Prawie bez fabuły, dość nudna

Prawie bez fabuły, dość nudna

Ta książka jest zwyczajnie fatalna. Świat jest słabo przedstawiony, postacie są złe "bo tak" – czyli ich przedstawienie leży. Tłumaczenie okropne, za dużo wykrzyknień, paskudne określenia osób, jak "łajdak" czy inny "głupek" w kierunku do swojego wroga... no na boga!

Ta książka jest zwyczajnie fatalna. Świat jest słabo przedstawiony, postacie są złe "bo tak" – czyli ich przedstawienie leży. Tłumaczenie okropne, za dużo wykrzyknień, paskudne określenia osób, jak "łajdak" czy inny "głupek" w kierunku do swojego wroga... no na boga!

Łamanie kołem bolałoby mnie mniej, niż czytanie tej książki.

Łamanie kołem bolałoby mnie mniej, niż czytanie tej książki.

no i mamy nową serię która trafia u mnie do klubu "MOJE ULUBIONE"

no i mamy nową serię która trafia u mnie do klubu "MOJE ULUBIONE"

Katee Robert saved me from reading slump, ale albo ta książka jest gorsza od "Desperate Measures", albo mój poziom wzrósł, bo no nie mogę tego ocenić wyżej niż "Amerykańskiej Królowej" na przykład. Nadal dobrze się bawiłam, tho. Po prostu nie tak dobrze, jak oczekiwałam, bo w porównaniu z innymi pozycjami autorki, widać, że tutaj bardziej niż zwykle pisała pod gusta mainstreamu. Nigdy nie sądziłam, że Hades i Persefona będą vanilla opcją w zestawie, no ale z drugiej strony są połączeniem tak przeruchanym (no pun intended),że właściwie ciężko coś o nich fajnego powiedzieć, jednocześnie utrzymując ich jako zdrową relację. A tu Robert chciała taką stworzyć i jej wyszło, ponieważ na każdym kroku relacji wszystko rozbija się o consent i ani przez chwilę nie ma wątpliwości, że władza znajduje się tu w rękach Persefony i nie wydarzy się *nic*, czego ona nie chce. Ten dark romance to wynika chyba tylko z jej ekshibicjonizmu, ale nie będę kłamać, że to jest tyle mroku, ile są w stanie przyjąć ludzie, którym się wydaje, że prawdziwy dark romance romantyzuje gwałt smth smth uga buga. Gorzej, że zarówno Persefona i Hades są dosyć mocno pozbawieni wyrazu – zastanawiam się, czy to nie kwestia faktu, że to już drugi Hades w karierze Robert, musiała go więc jakoś odróżnić od pierwszego, toteż wyszły jej takie miękkie kluchy, które same sobie wmawiają jakiś mrok, brzmiąc jak bohater komiksu z lat dziewięćdziesiątych. Persefona już bardziej miała konsekwentną osobowość i nawet ją przejawiała, ale jednak pozostawała niewolnicą tropu "sunshine" zmieszanego z angstem. Miałam wrażenie, że autorka średnio wie, co z nią zrobić, a problem ten dotarł do niej gdzieś w połowie pisania.

I tak, robię tu psychoanalizę bohaterów pornosa, ale ja Katee czytam dla fabuły bardziej niż Sierrę Simone, może dlatego, że mam pewną słabość do Robert tworzącej sobie uniwersa, jakby desperacko potrzebowała znaleźć pbf do gry. Tutaj dorzuciła jeszcze szczyptę magii, która przejawia się rzeką jako zaczarowaną granicą, Hermes-brzuchomówczynią oraz spotkaniem na Teamsie, gdzie wszystkich idealnie widać i słychać. Chyba że blizny Hadesa (tak, typ ma nawet blizny, które szczęśliwie ominęły jego piękną twarz) też są magiczne i dlatego się ich przez dwadzieścia lat nie pozbył, chociaż stanowią dla niego taki kompleks, że on z Persefoną to tylko po ciemku, jak Bozia kazała, byle tylko dziewczę tych blizn nie widziało. Przypominam, że to uniwersum to to samo co w Wicked Villains, co czyni wszystko jeszcze śmieszniejszym.

