Powiesci Adama Dzierżka choc skrajnie rozne, laczy jedna rzecz - po lekturze czlowiek czuje sie brudny. Tak bylo i tym razem.
Autor stworzyl postac Maksa jako glownego bohatera, choc sympatii to on nie wzbudza. Raczej zlosc, a momentami politowanie. Z reszta, nikt w tej ksiazce nie jest jednoznaczny. Nawet psychiatra, po glebszej analizie jego toku rozumowania, ma w pewnym sensie racje. Chociaz z zalozenia powinien byc tym zlym.
Dzierżek z wielka wprawa ukazuje te zakamarki ludzkeij natury, o ktorych nie chcemy pamietac. I kiedy myslimy, ze to juz absolutne dno, nagle slychac pukanie od spodu.
Ale... Ten malutki promyk slonca przebijajacy sie przez ciezkie chmury beznadziei w ostatnich zdaniach ksiazki, jak lyzeczka miodu po calej beczce dziegciu. Tylko czy tyle jest w stanie vokolwiek zmienic?
Swietna.

Powiesci Adama Dzierżka choc skrajnie rozne, laczy jedna rzecz - po lekturze czlowiek czuje sie brudny. Tak bylo i tym razem.
Autor stworzyl postac Maksa jako glownego bohatera, choc sympatii to on nie wzbudza. Raczej zlosc, a momentami politowanie. Z reszta, nikt w tej ksiazce nie jest jednoznaczny. Nawet psychiatra, po glebszej analizie jego toku rozumowania, ma w pewnym...

Autor sięga po trudne tematy i robi to inaczej niż większość pisarzy. Jego bohaterowie nie są krystaliczni, a wręcz mają dużo za uszami. W tej książce nie było już tak szalonej akcji, jak w Padlinie, ale też nie miałam poczucia, że autor coś wkomponował od czapy, aby ilość stron się zgadzała.

Autor sięga po trudne tematy i robi to inaczej niż większość pisarzy. Jego bohaterowie nie są krystaliczni, a wręcz mają dużo za uszami. W tej książce nie było już tak szalonej akcji, jak w Padlinie, ale też nie miałam poczucia, że autor coś wkomponował od czapy, aby ilość stron się zgadzała.

Muszę przyznać,że już dawno nie byłam tak roztrzęsiona,jak po przeczytaniu tej książki. Bardzo ciężka tematyka,szczególnie dla mnie. Robiłam aż dwa podejścia ,bo myślałam że nie dam rady przeczytać do końca . Szacunek dla autora,bo niełatwo mnie zszokować

Muszę przyznać,że już dawno nie byłam tak roztrzęsiona,jak po przeczytaniu tej książki. Bardzo ciężka tematyka,szczególnie dla mnie. Robiłam aż dwa podejścia ,bo myślałam że nie dam rady przeczytać do końca . Szacunek dla autora,bo niełatwo mnie zszokować

Mocne i wciągające, ale nie polecam osobom przechodzącym przez trudny okres w życiu.

Mocne i wciągające, ale nie polecam osobom przechodzącym przez trudny okres w życiu.

Adam Dzierżek rośnie nam w siłę ze swoim dorobkiem książkowym, co mnie bardzo cieszy, bo każda jego kolejna książka jest rewelacyjna.

"Spóźnione pożegnanie" zaczyna się w taki sposób, że ojeju 🤯 Autor już od samego początku szokuje i zaskakuje.
Niesamowicie podoba mi się duszny klimat jaki w tej powieści stworzył. Małe miasteczko a w nim ukryta tajemnica, którą trzeba poznać, bo ta niewiedza aż boli.

Pan Adam w kolejnej już książce pokazuje, że jak bierze się za jakiś temat to obnaża go z góry na dół nie bawiąc się w jakieś półśrodki. Jest więc nie tylko przerażająco, ale także obleśnie, wstrętnie czy wręcz na wskroś boleśnie.

Wizja jaką stworzył... chciałabym wierzyć, że nie istnieją tacy ludzie ale historia nam pokazała, że niestety zwyrodnialców i szaleńców na świecie jest na pęczki.

Decyzje, jakie podejmują bohaterowie tej powieści często są niezgodne z moim tokiem myślenia, z tym w co wierzę i jak odbieram życie. Dlatego ta powieść do prostych a już tym bardziej do płaskich nie należy.

"Spóźnione pożegnanie" to na pewno powieść dla czytelników, którzy lubią kontrowersje, lubią powieści, które nie są czarno białe, które pokazują te najbrzydsze wręcz elementy świata, w którym żyjemy. Przy tym wszystkim zmuszają do zatrzymania się i rozważań na temat tego jak jest a jak mogłoby być i czy coś da się zrobić aby było lepiej.

Adam Dzierżek rośnie nam w siłę ze swoim dorobkiem książkowym, co mnie bardzo cieszy, bo każda jego kolejna książka jest rewelacyjna.

