ufff... jestem szczęśliwa, że ta lektura już za mną. Niezliczoną ilość razy chciałam rzucić książką o ścianę. Na 740 stronach turecki Werter opisuje swoje miłosne rozterki. Właściwie, to po lekturze "Muzeum niewinności" Werter wydaje mi się być aktywnym i zdecydowanym kochankiem w porównaniu do Kemala...Irytowało mnie rozwlekanie wszystkiego, babranie się w sobie i postać głównego bohatera, który był żałosny. Trzydziestokilkuletni facet zakochany z młodej krewniaczce, niemogący zdecydować się na żaden poważny krok... Przez 8 lat łazi za dziewczyną, siedzi z jej rodzicami i jej mężem przed telewizorem każdego wieczoru, chodzi z nią i jej mężem do kina, kradnie jej wsuwki i chusteczki. Nie potrafi podjąć żadnej sensownej decyzji, czeka, aż zrobi to ktoś inny... Nuda i melancholia, ale nie typowy turecki smutek czyli "huzun" (przepraszam za polskie znaki), który ma w sobie coś pięknego, tajemniczego. Po prostu flaki z olejem. Dramat po prostu. Zastanawiam się, czy gdyby tej książki nie napisał Noblista, miałaby tak samo wysokie oceny. Jedno wiem na pewno - przez jakiś czas nie sięgnę po książkę liczącą więcej niż 500 stron , a historii miłosnych mam dosyć na jakiś miesiąc! I nic mnie nie obchodzi, że cała owa irytacja była zapewne zamierzona, do tego właśnie stanu chciał Pamuk doprowadzić czytelnika. Na plus oceniam ładny język, realia, inne spojrzenie na Turcję niż to serwowane przez większość współczesnych powieści.

ufff... jestem szczęśliwa, że ta lektura już za mną. Niezliczoną ilość razy chciałam rzucić książką o ścianę. Na 740 stronach turecki Werter opisuje swoje miłosne rozterki. Właściwie, to po lekturze "Muzeum niewinności" Werter wydaje mi się być aktywnym i zdecydowanym kochankiem w porównaniu do Kemala...Irytowało mnie rozwlekanie wszystkiego, babranie się w sobie i postać...