Przepiękna książka. Jej bogactwo jest trudne do opisania, gdyż przejawia się na wielu warstwach poznania, a głębokości spostrzeżeń autora dorównuje jedynie jego bardzo ujmujący, bezpośredni i osobisty ton rozważań (co wcale nie jest takie oczywiste i powszechne w autobiografiach). Bertrand Russell jako jeden z największych myślicieli nie tylko przełomu XIX i XX wieku, ale w ogóle w historii (dla kogoś, dla kogo jest to mimo wszystko postać anonimowa, polecam przejrzeć choćby pokrótce jego życiorys gdziekolwiek w intrenecie),łączący w sobie przenikliwość i wielką inteligencję logika matematycznego z równie wielkim talentem na polu filozofii, a także innych dziedzin humanistycznych, stworzył swój własny portret literacki, obejmujący prawie całe, jakże długie życie (przeżył 98 lat).
Pierwsza z trzech części autobiografii Russella obejmuje lata od jego narodzin w 1872 r. do wybuchu I wojny światowej. Okres ten znamionuje bardzo szybkie dojrzewanie intelektualne oraz psychiczne przyszłego wybitnego uczonego, pierwsze osiągnięcia literackie, a także kariera akademicka w Cambridge, której zwieńczeniem było opus magnum Russella w dziedzinie logiki matematycznej - "Principia mathematica" (wspólnie z A. Whiteheadem).
To co najciekawsze w autobiografii i najbardziej przypadające mi do gustu, to już wyżej wspomniany bardzo bezpośredni i osobisty stosunek autora do czytelnika. Po pierwsze Russell nie ma w sobie nic z zadufania i próżności, będących zwykle nieodłączną cechą wielkich intelektów (a przynajmniej ludzi, którzy mają wielkie tytuły, za którymi nic często się nie kryje). Pochodząc z rodziny lordowskiej (sam nigdy tego nie eksponował) - wszakże jego dziad to sam premier Anglii John Russell, wiodąca postać partii whigów w XIX wiecznej brytyjskiej polityce - poglądy miał bardzo niezależne, mocno odchodzące od ówczesnych kanonów klasowych i stereotypów społecznych. Swój rozwój osobisty w głównej mierze zawdzięczał sobie samemu, poprzez bardzo liczne i urozmaicone lektury, wrodzonemu talentowi, oraz kobietom we własnej rodzinie. Przeżycia i refleksje obudowuje licznymi przykładami z życia codziennego, co tylko dodaje wartości temu dziełu, a przy okazji dając czytelnikowi wiele niezmiernie interesujących informacji dotyczących mentalności i sposobu zachowania się różnych warstw i sfer społecznych tamtego okresu. Dowiadujemy się np. że Russell jako dziecko miał zabronione spożywanie pomarańczy, ponieważ panowało wówczas niewzruszone przeświadczenie, iż owoce szkodzą zdrowiu.
Wielkim plusem autobiografii Russella (i w ogóle jego całego pisarstwa) jest duża ilość inteligentnych, ciętych i często sarkastycznych wypowiedzi na wszelkie rozmaite tematy życia społecznego. Możemy wyczytać, że "demokracja ma przynajmniej tę jedną zaletę, że poseł do parlamentu nie może być głupszy od swoich wyborców, bo im bardziej jest głupi, tym głupsi są oni, że go wybrali".
Jego wyznania przybierają także bardzo często zachętę do jeśli nie wprost uprawiania nauki, to przynajmniej interesowania się jej wynikami i - w ramach własnych możliwości - rozwijania swej osobowości poprzez przyswajanie jej osiągnięć. Warto tutaj pochwalić (przynajmniej ja to robię) również, jak można to ująć współcześnie, nie komercyjne podejście Russella do wiedzy (co aktualnie jest postawą mocno mniejszościową). Choć wprawdzie zdaje on sobie sprawę, że nauki humanistyczne to nie są dziedziny, które mogą przysporzyć człowiekowi czystego zysku (co w mentalności anglosaskiej jest głównym motorem i celem wszelkiego działania),to mimo to twierdzi: "Aczkolwiek nie sądzę, by sama filozofia mogła dać coś, co ma wagę dla ludzi, uważam jednak, iż wykształcenie filozoficzne pozwala nam zaznawać bogatszych przeżyć i lepiej wykorzystać te, których nie zaznajemy". Nie oznacza to, że był oderwany od rzeczywistości i deprecjonował pragmatyczne podejście do zajęć ludzkich. Był po prostu człowiekiem doceniającym wartości i zajęcia, które osoby o tzw. umysłach ścisłych nazywają często pogardliwie "sztuką dla sztuki".
Autobiografia wielkiego człowieka, który potrafił pokazać swoje życie takim jakim było, bez ukrywania swoich wad i bez wywyższania się ponad innych.

