Główną bohaterką tej niebanalnej, lekko zwariowanej, książki z gatunku realizmu magicznego jest krucha, jasnowłosa dziewczynka o imieniu Jozea, która, podobnie jak kiedyś Oskar ze słynnej powieści Güntera Grassa „Blasznay bębenek”, już w dzieciństwie postanawia, że nigdy nie dorośnie. Przestaje też mówić, a dzięki swojej niezaprzeczalnej aurze niezwykłości staje się najważniejszą osobą w, na pierwszy rzut oka, całkiem przeciętnej, kanadyjskiej rodzinie Canarych. Ulubionym miejscem spędzania czasu małej Jo staje się szafa odgrywająca rolę swoistego konfesjonału przy którym bliscy dziewczynki spowiadają się jej ze swoich najskrytszych tajemnic. A mają się z czego spowiadać, bowiem wszyscy krewni Jozei to jednostki nieprzeciętne i pełne tajemnic, poza Jo mamy tu do czynienia z jej siostrami - kochającą chłopców i seks Marcią, z nieśmiałą, naiwną Zojeą, która nieustannie dzierga na drutach ciepłe szaliki i czapki, oraz z rodzicami - Gordonem i Doris, którzy są „normalni” tylko na pokaz, całe życie grając rolę przykładnego małżeństwa.
Dość smutna prawda wyłania się z tej, tylko pozornie, lekkiej historii o nas ludziach i o naszych ludzkich słabościach, przez lata ukrywanych przed wszystkimi. Czytając tę mocną w przekazie, ale napisaną dość przyjemnym w odbiorze językiem, książkę można dojść do jednego wniosku - gdy szczęście rodzinne zbudowane jest od początku na kłamstwie nic dobrego wyjść z tego nie może. Piętrzą się problemy, zdrady, niedomówienia, a brak szczerości powoli zabija więzy, które powinny łączyć osoby sobie najbliższe. Dopiero pojawienie się dziwnego, ale jednak na wskroś niewinnego dziecka sprawia, że solidny mur rodzinnego domu zaczyna powoli pękać wydobywając na powierzchnię to, co chcielibyśmy, aby na zawsze zostało schowane. Ułuda szczęścia zostaje rozwiana, kłamstwa wychodzą na jaw, następuje konfrontacja z trudną prawdą o nas samych, będąca jednocześnie najtrudniejszym sprawdzianem na trwałość wzajemnych relacji i na miłość, która w hollywoodzkich, cukierkowych filmach ostatecznie przecież zawsze powinna zwyciężyć. Czy tutaj jest tak samo? Tego nie zdradzę zachęcając innych do tego, aby sami się o tym przekonali sięgając po tę trochę magiczną, trochę realistyczną, ale na pewno zmuszającą do refleksji powieść.

Główną bohaterką tej niebanalnej, lekko zwariowanej, książki z gatunku realizmu magicznego jest krucha, jasnowłosa dziewczynka o imieniu Jozea, która, podobnie jak kiedyś Oskar ze słynnej powieści Güntera Grassa „Blasznay bębenek”, już w dzieciństwie postanawia, że nigdy nie dorośnie. Przestaje też mówić, a dzięki swojej niezaprzeczalnej aurze niezwykłości staje się...