Nie tak dobre jak opowiadania ze zbioru ''We so seldom look on love", ale zdecydowanie warte uwagi. Do tego nawiązania do tradycji realizmu magicznego naprawdę sprawiają, że książka ma niepowtarzalny klimat

Nie tak dobre jak opowiadania ze zbioru ''We so seldom look on love", ale zdecydowanie warte uwagi. Do tego nawiązania do tradycji realizmu magicznego naprawdę sprawiają, że książka ma niepowtarzalny klimat

Barbara Gowdy jest pisarką kanadyjską, mimo to książka „Czarodziej snów” jest amerykańska na wskroś, a może ta kanadyjskość od amerykańskości nie różni się aż tak bardzo z perspektywy Polski? Angielski tytuł tej powieści to „Mister Sandman” ukazała się w Kanadzie w 1995 roku, na polski przetłumaczyły ją Marlena Justyna i Beata Gontar i w 2000 roku została wydana przez Zysk i S-ka, w serii z Kameleonem.
Akcja toczy się w latach 50 - 70 dwudziestego wieku. Poznajemy losy rodziny Canary, ojca Gordona, mamy Doris i ich córek Zojea, Marcy i tajemniczej, upośledzonej Jo. W tym stanie wiedzy zaczynamy lekturę, by z każdą stroną i rozdziałem dowiadywać się więcej i więcej o skrywanych doświadczeniach domowników. To coś w rodzaju serialu, którego podtytuł mógłby brzmieć: Seksualne sekrety państwa Canary. Życie tej rodziny kręci wokół życia seksualnego, wypieranych preferencji, ukradkowych romansów itd. Za wyjątkiem jednej osoby - małej Jo, która jest naprawdę córką swojej „siostry” Zoji, adoptowaną potajemnie, przez dziadków by uniknąć skandalu. Jo rodzi się inna - nie mówi, ale szybko czyta, wydaje się przenikać myśli członków rodziny i być jednym elementem, który ich ze sobą łączy naprawdę. Dziewczynka ma białą skórę i jasne, prawie białe włosy, oczy ukrywa pod okularami przeciwsłonecznymi, z którymi się nie rozstaje. Sama uczy się grać na pianinie i gra ze słuchu wszystko co usłyszy, jest genialnie uzdolniona muzycznie. Całymi dniami gra Bacha. Jo mieszka w szafie - znaczy spędza tam większość czasu, tam ukrywa się przed światem. Domownicy przychodzą się jej zwierzać, siadają przed szafą jak przed konfesjonałem i wyznają swoje sekrety, których w tej rodzinie nie brakuje, bowiem każdy z jej członków żyje w hipokryzji.
Postać Jo jest bardzo ciekawa, ale moim zdaniem autorka mogłaby ją rozbudować (miałam niedosyt!) , co z pewnością zrobiłoby dobrze tej książce. Byłam trochę rozczarowana, że ta mała czarodziejka tylko pod koniec książki, przez krótką chwilę, wchodzi na pierwszy plan, przez większość powieści stanowiąc tylko tło. Tytuł książki tak przykuwający uwagę i dający nadzieję, jest tylko odniesieniem do ulubionego utworu muzycznego Jo „Mr. Sandman”, dałam się mu zwieść. W tej książce jedynie mała, biała Jo jest postacią magiczną, a jeśli działa tam jakaś magia to magia prawdy i katharsis. Bo trzeba przyznać autorce, że świetnie odmalowuje postacie i ich losy, książka napisana wprawnie i łatwo się ją czyta, podoba mi się tez zakończenie narzucające skojarzenia z gracką tragedią. Nie wiem, czy nakręcono na jej podstawie film, ale momentami czułam się czytając ją jakbym widziała bardziej pikantną wersję „Cudownych lat”.
Uważam jednak, że fabuła mogłaby być bardziej urozmaicona, choć możliwe, że życie ludzi w tamtych czasach, kiedy królowała drobnomieszczańska norma, było takie ugładzone, skupione na zachowaniu pozorów przed resztą swojej społeczności.
Mam mieszane uczucia wobec tej lektury.

Barbara Gowdy jest pisarką kanadyjską, mimo to książka „Czarodziej snów” jest amerykańska na wskroś, a może ta kanadyjskość od amerykańskości nie różni się aż tak bardzo z perspektywy Polski? Angielski tytuł tej powieści to „Mister Sandman” ukazała się w Kanadzie w 1995 roku, na polski przetłumaczyły ją Marlena Justyna i Beata Gontar i w 2000 roku została wydana przez Zysk...

