomplikowane relacje. Maryla nadal nie może zadzierzgnąć nici porozumienia z matką. Właściwie to jest zdana sama na siebie. Wikła się w różne zależności, ale czy to przynosi jej upragnione szczęście?

Mosiężna pokazała jak bardzo ludzie są bezbronni wobec… uczuć. Szczególnie mocno doskwiera im samotność. Niemal każdy potrzebuje tu bliskości, czasem za wszelką cenę. Niektórzy wybierają łatwą drogę, inni są na etapie wiecznych poszukiwań. Bardzo mi się podoba, że ważne i trudne sprawy pisarka pokazuje na kilku przykładach. Jak choćby sposoby radzenia sobie (lub nie) ze skomplikowanymi emocjami młodych i tych już życiowo doświadczonych.

Albo kwestia braku wolności. W całej trylogii ten motyw wybrzmiewa dość mocno. I mamy tego różne przejawy. Bo i jakieś uczuciowe więzienie, i to całkiem realne, a zatem aresztowania czy zsyłki. Mamy też przekonania, które potrafią zniewolić itd. Ale jest tu również ciekawy temat ograniczenia ze strony natury. A więc to wszelkie choroby. Nad Alicją powoli zaczyna przejmować kontrolę starość i schorzenia jej towarzyszące, m.in. początki Alzheimera. Jednak mnie najbardziej porusza bodaj brzemię choroby, które dźwiga Lena. Kobieta totalnie bezwolna, wpadająca co rusz w sidła własnego umysłu oraz ciała. Albo ktoś za nią decyduje, albo środki chemiczne wpływają na jej egzystencję. Jest sobą tak naprawdę jedynie w drobnych przebłyskach.

Można jeszcze wspomnieć o tendencji do wpadania w podwójne tarapaty przez bohaterów. Mosiężna nie pozwala swoim postaciom na szczęście, spełnienie, radość. Zastawia na nich pułapki, a jest tym bardziej bezwzględna, że oni je noszą w sobie! To te wszystkie emocje, pragnienia, ambicje i – przede wszystkim – lęki. Mam wrażenie, że wokół strachu zbudowane są te kreacje – boją się mówić wprost, boją się popełniać błędy, spełniać marzenia itp. Aleksander to trafnie podsumuje: „boimy się życia”. I strach przed tym życiem jest bodaj jeszcze większy niż strach przed śmiercią. To jeden aspekt problemów.

Ta druga kategoria kłopotów związana jest już z życiem codziennym w danym kraju, o takiej a nie innej strukturze państwowej, w konkretnym czasie. Jestem pewna, że to właśnie sprawy społeczno-polityczne mają największy wpływ na niemal wszystkie decyzje. To stawianie pod ścianą, wybór mniejszego zła i pochodne dylematy prowokują bohaterów do pewnych działań. Gdyby żyli w innym czasie mieliby zapewne także masę trosk, ale o nieco innym charakterze. Można zapytać choćby o życie Maryli – jakby wyglądało, gdyby Debora przeżyła, albo Kamil nie został aresztowany? A te zdarzenia to przecież wynik wielkiej historii, która zapisywała się krwawymi literami w dziejach świata…

Najważniejsze sprawy dla Polski dzieją się na wielkiej scenie politycznej, na oczach całego świata. A najważniejsze sprawy dla bohaterów toczą się poza ludzkim wzrokiem – w mroku, cieniu, pod osłoną nocy, a w szczególności – w sercu.

O stylu autorki pisałam przy okazji poprzednich książek. I właściwie nic nowego nie mam do dodania. Zgadzam się z patronką tej powieści, Kasią – autorką bloga SieCzyta, która dostrzegała najpierw potencjał Magdaleny Mosiężnej, a przy okazji finałowego tomu – także jej ogromny rozwój pisarski. Zdecydowanie ta część jest znakomitym zwieńczeniem świetnego cyklu. Na każdym poziomie pisarka „dołożyła” jakości i zachęciła do pilnego oczekiwania jej kolejnych propozycji literackich.

„Rozstania Maryli” to zwieńczenie trylogii Magdaleny Mosiężnej. Po „Maryli i Deborze” oraz „Cieniu Debory” przyszedł czas na finał tej wielkiej opowieści.


Świat na chwilę wstrzymuje oddech – Stalin nie żyje. Jaką wagę ta wiadomość będzie miała dla bohaterów Mosiężnej? Ogromną. Wszak człowiek i historia nieustannie są złączeni. To właśnie bieżąca sytuacja...

Maryla pracuje w wydawnictwie „Debora”. Wciąż czeka na powrót męża, którego zamknięto w więzieniu na Rakowieckiej. Przestaje wierzyć, że mąż jeszcze żyje, bo nie ma z nim kontaktu, a służba więzienna odmawia przyjęcia przesyłek. Na domiar złego, pewnego dnia zgłasza się do niej pracownik tajnych służb z poleceniem, by Maryla donosiła na swojego szefa, Aleksandra. Dlaczego zainteresowano się akurat nim? Czy Maryla będzie miała jakiś wybór?

Życie nie rozpieszcza bohaterów, stawia ich przed trudnymi decyzjami. Ciężkie choroby, traumy, a w konsekwencji nawet śmierć. Czy Maryla zdoła unieść to wszystko na swoich barkach? Jak wygląda życie w powojennej Warszawie, która wciąż podnosi się z kolan? Jak polityka ingeruje w życie zwykłych obywateli? Czy nazwa wydawnictwa nie przysporzy kłopotów w tych nieprzyjaznych czasach?

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=806415017947952&set=a.530574228865367

Maryla pracuje w wydawnictwie „Debora”. Wciąż czeka na powrót męża, którego zamknięto w więzieniu na Rakowieckiej. Przestaje wierzyć, że mąż jeszcze żyje, bo nie ma z nim kontaktu, a służba więzienna odmawia przyjęcia przesyłek. Na domiar złego, pewnego dnia zgłasza się do niej pracownik tajnych służb z poleceniem, by Maryla donosiła na swojego szefa, Aleksandra. Dlaczego...