"(Tata)...czuł rozgoryczenie, że on, artysta po akademii, jest tak miernie oceniany jako komiksiarz. W tym czasie na Zachodzie autorzy Mickey Mouse, Supermana i innych kultowych rysunkowych postaci zarabiali miliony dolarów. A u nas wytworzono taką atmosferę wokół komiksu, że powinniśmy się cieszyć samym faktem, że władza ludowa pozwoliła na jego wydawanie. A tata przecież zrobił milowy krok w rozwoju komiksu w Polsce. Przed nim to chyba tej rangi był jedynie Makuszyński i jego obrazkowe Przygody Koziołka Matołka."

"(Tata)...czuł rozgoryczenie, że on, artysta po akademii, jest tak miernie oceniany jako komiksiarz. W tym czasie na Zachodzie autorzy Mickey Mouse, Supermana i innych kultowych rysunkowych postaci zarabiali miliony dolarów. A u nas wytworzono taką atmosferę wokół komiksu, że powinniśmy się cieszyć samym faktem, że władza ludowa pozwoliła na jego wydawanie. A tata przecież...

Świetna książka! Dla wszystkich, którzy interesują się życiem Papcia Chmiela oraz jego dzieci, ta książka jest pozycją obowiązkową. Wiele ciekawych i nieznanych dotąd historii z życia zarówno samego Papcia jak i jego dzieci. Książka jest pięknie wydana, w środku znajdziemy wiele rodzinnych zdjęć oraz ilustracji. Czytałem z zaciekawieniem i śmiało mogę polecić każdemu :)

Świetna książka! Dla wszystkich, którzy interesują się życiem Papcia Chmiela oraz jego dzieci, ta książka jest pozycją obowiązkową. Wiele ciekawych i nieznanych dotąd historii z życia zarówno samego Papcia jak i jego dzieci. Książka jest pięknie wydana, w środku znajdziemy wiele rodzinnych zdjęć oraz ilustracji. Czytałem z zaciekawieniem i śmiało mogę polecić każdemu :)

Całkiem ciekawa, ale przeciętna.

Całkiem ciekawa, ale przeciętna.

Jest to w zasadzie wywiad rzeka, spisany przez dziennikarkę Karolinę Prewęcką. Cała książka to wypowiedzi córki (starsza od drugiego potomka),Monique (pierwotnie Monika oczywiście, ciekawa jest historia zmiany imienia) i Artura, syna chyba pięć lat młodszego od Moniki. Nie pamiętam, ale jak ktoś chce sprawdzić zapraszam do przeczytania książki. :)

Konstrukcja tej opowieści bardzo przypomina mi [b]Księgę dla starszych urwisów[/b] o Edmundzie Niziurskim, jest tylko więcej wywiadów z dziećmi, a w zasadzie jedyne inne wstawki, to cytaty z tomów TRiA, w zasadzie chyba tylko Tytusa. Genialne!
No i masa zdjęć! Niektóre kolorowe! Pod każdym opis, któregoś z rodzeństwa.

Nie będę tu streszczał książki. Ilość materiału jest powalająca. Szczerze mówiąc, dopóki nie przeczytałem tej książki, to w zasadzie za wiele o Papciu nie wiedziałem. Miałem tylko wyobrażenia o nim, rzeczywistość jak zwykle takie wyobrażenia zmienia. W niektórych kwestiach o 180 stopni. To był ciężki i uparty typ :)

Cały ten wywiad rzeka jest bardzo osobisty ze strony dzieciaków, ale nie tylko jeśli chodzi o ojca, także matkę i relacje w rodzeństwie. Serdecznie zachęcam do nabycia i przeczytania!

Jest to w zasadzie wywiad rzeka, spisany przez dziennikarkę Karolinę Prewęcką. Cała książka to wypowiedzi córki (starsza od drugiego potomka),Monique (pierwotnie Monika oczywiście, ciekawa jest historia zmiany imienia) i Artura, syna chyba pięć lat młodszego od Moniki. Nie pamiętam, ale jak ktoś chce sprawdzić zapraszam do przeczytania książki. :)

Konstrukcja tej...

