Powieść nie jest niczym nowym ani nadzwyczajnym, nie wyróżnia się na tle innych powieści tego typu. Napisana poetycko nie ma w sobie też głębi, a brak zarysowanego kontekstu historycznego nie ułatwia wejścia w historię. Pomysłowa, lecz nie nadzwyczajna. Plusem największym jest personifikacja sił przyrody i język, a minusem, prócz braku kontekstu historycznego, duża liczba postaci i to ledwie zarysowanych.

Czy polecam? Tylko jeżeli ktoś lubi takie powieści.

Powieść nie jest niczym nowym ani nadzwyczajnym, nie wyróżnia się na tle innych powieści tego typu. Napisana poetycko nie ma w sobie też głębi, a brak zarysowanego kontekstu historycznego nie ułatwia wejścia w historię. Pomysłowa, lecz nie nadzwyczajna. Plusem największym jest personifikacja sił przyrody i język, a minusem, prócz braku kontekstu historycznego, duża liczba...

Nieoczywista to była historia, napisana poetyckim językiem, przepełniona piękną dziwnością... skrywająca między słowami ogrom niezwykłych myśli, które wprawiają w zadumę...
Wdychając górskie powietrze i zachwycając się pięknem natury, poznajemy losy okolicznych mieszkańców i delektujemy się ich historią. Historią, która od pokoleń splata ludzi z górami. Górami, które znają największe tajemnice. To one obserwują okolicznych mieszkańców. To w ich lasach żyją rośliny i zwierzęta, które tak ludzie pragną opowiedzieć własną historię...

Ciężko pisać o książce, która swym językiem hipnotyzuje i w chaosie słów przekazuje niesamowite opowieści. Opowieści łączące pokolenia. Opowieści o trudach codziennego życia, o marzeniach, lękach, tęsknotach i miłościach..
Ta poetycka i pełna metafor proza wymaga skupienia i z pewnością nie trafi do każdego, lecz moja czytelnicza dusza, wrażliwa na liryczny język została oczarowana.

Nieoczywista to była historia, napisana poetyckim językiem, przepełniona piękną dziwnością... skrywająca między słowami ogrom niezwykłych myśli, które wprawiają w zadumę...
Wdychając górskie powietrze i zachwycając się pięknem natury, poznajemy losy okolicznych mieszkańców i delektujemy się ich historią. Historią, która od pokoleń splata ludzi z górami. Górami, które znają...

Piękna, poetycka książka. Klimatem przypomina mi ukochanego Jakuba Małeckiego.

Piękna, poetycka książka. Klimatem przypomina mi ukochanego Jakuba Małeckiego.

Coś niesamowitego. Chyba nigdy nie czytałam tak skonstruowanej powieści. Niepozorna, ale jaka piękna.
Ta książka spodoba się fanom natury, bo autorka oddała naturze głos. I jest to głos, którego warto posłuchać.
To była bardzo ciekawa podróż literacka. Zdecydowanie coś świeżego i poruszającego.

Coś niesamowitego. Chyba nigdy nie czytałam tak skonstruowanej powieści. Niepozorna, ale jaka piękna.
Ta książka spodoba się fanom natury, bo autorka oddała naturze głos. I jest to głos, którego warto posłuchać.
To była bardzo ciekawa podróż literacka. Zdecydowanie coś świeżego i poruszającego.

wspaniała przygoda literacka

wspaniała przygoda literacka

Książka mnie nie porwała niestety. Kilka razy wracałam do początku i zaczynałam od nowa. Miałam wrażenie, że coś mi umknęło i się gubię, i nie rozumiem, co się dzieje. Doceniam jej odmienność i poetyczność. Doceniam różne perspektywy, wyobraźnię autorki i wrażliwość.
Jest to trudna w odbiorze zaskakująca proza z kategorii "ciekawostka literacka".

Książka mnie nie porwała niestety. Kilka razy wracałam do początku i zaczynałam od nowa. Miałam wrażenie, że coś mi umknęło i się gubię, i nie rozumiem, co się dzieje. Doceniam jej odmienność i poetyczność. Doceniam różne perspektywy, wyobraźnię autorki i wrażliwość.
Jest to trudna w odbiorze zaskakująca proza z kategorii "ciekawostka literacka".

Świeżość czytelnicza. Piękna. Dla kochających naturę.

