Mój starszy nieco egzemplarz nosi akurat tytuł „Lampart”, uniemożliwiając mi wykorzystanie w niniejszej opinii dowcipu o ptaku geparda, przez co bardzom niekontent. Ale chmurne me oblicze wnet się rozjaśnia, bo też zapoznałem się z wizją Lampedusy w niecodziennej kolejności, która, tuszę, nie jest bynajmniej ostatnią spośród możliwych. Oczywiście, przypadkowość tej konfiguracji, jak i niemożność skonfrontowania jej z innymi, wykluczają całkowicie moją zasługę, ale wcale nie umniejszają mojej satysfakcji.
Cały już rok minął bowiem od momentu, wydłużonego cudownym sposobem do ponad trzech godzin, w którym ujrzałem na białym płótnie ekranizację tej powieści. Rok ten pozwolił utrwalić się wrażeniu, jakie ów obraz we mnie wywołał, a także rozkosznie zatrzeć się jego szczegółom. Obecna lektura odbywała się zatem w duchu bardzo przyjemnej anamnezy, a nawet harmonii, na jaką składają się w mym umyśle słowo Lampedusy i obraz Viscontiego. Zdawałoby się, że cierpi na tym wyobraźnia, pozbawiona pracy wobec narzucającej się wizji reżysera; ale moja wyobraźnia zawsze znajdzie sobie zatrudnienie, nawet jeśli jego przedmiot nie byłby tak wzniosły, jak można by sobie życzyć, a może i wymagać od kulturalnego młodzieńca, za jakiego zwykło się mnie uważać i za jakiego uważać mnie trzeba, skoro oddaję się takim właśnie wybitnym lekturom jak „Lampart”.
Bo o wybitności tej powieści nie wątpię i niech nikt inny wątpić nie śmie, jeśli chce istnieć na salonach i znajdować wrażliwe białogłowy zachwyconymi oraz, nieco później, uległymi. Cóż jednak pozostaje mnie, niegodnemu, kiedy LC pełne jest już opinii miejscowych luminarzy na temat „Lamparta”? Sama wypowiedź mojego czcigodnego kolegi PMata, kompletna i pochlebna, mogłaby zostać uznana za wyczerpującą przedmiot. Zaledwie ośmielę się wtrącić, pomijając fantastycznie plastyczne operowanie słowem przez autora, iż tak kusząco odmalował on śmierć, że z miejsca gotów byłbym rzucić się w jej ramiona.
Jedynym mankamentem tej doskonałej poza tym powieści są wstawki, w których narrator, najwyraźniej nieusatysfakcjonowany dostatecznie swą wszechwiedzą, ocenia dzieje bohaterów z perspektywy współczesnej, konfrontując je ze świeżymi, a wówczas niedosiężnymi zdobyczami techniki. Zaburza to dziewiętnastowieczny klimat, który z taką maestrią Lampedusa stworzył.
Tymczasem zaś zostałem sam z dylematem, w czyje ramiona rzucić się w zastępstwie śmierci.

Mój starszy nieco egzemplarz nosi akurat tytuł „Lampart”, uniemożliwiając mi wykorzystanie w niniejszej opinii dowcipu o ptaku geparda, przez co bardzom niekontent. Ale chmurne me oblicze wnet się rozjaśnia, bo też zapoznałem się z wizją Lampedusy w niecodziennej kolejności, która, tuszę, nie jest bynajmniej ostatnią spośród możliwych. Oczywiście, przypadkowość tej...