Zacznę od głównych pozytywnych bohaterów. Para uciekająca przed Bollingerem to jedni wielcy debile a ich główna ucieczka nudna, pełna niepotrzebnych opisów schodzenia i tej całej otoczki wspinaczkowej. Widać, że Koontz się przygotował do tego, ale gdyby trochę ciekawiej to opisał było by lepiej i nie tak nudno! Żadnego napięcia w czasie ucieczki po ścianie budynku. Nawet nie wiem, czemu ci bohaterowie zdecydowali się na taka ucieczkę. Było ich dwóch. Bollinger jeden. Posiadali ciężki sprzęt, liny i inne rzeczy. Czy tak trudno zrobić jakąś pułapkę? Ja nie wiem. Dialogi też o kant dupy potłuc, szczególnie słowa wypowiadane przez tego Irę, komisarza. No jak on mnie irytował i jakie to było dziecinne! Jak on dostał pracę policjanta? Jednym ratunkiem jest postać Bollingera i Biiliego, szkoda, że Koontz nie postanowił jakoś bardziej tego opisać. Rozszerzyć ich psychologii i postaci bo mogło wyjść świetnie a wyszło słabo. Bardzo słabo.Zakończenie przewidywalne jak to, że zaraz ugotuje mi się w czajniku woda na herbatę. Nie polecam.

Zacznę od głównych pozytywnych bohaterów. Para uciekająca przed Bollingerem to jedni wielcy debile a ich główna ucieczka nudna, pełna niepotrzebnych opisów schodzenia i tej całej otoczki wspinaczkowej. Widać, że Koontz się przygotował do tego, ale gdyby trochę ciekawiej to opisał było by lepiej i nie tak nudno! Żadnego napięcia w czasie ucieczki po ścianie budynku. Nawet...