Główną bohaterką tej niebanalnej, lekko zwariowanej, książki z gatunku realizmu magicznego jest krucha, jasnowłosa dziewczynka o imieniu Jozea, która, podobnie jak kiedyś Oskar ze słynnej powieści Güntera Grassa „Blasznay bębenek”, już w dzieciństwie postanawia, że nigdy nie dorośnie. Przestaje też mówić, a dzięki swojej niezaprzeczalnej aurze niezwykłości staje się najważniejszą osobą w, na pierwszy rzut oka, całkiem przeciętnej, kanadyjskiej rodzinie Canarych. Ulubionym miejscem spędzania czasu małej Jo staje się szafa odgrywająca rolę swoistego konfesjonału przy którym bliscy dziewczynki spowiadają się jej ze swoich najskrytszych tajemnic. A mają się z czego spowiadać, bowiem wszyscy krewni Jozei to jednostki nieprzeciętne i pełne tajemnic, poza Jo mamy tu do czynienia z jej siostrami - kochającą chłopców i seks Marcią, z nieśmiałą, naiwną Zojeą, która nieustannie dzierga na drutach ciepłe szaliki i czapki, oraz z rodzicami - Gordonem i Doris, którzy są „normalni” tylko na pokaz, całe życie grając rolę przykładnego małżeństwa.
Dość smutna prawda wyłania się z tej, tylko pozornie, lekkiej historii o nas ludziach i o naszych ludzkich słabościach, przez lata ukrywanych przed wszystkimi. Czytając tę mocną w przekazie, ale napisaną dość przyjemnym w odbiorze językiem, książkę można dojść do jednego wniosku - gdy szczęście rodzinne zbudowane jest od początku na kłamstwie nic dobrego wyjść z tego nie może. Piętrzą się problemy, zdrady, niedomówienia, a brak szczerości powoli zabija więzy, które powinny łączyć osoby sobie najbliższe. Dopiero pojawienie się dziwnego, ale jednak na wskroś niewinnego dziecka sprawia, że solidny mur rodzinnego domu zaczyna powoli pękać wydobywając na powierzchnię to, co chcielibyśmy, aby na zawsze zostało schowane. Ułuda szczęścia zostaje rozwiana, kłamstwa wychodzą na jaw, następuje konfrontacja z trudną prawdą o nas samych, będąca jednocześnie najtrudniejszym sprawdzianem na trwałość wzajemnych relacji i na miłość, która w hollywoodzkich, cukierkowych filmach ostatecznie przecież zawsze powinna zwyciężyć. Czy tutaj jest tak samo? Tego nie zdradzę zachęcając innych do tego, aby sami się o tym przekonali sięgając po tę trochę magiczną, trochę realistyczną, ale na pewno zmuszającą do refleksji powieść.

Główną bohaterką tej niebanalnej, lekko zwariowanej, książki z gatunku realizmu magicznego jest krucha, jasnowłosa dziewczynka o imieniu Jozea, która, podobnie jak kiedyś Oskar ze słynnej powieści Güntera Grassa „Blasznay bębenek”, już w dzieciństwie postanawia, że nigdy nie dorośnie. Przestaje też mówić, a dzięki swojej niezaprzeczalnej aurze niezwykłości staje się...

Ksiazka napisana w sposob humorystyczny, jednak pokazujaca jak ludzie pozornie sobie bliscy moga byc sobie dalecy, mimo mieszkania pod jednym dachem i tworzenia rodziny. Pokazuje rowniez, ze kazdy ma swoje tajemnice i sekrety, ktore moga wyjsc na jaw w momencie, w ktorym najmniej sie tego spodziewamy. Jedno zycie, a mozna je prowadzic na tak wiele sposobow.

Ksiazka napisana w sposob humorystyczny, jednak pokazujaca jak ludzie pozornie sobie bliscy moga byc sobie dalecy, mimo mieszkania pod jednym dachem i tworzenia rodziny. Pokazuje rowniez, ze kazdy ma swoje tajemnice i sekrety, ktore moga wyjsc na jaw w momencie, w ktorym najmniej sie tego spodziewamy. Jedno zycie, a mozna je prowadzic na tak wiele sposobow.