Brytyjski matematyk, logik i filozof analityczny oraz działacz społeczny i publicysta, profesor City College of New York. W latach 1890-1897 studiował w Trinity College University of Cambridge. Wspólnie z Alfredem N. Whiteheadem był współtwórcą programu logicyzacji matematyki. W dziele Principia Mathematica podał sposób redukcji aksjomatów arytmetyki liczb naturalnych do języka logiki. Koncepcja ta została zrealizowana dzięki stworzeniu teorii typów, co pozwalało uniknąć antynomii zbioru wszystkich zbiorów oraz klas samozwrotnych, będących wadą poprzednich prób tego typu (Frege). Ceną była nierealistyczna komplikacja. Dlatego teoria typów nigdy się w matematyce nie przyjęła, choć cieszyła się sentymentem nielicznych logików. Teoria ta dała natomiast początek typom powszechnie używanym w dzisiejszych językach programowania. Teoria typów unika paradoksów poprzez wprowadzenie i rygorystyczne separowanie różnych typów. Wymaga to definiowania tego samego obiektu matematycznego wielokrotnie, na różnych poziomach typów. W szczególności nie ma jednego zbioru liczb naturalnych, lecz potencjalnie nieskończenie wiele. Wprowadza się je za każdym razem, gdy ma się do czynienia z następnym poziomem i rodzajem typu. Jest uważany za twórcę filozofii analitycznej razem ze swoim poprzednikiem Gottlobem Frege, współpracownikiem G.E. Moorem oraz uczniem Ludwigiem Wittgensteinem. Uznaje się go za jednego z najlepszych logików dwudziestego wieku. Jego prace miały znaczący wpływ w matematyce, logice, teorii mnogości, lingwistyce, sztucznej inteligencji, kognitywistyce, informatyce oraz filozofii, w szczególności filozofii języka, epistemologii oraz metafizyce. Russell był także jednym z najwybitniejszych filozofów XX wieku. Największą sławę filozoficzną przyniosła mu teoria deskrypcji – wyłożona w roku 1905 w artykule „On denoting” („O denotowaniu”). Należy ona do dnia dzisiejszego do kanonu współczesnej filozofii analitycznej. Ewolucję swoich poglądów filozoficznych Russell opisał w książce 'Mój rozwój filozoficzny’ – wydanej także w języku polskim.
Był socjalistą, a także ateistą i otwarcie krytykował chrześcijaństwo np. w sławnym eseju Dlaczego nie jestem chrześcijaninem. Za swój pacyfizm trafił do więzienia podczas I wojny światowej. Aferą zakończyło się jego wyrzucenie z Trinity College (Cambridge),co sprawiło, że został przywrócony, jednak później sam zrezygnował. Jego przyjęciu jako wykładowcy filozofii na City College of New York towarzyszyło medialne oburzenie, a nowojorski biskup Kościoła Episkopalnego wytoczył przeciwko niemu postępowanie sądowe, co skończyło się – w Sądzie Najwyższym stanu Nowy Jork – niekorzystnym dla niego wyrokiem. Sędzia na podstawie napisanych przez Russella książek orzekł, iż jest on „moralnie niezdatny do nauczania filozofii”. Zareagował na to Albert Einstein, który w obronie Russella napisał „wspaniałe osobowości zawsze napotykały na brutalną opozycję miernych umysłów”. Pomimo tych skandali, Russell w 1949 roku otrzymał brytyjski Order Zasługi, a w 1950 nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. W 1950 otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie literatury „w uznaniu jego różnorakich i znaczących pism, w których bronił ideałów humanitarnych i wolności myśli”, chociaż sam utrzymywał, że nagrodę otrzymał za książkę „Małżeństwo i moralność” (ang. Marriage and Morals),w której opowiedział się za wolną miłością i swobodą seksualną.
Bardzo przyjemnie czyta się fragmenty, w których Russell rozprawia się z wszelkiego rodzaju myślowym dogmatyzmem, nieracjonalnym fantazjowaniem i politycznymi utopiami.
Z uwagi na swą nieukrywaną stronniczość oraz naukowe zacięcie, wylewa czasami dziecko wraz z kąpielą; ale kto wie, być może w niektórych przypadkach rzeczywiście warto poświęcić to czy tamto przysłowiowe dziecko.
Russell pisze swobodnie, na ogół przystępnie i często bywa - co mu się chwali - zabawny.
Bertrand Russel „Wiek XIX”
Historia to mój ulubiony przedmiot – wiem pisałam to wielokrotnie, ale powtarzać to będę za każdym razem, gdy recenzja będzie dotyczyć tegoż gatunku. O wieku XX, powstało multum pozycji, o dwóch wojnach światowych które w tym czasie się toczyły również. Ale co znamienne, o wieku XIX, w którym tak wiele się działo, mało jest książek. Tym bardziej jestem ogromnie rada, że przeczytałam pozycję Russela.
Bertrand Russell – brytyjski filozof, logik, matematyk, działacz społeczny i eseista. W 1950 został uhonorowany nagrodą Nobla. Niniejsza pozycja to bodaj najsłynniejsze dzieło brytyjskiego filozofa. Jak sam pisał: „Książka ta jest próbą przedstawienia głównych przyczyn przemian politycznych, jakie nastąpiły między rokiem 1814 i 1914. Wydaje mi się, że przyczyn tych doszukiwać się należy w zmianach techniczno-gospodarczych, w teoriach politycznych oraz w działalności wybitnych jednostek.” - faktycznie to na tych głównie tematach skupia się ta obszerna pozycja. W tym obszernym woluminie autor próbuje nam przybliżyć najważniejsze wydarzenia z tego stulecia.
Bardzo subiektywne omówienie najważniejszych idei, które kształtowały świat od zakończenia wojen napoleońskich do wybuchu I wojny światowej. To książka która w swoim monolicie zawiera dużo szczegółów dotyczących rządów zarówno Bismarcka, jak i mniej znanych postaci czołowych państw Europy i Świata. Bertrand Russel niezwykle skrupulatnie opisuje główne prądy ideowe jakie zaczęły kształtować się w zachodnim świecie – liberalizm w Anglii, kapitalizm w Ameryce, czy socjalizm. Zaprezentowany został również rozwój nacjonalizmu, na przykładzie, oczywiście Włoch i Niemiec. To również historia USA, wyzysku czy budowania się wielkich korporacji.
Styl pisarski Russela jednak nie przypadnie każdemu do gustu, to bardzo analityczny opis (może aż za bardzo, bo dla dyletanta, będzie ciężko się przebić przez ten zbiór) przemian wieku XIX. Dokładność z jaką autor opisuje przemiany, bohaterów tamtych czasów jest mader imponującą – nie mniej, ten styl na dłuższą metę mnie zmęczył, chociaż nie ukrywam treść niniejszej książki jest naprawdę frapująca.
Jednak jestem przekonana że pomimo lat, ta książka sama się broni treścią i po prostu należy do niej zajrzeć.
Polecam. 7/10