Świeżość czytelnicza. Piękna. Dla kochających naturę.

Bardzo ciekawa książka. Myślę, że spodoba się każdej osobie, która ma więź z naturą i jej pięknem :)

Bardzo ciekawa książka. Myślę, że spodoba się każdej osobie, która ma więź z naturą i jej pięknem :)

Książka bardzo mi się podobała. Uwielbiam realizm magiczny, a wydaje mi się, że można ją śmiało zaliczyć do tego gatunku. Autorka opowiada o zdarzeniach w niewielkiej miejscowości w Pirenejach, a zdarzenia te opowiedziane są z różnych, nieraz zupełnie zaskakujących perspektyw. Pod jej piórem ożywa górskie miasteczko, jego mieszkańcy oraz las wkoło i oczywiście same góry. Powieść jest bardzo liryczna, momentami właściwie czyta się ją bardziej jak poezję niż prozę. Główny wątek poprzetykany jest krótkimi historiami bohaterów magicznych, dawno zmarłych lub po prostu obcych. Te rozmaite perspektywy wplatane w opowieść, z którą pozornie nie mają wiele wspólnego dają nam możliwość poczucia się częścią tego ogromu, jakim jest natura, dla której chronologia nie ma większego znaczenia, dla której każdy punkt widzenia, jest tak samo istotny, wobec której wszystko, co żywe przemija i jednocześnie trwa, pozostając jej częścią.

Książka bardzo mi się podobała. Uwielbiam realizm magiczny, a wydaje mi się, że można ją śmiało zaliczyć do tego gatunku. Autorka opowiada o zdarzeniach w niewielkiej miejscowości w Pirenejach, a zdarzenia te opowiedziane są z różnych, nieraz zupełnie zaskakujących perspektyw. Pod jej piórem ożywa górskie miasteczko, jego mieszkańcy oraz las wkoło i oczywiście same góry....

Powieść wciągnęła mnie od pierwszych stron.
Autorka zabiera nas w magiczny, górski świat. Do głosu często dochodzi tutaj natura – góry, burza, grzyby, czy leśne zwierzęta, ale również ludzie zamieszkujący niewielkie katalońskie miasteczko u podnóża Pirenejów. Cała opowieść jest chaotyczna, mamy przeskoki w czasie, jednak w tym wypadku zupełnie mi to nie przeszkadzało. Całość tak mnie wciągnęła, że podczas czytania kolejnych rozdziałów miałam wrażenie, że to „wymieszanie” dobrze opowieści zrobiło. Dzięki temu każdy zwróci uwagę na coś innego, może coś inaczej zinterpretuje, stworzy własną, niepowtarzalną historię.
Bardzo spodobało mi się oderwanie czasowe – czasem pojawia się data albo opis wydarzeń, które mniej więcej pozwalają nam osadzić akcję w czasie, jednak przez tą magiczność ma się wrażenie, że całość może dziać się 10 lub 100 lat temu. Jedynie rozdział, w którym do miasteczka przyjeżdża „obcy” z miasta, pokazuje, jak współcześnie jest osadzona historia.
Pewnie nie każdemu „Ja śpiewam, a góry tańczą” się spodoba. Nie ma co ukrywać, jest chaotyczna, pełna magii i katalońskich/hiszpańskich baśni i legend. Może zmęczyć, przytłoczyć. Myślę, że to jedna z tych książek, która musi trafić we właściwy moment w naszym życiu, żeby czytało się ją z przyjemnością.
U mnie zdecydowanie trafiła. Urzekł mnie zarówno piękny, plastyczny i poetycki język, jakim posługuje się autorka (oczywiście ogromne zasługi ma tutaj także tłumaczka – Barbara Bardadyn),jak i wszechobecna magia, atmosfera nierealności. Dla mnie to zdecydowanie jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku.

Więcej recenzji na profilu https://www.instagram.com/sczytalim/

Powieść wciągnęła mnie od pierwszych stron.
Autorka zabiera nas w magiczny, górski świat. Do głosu często dochodzi tutaj natura – góry, burza, grzyby, czy leśne zwierzęta, ale również ludzie zamieszkujący niewielkie katalońskie miasteczko u podnóża Pirenejów. Cała opowieść jest chaotyczna, mamy przeskoki w czasie, jednak w tym wypadku zupełnie mi to nie przeszkadzało....