Kto nie słyszał nigdy o Casanovie, jednym z największych kochanków wszechczasów”? Podejrzewam, że takie osoby można policzyć na palcach jednej ręki, bo chociażby zdawkowy, ale jednak mamy jakiś obraz Casanovy. Ja zaczęłam się zastanawiać nad tą postacią po przeczytaniu artykułu w gazecie, który dotyczył jego starości, która nie była kolorowa. To mnie zaintrygowało, bo zastanawiałam się, czy naprawdę wiódł takie rozpustne życie, aby zasłużyć sobie na poniewieranie i upokorzenia na starość.

Słowo ‘Casanova’ w naszym języku ma raczej pejoratywne znaczenie, ale po przeczytaniu „Pamiętników” moje wyobrażenie o nim nabrało trochę łagodniejszej formy. Zaczęłam go postrzegać, nie jako wyrachowanego i szukającego wiecznych uciech mężczyznę, ale człowieka uzależnionego od uczucia zakochania, uwielbiającego kobiety, ale nie postępującego wbrew ich woli. Kobiety miały świadomość jego niestałości, dlatego też, po czasie uciech dochodziły do wniosku, że przyszedł czas na stabilizację i wyjście za mąż, ale nie za Casanovę, jak zrobiła to np. Dubois. W otoczeniu pięknych kobiet Giovanni był jak chłopiec w sklepie z zabawkami – szczęśliwy i podniecony. W każdym towarzystwie wybierał najpiękniejsze kobiety i ubiegał o ich względy, ale nie mimo wszystko, bo czasami ‘odpuszczał’ sobie walkę o serce damy, gdy wiedział, że będzie musiał w niedługim czasie wyjechać z miasta. Jeżeli chciał tylko zaspokoić swoje żądze mówił im to otwarcie, oferując pieniądze, tak było np. w przypadku Zenobii.

W książce było opisanych kilka zabawnych sytuacji, m.in. incydent z utykającą damą. Nie jestem w stanie pojąć, jak mógł nie zauważyć, że nie kocha się z młodą i piękną, lecz starszą, trochę zwiędłą i kulejącą kobietą. Nie tyle ta sytuacja wywołała u mnie śmiech, co szok Casanovy i jego tłumaczenia po całym zajściu.

Warto przeczytać tę książkę choćby dlatego, aby wyrobić sobie własne zdanie na temat Casanovy, a nie tylko powielać stereotypy.

Kto nie słyszał nigdy o Casanovie, jednym z największych kochanków wszechczasów”? Podejrzewam, że takie osoby można policzyć na palcach jednej ręki, bo chociażby zdawkowy, ale jednak mamy jakiś obraz Casanovy. Ja zaczęłam się zastanawiać nad tą postacią po przeczytaniu artykułu w gazecie, który dotyczył jego starości, która nie była kolorowa. To mnie zaintrygowało, bo...