Źle mi się to czytało. Tak jakby dzieci Papcia poza dzieciństwem nie miały zbyt dużo informacji o ojcu. Wydaję mi się, że 97 lat życia powinno starczyć na bardziej szczegółową i rozbudowaną pozycję z większą ilością anegdot - bo na pewno były, ale dzieci o tym nie wiedzą, bo tylko gościnnie uczestniczyły w życiu ojca a teraz biografia zrobiona na siłę - bo wypada.

Źle mi się to czytało. Tak jakby dzieci Papcia poza dzieciństwem nie miały zbyt dużo informacji o ojcu. Wydaję mi się, że 97 lat życia powinno starczyć na bardziej szczegółową i rozbudowaną pozycję z większą ilością anegdot - bo na pewno były, ale dzieci o tym nie wiedzą, bo tylko gościnnie uczestniczyły w życiu ojca a teraz biografia zrobiona na siłę - bo wypada.

Papcia zna chyba każdy, kto jako tako interesuje się polskim komiksem. Tytusa i dwójkę harcerzy kojarzą czytelnicy w różnym wieku. Jedni traktując jako ciekawostkę, element historii dymków, inni zaś jako nieodłączny fragment ich własnych biografii. Książka, która się niedawno ukazała – Papcio Chmiel udomowiony. Monique Chmielewska-Lehman, Artur Chmielewski opowiadają Karolinie Prewęckiej, to opowieść o „człowieku zmałpionym”, ale również przedstawienie sylwetek dzieci, które na swój własny sposób kontynuują wizję Henryka Jerzego Chmielewskiego.
https://kmfsagitta.pl/2023/08/07/papcio-chmiel-udomowiony/

Papcia zna chyba każdy, kto jako tako interesuje się polskim komiksem. Tytusa i dwójkę harcerzy kojarzą czytelnicy w różnym wieku. Jedni traktując jako ciekawostkę, element historii dymków, inni zaś jako nieodłączny fragment ich własnych biografii. Książka, która się niedawno ukazała – Papcio Chmiel udomowiony. Monique Chmielewska-Lehman, Artur Chmielewski opowiadają...

Pierwsze 30 stron wprowadzenia strasznie męczące. 1/3 książki można by wyrzucić bo to są opisy nie papcio a rodzin jego dzieci co mało mnie interesuje.
Czytało się dobrze tylko dlatego że opisuje życie w czasach PRL co zawsze mnie interesowało. Opisuje jak spędzało się czas z rodzina bez dzisiejszej technologi, bez życia w pośpiechu. Wspominam te czasy bardzo dobrze i tylko dlatego skończyłem książkę.

Pierwsze 30 stron wprowadzenia strasznie męczące. 1/3 książki można by wyrzucić bo to są opisy nie papcio a rodzin jego dzieci co mało mnie interesuje.
Czytało się dobrze tylko dlatego że opisuje życie w czasach PRL co zawsze mnie interesowało. Opisuje jak spędzało się czas z rodzina bez dzisiejszej technologi, bez życia w pośpiechu. Wspominam te czasy bardzo dobrze i...

Papcio Chmiel to człowiek legenda; rysownik, którego komiksowa twórczość ceniona jest przez kilka pokoleń Polaków. O autorze "Tytusa, Romka i A'Tomka" wiemy dużo (z różnych publikacji, w tym także z jego własnej, rozpisanej na części autobiografii),ale wciąż nie wszystko. Ta publikacja stanowi dobre dopełnienie tej wiedzy - tym bardziej, że perspektywa jego własnych dzieci pozwala przyjrzeć się nestorowi polskiego komiksu z naprawdę bliska. Niezależnie czy chodzi o życie prywatne, czy twórczość, bo ona te nurty przeplatają się w tej wspomnieniowej książce. Nie jest to klasyczna biografia; zresztą dzieci Henryka Jerzego Chmielewskiego również mają swoje ciekawe opowieści, chcą być pełnoprawnymi bohaterami tej książki, choć ta ma traktować o ich ojcu. Mnie osobiście to nie przeszkadzało, bo Monique i Artur to interesujące, barwne osoby, a ich życiowe decyzje i wybory były również ukształtowane przez dom, z którego wyszli. Szczerość opowieści o tym domu, o rodzicach (którzy jak się okazało, wcale nie byli tacy wzajemnie dopasowani, jak się mogło wydawać),o wychowaniu, wreszcie o podejściu do życia Papcia, które próbował zaszczepić swojemu synowi i córce, budzą czytelniczy szacunek wobec autorów tej publikacji. Ekscentryczny Papcio, któremu zawdzięczamy tyle uśmiechów i dobrych wspomnień jawi się tu jak człowiek z krwi i kości, pracowity, ciekawy świata, ale nie wolny od przywar, takich jak niezrozumiała powściągliwość czy zaciekła wręcz upartość. Z pewnością jest to pozycja obowiązkowa dla fanów Papcia czy ogólnie - polskiego komiksu. Chwała Prószyńskiemu, że taka pozycja ukazała się - i to w naprawdę znakomitym czasie, bo w okolicach 100-lecia urodzin Henryka Jerzego Chmielewskiego.

