Powrót dzikich gęsi

Lecą, z północy, niemal nad głowami, są jak łodzie na torze pływowym;
ich skrzydła skrzypią.

Powietrze trzepoce, szura pomiędzy skrzydłami.

Słońce podświetla jasnopopielate piersi z ciemnymi plamami,
ściągnięte do tyłu nogi. Wędrują rodzinami zszytymi w stada
na rozmarzające jeziora, na torfowiska.

Pod nimi wstęgą ciągną się wozy.
•
Pięknie, poruszające wiersze. Dużo w nich natury i głosów pamięci.

@wschod_bug

Powrót dzikich gęsi

Lecą, z północy, niemal nad głowami, są jak łodzie na torze pływowym;
ich skrzydła skrzypią.

Powietrze trzepoce, szura pomiędzy skrzydłami.

Słońce podświetla jasnopopielate piersi z ciemnymi plamami,
ściągnięte do tyłu nogi. Wędrują rodzinami zszytymi w stada
na rozmarzające jeziora, na torfowiska.

Pod nimi wstęgą ciągną się wozy.
•
Pięknie,...

Piękna poezja z historią w tle

Z poezją ostatnio nie spotykam się dość często. A to wielki błąd. Systematycznie czytałam tego typu utwory w liceum. I bardzo lubiłam analizę wierszy. Teraz czytam prawie wyłącznie prozę, ale tęskni mi się za nostalgią poezji. Za jej kruchością i eterycznością. Z tych powodów z przyjemnością i ciekawością sięgnęłam po tomik "Wilki" wydany przez Wydawnictwo Znak.

I to była doskonała decyzja, a ja przepadłam w nurtach wierszy w tle których jest bolesna historia. Czego dotyczą zebrane w niewielkim, aczkolwiek bardzo treściwym tomiku wiersze? W ich wnętrzu drzemie bardzo wiele mocnych treści - wojna, tułaczka, migracje, utrata rodzinnych gniazd, konieczność wygnania, tęsknota, przemijanie, sens życia, który znaczy coś więcej niż tylko dobra materialne. Zebrane utwory gloryfikują nas jako istoty mające przede wszystkim tożsamość i korzenie. Świat przyrody koegzystuje z nami. Zwierzęta też odbywają tułaczki i migracje, a Autorka pokazuje ich związek ze światem ludzi, analogie i różnice. Natura została obecnie pogoniona i ujarzmiona przez technikę i postęp. W zebranych wierszach jest dużo bliżej, bywa niespokojna i podobna ludziom.
Opisany świat nie jest stabilny. Podobnie jak przyroda zmienia się i ewoluuje. Bywa groźny i trudny do oswojenia. Ludzie są wobec niego mali i bezbronni, muszą zrozumieć swoje miejsce w szeregu, muszą podporządkować się mocy wyższej, która miota jednostkami jak ocean małą łódką.

Historia jest niczym natura. Za nic ma los poszczególnych osób. Żywiołem są wojny, które wywołane przez szalone jednostki przesuwają na szachownicy życia całe masy bezradnych pionków ludzkich wystawionych na ciosy bolesne i srogie, zdolne zabijać. Zebrane utwory skupiają się na czasie po drugiej wojnie światowej, które były okresem największych migracji w ostatnich dekadach. Zmieniały się granice, zmieniały się ludzkie adresy, a powojenna zawierucha żonglowała nacjami bez litości. Wygnańcy musieli porzucić swoje małe ojczyzny, musieli iść pod prąd i wiatr wiejący im mocno w oczy. Byli zranieni, zmęczeni i przerażenia. Musieli budować swój mały świat od nowa. To im poświęcone są nostalgiczne wiersze, to im oddana jest cześć i hołd. To oni są niemymi, heroicznymi bohaterami. Wschodnie granice obecnej Polski to bardzo ciekawy etnicznie zakątek. Tu wiele się zmieniło po 1945 roku. Tu drzemie serce utworów Marzanny Kielar, która pisze pięknie, nostalgicznie i wrażliwie. Doskonale wie z jak delikatną materią ma do czynienia. Genialnie operuje słowem, emocjami i swoim talentem. Wiersze dotykają dna duszy, wywołują przeróżne obrazy, szokują, plastycznie pokazują historyczną prawdę i tragizm chwili.

Z serca polecam lekturę tego zbioru poezji. Jest idealna na jesień, bo fenomenalnie współgra swoim klimatem nostalgii i przemijania. Życzę wielu wzruszeń i emocji.

Piękna poezja z historią w tle

Z poezją ostatnio nie spotykam się dość często. A to wielki błąd. Systematycznie czytałam tego typu utwory w liceum. I bardzo lubiłam analizę wierszy. Teraz czytam prawie wyłącznie prozę, ale tęskni mi się za nostalgią poezji. Za jej kruchością i eterycznością. Z tych powodów z przyjemnością i ciekawością sięgnęłam po tomik "Wilki"...

Poetka oddaje głos tym, którzy przez długie lata go nie mieli i nadal nie mają. Stoi po ich stronie - stronie wojennych przesiedleńców, wykluczonych, których nikt o nic nie pytał. Ona pyta, podobnie jak Nałkowska w Medalionach. Od tej strony - poetyckiej podszewki świata, bada trudną historię pruskiej ziemi. I tylko natura, opisana z niezwykłą pokorą, a przy tym tak pięknie, niezmiennie drga wiecznym światłem. Wiersze do długiego namysłu, trzymania pod językiem, do zachwytu nad naturą i zgrozą historii.

Poetka oddaje głos tym, którzy przez długie lata go nie mieli i nadal nie mają. Stoi po ich stronie - stronie wojennych przesiedleńców, wykluczonych, których nikt o nic nie pytał. Ona pyta, podobnie jak Nałkowska w Medalionach. Od tej strony - poetyckiej podszewki świata, bada trudną historię pruskiej ziemi. I tylko natura, opisana z niezwykłą pokorą, a przy tym tak...