"Spóźnione pożegnanie" zaczyna się w taki sposób, że ojeju 🤯 Autor już od samego początku szokuje i zaskakuje.
Niesamowicie podoba mi się duszny klimat jaki w tej powieści stworzył. Małe miasteczko a w nim ukryta tajemnica, którą trzeba...

Po bardzo zachęcającym początku miałam nadzieję na coś wyrafinowanego i zaskakującego. Niestety, im dalej w las, tym gorzej. Bzdura goni bzdurę, zakończenie idiotycznie żenujące. Ostatnie 60 stron czytałam jak za karę, oby dotrwać do końca.

Po bardzo zachęcającym początku miałam nadzieję na coś wyrafinowanego i zaskakującego. Niestety, im dalej w las, tym gorzej. Bzdura goni bzdurę, zakończenie idiotycznie żenujące. Ostatnie 60 stron czytałam jak za karę, oby dotrwać do końca.

Jak na realia polskiego kryminału (których ostatnio wysyp, ale raczej ze szkodą dla jakości),to całkiem niezła rzecz. Oczywiście znów mamy starzejących się, uzależnionych, sfrustrowanych facetów, dramę rodzinną, zatęchłe miasteczko. Całość jednak w miarę się klei i dobrze się czyta.

Jak na realia polskiego kryminału (których ostatnio wysyp, ale raczej ze szkodą dla jakości),to całkiem niezła rzecz. Oczywiście znów mamy starzejących się, uzależnionych, sfrustrowanych facetów, dramę rodzinną, zatęchłe miasteczko. Całość jednak w miarę się klei i dobrze się czyta.

Małomiasteczkowy klimat...zmowa milczenia mieszkańców...strach przed konsekwencjami swoich decyzji. Czy na pewno?
Z tym wszystkim musi zmierzyć się Maks Mejza. Były policjant po traumatycznych przeżyciach postanawia otworzyć biuro detektywistyczne. Pierwsza sprawa, która mu się trafia wydaje się banalna. Małe miasteczko, a w nim zaginiona córka klienta wraz z wnukiem.
Kiedy Mejza wkracza do tego miejsca nic nie jest już proste. Podejrzane samobójstwa, duszna atmosfera, specyficzni mieszkańcy, którzy o niektórych sprawach nie chcą rozmawiać. Strach czy głupota?
Adam Dzierżek potrafi pisać. Fabuła, którą znajdziemy w Spóźnionym pożegnaniu wprawi czytelnika w niezwykły trans.
Autor wchodzi w głąb ludzkiego umysłu przeplatając to kryminalnymi zagadkami.
Ta książka to mocny thriller psychologiczny, od którego nie sposób się oderwać.
Nieoczywiste fakty i odkrywanie stopniowo tajemnic sprawiły, że po przeczytaniu ostatniej strony musiałam pozbierać myśli.
Jeśli chcecie poczuć dreszczyk emocji i mieć w swojej kolekcji czytelniczej pozycję, która zostanie w pamięci na dłużej niż standardowa historia, koniecznie sięgnijcie po Spóźnione pożegnanie.

Małomiasteczkowy klimat...zmowa milczenia mieszkańców...strach przed konsekwencjami swoich decyzji. Czy na pewno?
Z tym wszystkim musi zmierzyć się Maks Mejza. Były policjant po traumatycznych przeżyciach postanawia otworzyć biuro detektywistyczne. Pierwsza sprawa, która mu się trafia wydaje się banalna. Małe miasteczko, a w nim zaginiona córka klienta wraz z wnukiem....

Dobra, choć wg mnie trochę zbyt rozwleczona. Poprzednia książka autora bardziej mi się podobała.

Dobra, choć wg mnie trochę zbyt rozwleczona. Poprzednia książka autora bardziej mi się podobała.

Po dwóch naprawdę udanych powieściach Adama Dzierżka spodziewałem się, że “Spóźnione pożegnanie” będzie co najmniej równie dobre. Tymczasem powiedzieć, że totalnie się rozczarowałem, to nic nie powiedzieć.
Ta książka to jedna wielka lipa. Nie broni się pod żadnym względem. Już samo nazwisko głównego bohatera zniechęca do lektury. Kiepska fabuła, absurd za absurdem, beznadziejnie plastikowe postaci i brak jakiegokolwiek realizmu, nie wspominając już o klimacie, to wszystko co mogę napisać po przeczytaniu tej powieści. To cud, że wytrwałem do końca.
Zdecydowanie nie polecam, strata czasu.

Po dwóch naprawdę udanych powieściach Adama Dzierżka spodziewałem się, że “Spóźnione pożegnanie” będzie co najmniej równie dobre. Tymczasem powiedzieć, że totalnie się rozczarowałem, to nic nie powiedzieć.
Ta książka to jedna wielka lipa. Nie broni się pod żadnym względem. Już samo nazwisko głównego bohatera zniechęca do lektury. Kiepska fabuła, absurd za absurdem,...