Co się tyczy dania głównego, tj. użycia mitów, nie zgadzam się ze wszystkimi decyzjami autorki, a w innych podobał mi się pomysł, ale wykonanie już mniej (np. humanizacja Demeter była taka po łebkach i na ostatnią chwilę),ale były też takie, gdzie uznawałam "okej, to było fajne". Najbardziej mi się chyba podobało dodanie Persefonie sióstr i stworzenie tym bohaterkom pozytywnych relacji, bo zwykle nawet pokrewieństwo nie powstrzymuje kobiet w romansach od skakania sobie do oczu.

Czy bawiłam się tak dobrze jak na "Desperate Measures"? Nie, ale nie wiem, czy to po prostu nie kwestia, że mam już DOSYĆ rozjeżdżania w popkulturze tego samego mitu. Nadal jednak bawiłam się nieźle. I tyle.

Katee Robert saved me from reading slump, ale albo ta książka jest gorsza od "Desperate Measures", albo mój poziom wzrósł, bo no nie mogę tego ocenić wyżej niż "Amerykańskiej Królowej" na przykład. Nadal dobrze się bawiłam, tho. Po prostu nie tak dobrze, jak oczekiwałam, bo w porównaniu z innymi pozycjami autorki, widać, że tutaj bardziej niż zwykle pisała pod gusta...

Dobra, myślałam, że będzie gorzej😅 Na szczęście wszystkie sceny erotyczne były opisane tak, że minimalizowały cringe, choć znalazło się nieśmiertelnie wsuwanie miecza do pochwy🤡 Bez tego nie mogło się obyć🤷🏻‍♀️
Liczyłam na większe nawiązanie do mitologii, a tu wystarczyłoby tylko pozmieniać imiona i mamy, moi drodzy państwo, erotyk mafijny jak się patrzy. Na to się nie pisałam.
I kto wpadł na pomysł by na skrzydełku był cytat z EPILOGU?!

Dobra, myślałam, że będzie gorzej😅 Na szczęście wszystkie sceny erotyczne były opisane tak, że minimalizowały cringe, choć znalazło się nieśmiertelnie wsuwanie miecza do pochwy🤡 Bez tego nie mogło się obyć🤷🏻‍♀️
Liczyłam na większe nawiązanie do mitologii, a tu wystarczyłoby tylko pozmieniać imiona i mamy, moi drodzy państwo, erotyk mafijny jak się patrzy. Na to się nie...

Trafiło się, że to setna książka którą przeczytałam i oznaczyłam w tym serwisie. Aż szkoda mi, że to akurat ten tytuł. Podoba mi się reinterpretacja Olimpu jako miasta rządzącego przez mafię, lecz jeśli ktoś tu szuka typowej mitologii, jej nie znajdzie. Jedyne co z niej zostaję to imiona postaci oraz ich usposobienie. Fabuła słaba, niczym historia z wattpada. Z początku zapowiadała się dobrze ale im dalej tym gorzej, samo zakończenie bardzo przewidywalne typowy happy end (wiem, że są dalsze części lecz nie zabieram się za nie) Co do scen erotycznych; momentami są dla mnie lekko żenujące jednak napisane są dość dobrze. Moim zdaniem jest ich za dużo, przez co z każdą kolejną robi się to nudne i ,,na jedno kopyto". Sama relacja głównych bohaterów co mnie zaskoczyło nie jest toksyczna, Hades nie okazuje się typowym bad boyem. Jednakże ich więź zawiązuje się za szybko, z początku tylko przez pryzmat zemsty a później skupia się głównie na seksie.
Może zbyt krytycznie podchodzę do tej książki, jeśli ktoś szuka typowego erotyku i nie dba o fabułę to idealna pozycja dla niego, nawet jeśli nie przepada za motywami mitologicznymi, ponieważ w trakcie czytania zanikają.

Trafiło się, że to setna książka którą przeczytałam i oznaczyłam w tym serwisie. Aż szkoda mi, że to akurat ten tytuł. Podoba mi się reinterpretacja Olimpu jako miasta rządzącego przez mafię, lecz jeśli ktoś tu szuka typowej mitologii, jej nie znajdzie. Jedyne co z niej zostaję to imiona postaci oraz ich usposobienie. Fabuła słaba, niczym historia z wattpada. Z początku...