Przepiękna książka. Jej bogactwo jest trudne do opisania, gdyż przejawia się na wielu warstwach poznania, a głębokości spostrzeżeń autora dorównuje jedynie jego bardzo ujmujący, bezpośredni i osobisty ton rozważań (co wcale nie jest takie oczywiste i powszechne w autobiografiach). Bertrand Russell jako jeden z największych myślicieli nie tylko przełomu XIX i XX wieku, ale w...

Autobiografia nie tylko wybitnego filozofa, ale przede wszystkim człowieka, który dużo w życiu przeżył: napisał kilkadziesiąt książek, żenił się cztery razy, założył swoją szkołę, trafił do więzienia za pacyfistyczne poglądy. Warto przeczytać dla tych barwnych historii i dla poczucia humoru Russella. Widocznego choćby w tym cytacie: "Ma się rozumieć, nasza biedna stara przyjaciółka, kopulacja, została jak zwykle potępiona - z tego, co ludzie mówią o niej w Stowarzyszeniu, można by pomyśleć, że jest czymś w rodzaju ustawy o samorządzie irlandzkim, którą jakoś należy brać pod uwagę, lecz wszyscy uważają za nudziarstwo".

Autobiografia nie tylko wybitnego filozofa, ale przede wszystkim człowieka, który dużo w życiu przeżył: napisał kilkadziesiąt książek, żenił się cztery razy, założył swoją szkołę, trafił do więzienia za pacyfistyczne poglądy. Warto przeczytać dla tych barwnych historii i dla poczucia humoru Russella. Widocznego choćby w tym cytacie: "Ma się rozumieć, nasza biedna stara...

Uwielbiam Russella ale jego brak dyskrecji w tej książce jest porażająca. Publikowanie prywatnej korespondencji jest niedopuszczalnym wykroczeniem i przy tym zupełnie niepotrzebnym. Listy są nieciekawe i zapełniają książkę ilością stronic ujmując jakości.

Uwielbiam Russella ale jego brak dyskrecji w tej książce jest porażająca. Publikowanie prywatnej korespondencji jest niedopuszczalnym wykroczeniem i przy tym zupełnie niepotrzebnym. Listy są nieciekawe i zapełniają książkę ilością stronic ujmując jakości.

Jedna z wielkich postaci XX wieku, które pozostawiły po sobie wspomnienia. Potężne rozmiary pozwalają zaliczyć książkę Russella do prawdziwych kronik ubiegłego wieku. Tym bardziej, że autor był nie tylko filozofem, ale również działaczem społecznym, akademikiem i uczestnikiem polityki. Moim zdanie zasłużenie otrzymał literackiego Nobla. Połączenie takiego intelektu z angielskim poczuciem humoru owocuje fajerwerkami. To książka, którą czytamy i co jakiś czas wołamy towarzysza lub partnera życiowego, aby razem z nami uśmiechnął się do jakiegoś fajnego cytatu. Polecam.

Jedna z wielkich postaci XX wieku, które pozostawiły po sobie wspomnienia. Potężne rozmiary pozwalają zaliczyć książkę Russella do prawdziwych kronik ubiegłego wieku. Tym bardziej, że autor był nie tylko filozofem, ale również działaczem społecznym, akademikiem i uczestnikiem polityki. Moim zdanie zasłużenie otrzymał literackiego Nobla. Połączenie takiego intelektu z...

bez względu na to czy ten kto żyje jest geniuszem matematycznym, pracownikiem biurowym, gospodynią domową, działaczem politycznym (przy czym są to możliwości niewykluczające się) czerpie życie podobnymi porcjami. żyjemy żując codzienność i wszyscy mamy łyżki podobnej objętości. autobiografia geniusza? to ta sama zupa którą ja jem sto lat później. te same składniki. nazywam się "n" i dążę do nieskończoności
A! O to mi chodziło 10 lat temu po głowie że dla każdego godzina ma 60 minut i jak ją wykorzystam to wolna wola.
A teraz to dla mnie te śmieszne rzeczy wychodzą na pierwszy plan. I styl.
Bo czuć przemijalność i niezmienność to dwie strony tego samego życia. Ale to bardziej zdanie do Kundery niż tu.

bez względu na to czy ten kto żyje jest geniuszem matematycznym, pracownikiem biurowym, gospodynią domową, działaczem politycznym (przy czym są to możliwości niewykluczające się) czerpie życie podobnymi porcjami. żyjemy żując codzienność i wszyscy mamy łyżki podobnej objętości. autobiografia geniusza? to ta sama zupa którą ja jem sto lat później. te same składniki. nazywam...