Papcio Chmiel to człowiek legenda; rysownik, którego komiksowa twórczość ceniona jest przez kilka pokoleń Polaków. O autorze "Tytusa, Romka i A'Tomka" wiemy dużo (z różnych publikacji, w tym także z jego własnej, rozpisanej na części autobiografii),ale wciąż nie wszystko. Ta publikacja stanowi dobre dopełnienie tej wiedzy - tym bardziej, że perspektywa jego własnych dzieci...

Przeczytana błyskawicznie z dwóch powodów, po pierwsze kilka dni temu gościliśmy w Brzeszczach ABC, czyli Artura Bartosza Chmielewskiego, syna Papcia Chmiela, współautora książki. Po drugie – gdy zaczęłam czytać to mnie po prostu wciągnęło jak grzęzawisko rozczulenia. Uwielbiam takie opowieści, wspominki z czasów PRL, tata oczami dzieci, ich emocje, wspomnienia, uczucia bardzo ciepłe, ale też te trudne, gdyż Papcio nie miał lekkiego charakteru i jego sposób wychowania odcisnął piętno na dorosłych już dzieciach, szczególnie mam wrażenie na Arturze. Oddają to dobrze jego myśli:
"Jego [Papcia Chmiela] interesowały tylko sztuka i dowcip, i ekstremalne decyzje. Stosunek ojca do moich osiągnięć nauczył mnie z czasem odporności na pochwały i ich brak. Wiedziałem, że to, co robię, jest przede wszystkim dla mnie i postępu, a nie dla komplementów". Artur pokazuje więc świetnie, że można przekuć te bolesne rzeczy w coś dobrego, nauczyć się z nich czerpać siłę w codziennym życiu.
Jest też wiele pozytywnych myśli, jedną z ważniejszych, którą niby wszyscy dobrze znamy, ale jakoś zapominamy stosować, jest ta o uważności:
"Tata przekazał nam dociekliwość. Powtarzał, że nie ma sensu tak iść sobie po prostu ulicą czy ścieżką w lesie, ale trzeba rozglądać się dookoła, dostrzegać detale i zatrzymywać się przy nich. Mówił: Trzeba stanąć i dokładnie obejrzeć". Zawsze gdy natykam się na takie zdania, chcę je utrwalić i powtarzam je często, bo niestety codzienność blokuje w nas tę ciekawość świata.
Przyznam szczerze, że jako dziecko to jakąś wielką fanką Tytusów nie byłam, dopiero teraz odkrywam ich niesamowity urok, humor i siłę rażenia :)) Jednocześnie zachwyca mnie fenomen Papcia Chmiela, cała otoczka związana z procesem tworzenia, jego popularnością, a co za tym idzie - rodziną. I tu wchodzi na scenę ta piękna opowieść – Papcio Chmiel udomowiony, czyli wspomnienia jego dzieci, Artura i Monique.

Przeczytana błyskawicznie z dwóch powodów, po pierwsze kilka dni temu gościliśmy w Brzeszczach ABC, czyli Artura Bartosza Chmielewskiego, syna Papcia Chmiela, współautora książki. Po drugie – gdy zaczęłam czytać to mnie po prostu wciągnęło jak grzęzawisko rozczulenia. Uwielbiam takie opowieści, wspominki z czasów PRL, tata oczami dzieci, ich emocje, wspomnienia, uczucia...