Hades i Persefona to swietne postacie, a trudno dzisiaj znaleźć bohatera, ktory nie jest toksyczny i bohaterki nie zgrywajacej idiotki. Zakończenie trochę nagłe i opis obiecywał trochę więcej niz rzeczywistość. Ale dla samego Hadesa warto poświęcić te dwa wieczory

Hades i Persefona to swietne postacie, a trudno dzisiaj znaleźć bohatera, ktory nie jest toksyczny i bohaterki nie zgrywajacej idiotki. Zakończenie trochę nagłe i opis obiecywał trochę więcej niz rzeczywistość. Ale dla samego Hadesa warto poświęcić te dwa wieczory

Dobra, w wolnej chwili przeczytałam "Neon Gods" - bo to w sumie krótkie i szybko się czyta, a wiecie dlaczego? Bo właściwie tutaj nie ma żadnej konkretnej fabuły.
"Neon Gods" to niesamowicie luźna interpretacja mitu o Hadesie i Persefonie - jakby uwspółcześniona, bo bogowie robią videokonferencję czy rozmawiają przez telefon, więc nie doświadczycie tutaj w sumie jakiegokolwiek klimatu mitologii. A o co w niej chodzi? Cóż, Persefona ma zostać kolejną żoną Zeusa, ale nie chce, zatem ucieka z wystawnego przyjęcia, na którym ogłoszono ich zaręczyny. Gonią ją jego ludzie, żeby nigdzie nie zwiała. Ona zwiewa do Hadesu i stwierdza, że: Eureka! Jak Hades mnie przeleci, to Zeus już mnie nie będzie chciał. Więc zaczyna się pieprzyć z Hadesem tu i tam, żeby wszyscy widzieli. Zeus się wkurza, Hades ma swoją zemstę, a Persefona unika niechcianego małżeństwa. I wszyscy są happy! No, poza Zeusem rzecz jasna. I to by było na tyle. Czysty erotyk z marnym tłem fabularnym, mnóstwo scen seksu, w sumie pisanych na jedno kopyto.
Instagram: @bookeaterreality
TikTok: @bookeaterreality

Dobra, w wolnej chwili przeczytałam "Neon Gods" - bo to w sumie krótkie i szybko się czyta, a wiecie dlaczego? Bo właściwie tutaj nie ma żadnej konkretnej fabuły.
"Neon Gods" to niesamowicie luźna interpretacja mitu o Hadesie i Persefonie - jakby uwspółcześniona, bo bogowie robią videokonferencję czy rozmawiają przez telefon, więc nie doświadczycie tutaj w sumie...

Ej szczerze? Spodziewałam się zawodu, a spotkało mnie miłe zaskoczenie. Mi się bardzo podobały wątki BDSM i dominacji, w końcu coś odbiegającego od normalnych erotycznych scen w smutach. Jeżeli ktoś ma ochotę na erotyk to uważam, że to odpowiednia pozycja. Jeżeli zaś ktoś sięga po nią ze względu na to, że liczy na dobry retelling Hadesa i Persefony - odradzam.
Ogromnym plusem jest fakt, że bohaterowie są DOROSŁYMI ludźmi (25 i 30 lat),więc ich sceny seksu czyta się bez kaca moralnego (którego często mam w przypadku relacji 17/18-latki z tysiącletnim demonem czy wampirem xd).
Jeżeli ktoś ma ochotę na erotyk z elemenatmi seksu przed publiką - Neon Gods jest bardzo dobrym wyborem.

Ej szczerze? Spodziewałam się zawodu, a spotkało mnie miłe zaskoczenie. Mi się bardzo podobały wątki BDSM i dominacji, w końcu coś odbiegającego od normalnych erotycznych scen w smutach. Jeżeli ktoś ma ochotę na erotyk to uważam, że to odpowiednia pozycja. Jeżeli zaś ktoś sięga po nią ze względu na to, że liczy na dobry retelling Hadesa i Persefony - odradzam.
Ogromnym...