"Szkarłatny płatek i biały" to monumentalna, wielowątkowa i fascynująca powieść, której brakuje zakończenia. Urywa się w bardzo ciekawym momencie i ciężko czytelnikowi dochodzić prawdy - czy autorowi zabrakło talentu czy chęci do kontynuowania jej. A może to był zamierzony zabieg, jak usiłuje nas przekonać Michel Faber we wstępie do "Jabłka"? Pisze, iż Sugar stała się kimś więcej niż postacią literacką, przynajmniej on traktuje ją jak osobę, która ma prawo do prywatności - skoro uciekła, to znaczy, że nie chciała, by ją śledzić. Hmmm, mnie, jako czytelnika spragnionego wieści o niej takie tłumaczenie nie przekonuje i jestem bardzo zawiedziona oświadczeniem Fabera, iż na pewno kontynuacji powieści nie będzie.

"Jabłko" to chudziuteńki zbiór opowiadań, w których występują postaci znane z "Płatka". Dwukrotnie pojawia się Sugar, która jeszcze nie poznała Rackhama i nie opuściła pokoju w domu uciech prowadzonym przez jej matkę. Poznajemy wycinek dalszych losów Clary, służącej Agnes, która po zniknięciu swojej pani została przez Williama zwolniona, dowiadujemy się, co w następnych latach robiła pani Fox i jakie życie prowadzili przyjaciele Rackhama - Bodley i Ashwell. Każda z tych opowieści daje nam dyskretny obraz przeszłości lub przyszłości bohaterów. Najbardziej cenne są obrazki zatytułowane "Lekarstwo" i "Chmara kobiet w wielkich kapeluszach", które w zawoalowany sposób przedstawiają to, co przytrafiło się dwojgu głównych bohaterów - możemy się domyślić (tylko tyle, bo autor niczego nie podaje na tacy) jak potoczyły się dzieje Williama Rackhama i dokąd wyjechały Sugar i Sophie. Rozczarowuje zupełny brak jakiejkolwiek wzmianki o Agnes - co się z nią stało po tym, jak wsiadła do pociągu i wyjechała w poszukiwaniu Klasztoru Zdrowia?

Opowiadania napisane są zgrabnie i z wielkim talentem, każde jest inne, narracja jest prowadzona w bardzo różny sposób, a opowieści wciągają i inteligentnemu czytelnikowi pozwalają wiele się domyślić. Są jednak zbyt skąpe, książeczka jest malutka i chudziutka. Pozostawiły mnie nieusatysfakcjonowaną i niezaspokojoną - niewiele jest powieści, które tak głośno jak "Szkarłatny płatek i biały" wołają o to, by napisać do nich kontynuację. Pozostaje nadzieja, że Faber zmieni kiedyś zdanie.

"Szkarłatny płatek i biały" to monumentalna, wielowątkowa i fascynująca powieść, której brakuje zakończenia. Urywa się w bardzo ciekawym momencie i ciężko czytelnikowi dochodzić prawdy - czy autorowi zabrakło talentu czy chęci do kontynuowania jej. A może to był zamierzony zabieg, jak usiłuje nas przekonać Michel Faber we wstępie do "Jabłka"? Pisze, iż Sugar stała się kimś...