Pierwsze, co mogę powiedzieć, to to, że po przeczytaniu powieści na myśl przyszło mi porównanie z "Chłopami" Reymonta i "Dr Jekkyl and Mr Hyde" R.L. Stevensona. W pierwszym przypadku pomyślałam o relacjach jednostka-społeczeństwo i to jak ogół wpływał na życie pojedynczej osoby. W drugim, o dwulicowości.

Świetnie ukazane zostało purytańskie społeczeństwo. Społeczeństwo, w którym pojęcia prawo i religia są tożsame, w którym od dziecka otrzymuje się surowe wychowanie, jednak z drugiej strony społeczeństwo dwulicowe, które publicznie głosi Pismo, a prywatnie postępuje przeciwko niemu.

Z mojego punktu widzenia to Hester jest prawdziwą chrześcijanką. Była w stanie połączyć wiarę z byciem zwykłym człowiekiem, który, to normalne, czasem upada. Purytanie w swojej religijności chcieli być bez grzechu, prawie jak sam Bóg (i znów na myśl przychodzi mi Dr Jekyll, który musi umrzeć, bo nie rozumie, że natura człowieka jest dwojaka I dobra I zła. Ale Hester Prynne jest silna i godzi w sobie te dwie "sprzeczności" co jest szokiem dla innych. Dimmesdale próbuje, jednak jest jeszcze za bardzo "putyrański" aby dwojakość człowieka (jego dobre czyny i złe) przyjąć za jego naturalną cechę.)

Pierwsze, co mogę powiedzieć, to to, że po przeczytaniu powieści na myśl przyszło mi porównanie z "Chłopami" Reymonta i "Dr Jekkyl and Mr Hyde" R.L. Stevensona. W pierwszym przypadku pomyślałam o relacjach jednostka-społeczeństwo i to jak ogół wpływał na życie pojedynczej osoby. W drugim, o dwulicowości.

Świetnie ukazane zostało purytańskie społeczeństwo. Społeczeństwo, w...