Za opus magnum Asimova chciałem się zabrać już jakiś czas temu. Powstrzymywał mnie przed tym przede wszystkim chronologiczny bałagan i związany z nim dylemat, czy lepiej trzymać się kolejności powstawania kolejnych części, czy może aktualnej numeracji tomów, zgodnej z chronologią wydarzeń w nich przedstawionych. Z przyczyn nie do końca ode mnie zależnych wygrała opcja pierwsza.
„Fundacja” to (uwaga truizm) klasyka, która pod enigmatycznym płaszczykiem królowej nauk, demaskuje pierwotne mechanizmy rządzące polityką. W zasadzie jest to polityczny moralitet osadzony w świecie przypominającym „Gwiezdne wojny”, z czytelnymi nawiązaniami do protodynastycznego Egiptu, epoki kolonializmu przełomu XV i XVI wieku, czy zimnej wojny. Przy czym w przeciwieństwie do kiczowatej epopei Lucasa, dzieło Asimova cechuje pochwała logiki oraz przestroga, aby nauka nie stała się mitologią.
Tom szósty utkany precyzyjnie, choć nieco naiwnie, z powtarzających się schematów, zawiera istotne luki, zachowując możliwość uzupełnień. Pozostawia zatem sporo furtek dla rozwoju rozległego uniwersum.
Wydaje się, że w odbiorze „Fundacji” kluczowe znaczenie ma właśnie perspektywa czasowa, gdyż dopiero w odniesieniu do całego, tasiemcowego cyklu można wyciągnąć obiektywne wnioski, oceniając pełny zamysł twórcy (tudzież twórców).

Za opus magnum Asimova chciałem się zabrać już jakiś czas temu. Powstrzymywał mnie przed tym przede wszystkim chronologiczny bałagan i związany z nim dylemat, czy lepiej trzymać się kolejności powstawania kolejnych części, czy może aktualnej numeracji tomów, zgodnej z chronologią wydarzeń w nich przedstawionych. Z przyczyn nie do końca ode mnie zależnych wygrała opcja...