Nie jest to najlepsza powieść tego autora ale też tak snuta, że wciąga. Przemyślana w szczegółach, klimatyczna, nostalgiczna. Zawiera opis obyczajowości, kultury, historii i jest przepełniona atmosferą Stambułu.

Nie jest to najlepsza powieść tego autora ale też tak snuta, że wciąga. Przemyślana w szczegółach, klimatyczna, nostalgiczna. Zawiera opis obyczajowości, kultury, historii i jest przepełniona atmosferą Stambułu.

Mam problem z oceną tej książki, ponieważ nie rozumiem uczuć bohatera, nie rozumiem motywu. Jeśli rozmawiamy o miłości w kategoriach obsesji, to może jest to do przyjęcia, ale wtedy, to chyba nie jest miłość, a obsesja. Jeśli myślimy o wielkiej miłości, to bohater zrobił niezbyt wiele, aby była ona spełniona. Może chodzi po prostu o refleksję, pamięć o czym lub o kimś. A może chodzi o historię, snucie opowieści...

Mam problem z oceną tej książki, ponieważ nie rozumiem uczuć bohatera, nie rozumiem motywu. Jeśli rozmawiamy o miłości w kategoriach obsesji, to może jest to do przyjęcia, ale wtedy, to chyba nie jest miłość, a obsesja. Jeśli myślimy o wielkiej miłości, to bohater zrobił niezbyt wiele, aby była ona spełniona. Może chodzi po prostu o refleksję, pamięć o czym lub o kimś. A...

Niezwykła opowieść o dwojgu ludzi, którzy spotkali się nie w porę. Jednak - na szczęście, romans nie jest tu jedynym bohaterem. Cała ta nie-europejska i nie-amerykańska twórczość kusi mnie rodzajem egzotyki, możliwością poznania innego typu myślenia i odczuwania niż ten, do którego przywykliśmy w sercu Europy. Świetne są obrazki ze stambulskich ulic, kin, klubów i domów. Ciekawe opisy obyczajowości (nie sądzę, że po 50 latach w Turcji wiele się zmieniło, chyba, że powierzchownie). I ta miłość, granicząca z obsesją, tak pełna namiętności, że aż niewinna, to szalone zbieractwo wszystkiego, co miało choćby najmniejszy kontakt z Ukochaną, niechby to była tylko solniczka, którą kiedyś trzymały drogie Jej ręce! Na szczęście dla powieści końcówka ustawia narrację tam, gdzie jej miejsce - w świecie iluzji, sztuki i dużej literatury. Panowie Kemal i Orhan robią świetną robotę. A książka wcale nie jest za długa. Osiem jałowo-słodkich lat za stołem Cioci i Wujka trwało znacznie dłużej!

Niezwykła opowieść o dwojgu ludzi, którzy spotkali się nie w porę. Jednak - na szczęście, romans nie jest tu jedynym bohaterem. Cała ta nie-europejska i nie-amerykańska twórczość kusi mnie rodzajem egzotyki, możliwością poznania innego typu myślenia i odczuwania niż ten, do którego przywykliśmy w sercu Europy. Świetne są obrazki ze stambulskich ulic, kin, klubów i domów....

Jestem wielbicielką Orhana, więc nie będę obiektywna 😉. Książka zachwycająca, nikt tak nie cierpiał, jak Kemal... Absolutne mistrzostwo!

Jestem wielbicielką Orhana, więc nie będę obiektywna 😉. Książka zachwycająca, nikt tak nie cierpiał, jak Kemal... Absolutne mistrzostwo!

Trudna do przebrnięcia. Głównego bohatera miało się ochotę puknąć w czoło, żeby zaczął coś robić ze swoim życiem, a nie tylko smętnie analizować. Dobrze przedstawione tło społeczne zmodernizowanej (?) Turcji i rozumiem, gdyby takie przemyślenia miała kobieta, którym wolno było znacznie mniej tymczasem... Ta książka to analiza psychologiczna własnych niczym nieusprawiedliwionych bezsensownych czynów... Jak ktoś czytał "Bez dogmatu" Sienkiewicza będzie wiedział o kim mówię. Taki turecki Płoszowski, co to chce, kocha, uwodzi i... wszystko niszczy...

Trudna do przebrnięcia. Głównego bohatera miało się ochotę puknąć w czoło, żeby zaczął coś robić ze swoim życiem, a nie tylko smętnie analizować. Dobrze przedstawione tło społeczne zmodernizowanej (?) Turcji i rozumiem, gdyby takie przemyślenia miała kobieta, którym wolno było znacznie mniej tymczasem... Ta książka to analiza psychologiczna własnych niczym...

Do końca życia nie pomyślę więcej razy "typie, idź na terapię" niż podczas czytania tej książki. Do 600 strony mówiłem to w myślach mniej więcej trzy razy na stronę. I to nie ja tu mam obsesję.
Ciężki kawał chleba do przegryzienia. Orzechem bym tego nie nazwał, bo historia na początku była jeszcze świeżutka, chrupiąca, a później stała się czerstwa, twarda i męcząca bułę. Na pewno książka została napisana z wielkim kunsztem i umiejętnościami nobelisty, ale sama historia to jak dla mnie za dużo. Maniakalność warto leczyć, a nie robić z tego powieść, która, nie daj Boże, kogoś zachwyci i ktoś pomyśli sobie, że można być takim "freakiem", jak główny bohater.
To były długie dwa miesiące z Pamukiem i mam lekkie wrażenie, że stracone. Największa korzyść: darmowa wejściówka do Muzeum Niewinności i możliwość flexowania się, że przeczytałem jakiegokolwiek współczesnego noblistę. Nie było warto. Miejscami obrzydliwe, denerwujące, ponoszące ciśnienie. A jednak to "tylko" opowiadanie o miłości, o stereotypach i schematach kulturowych, z których nie da się wyrwać.
Jeśli to właśnie jest miłość, to ja podziękuję.

Do końca życia nie pomyślę więcej razy "typie, idź na terapię" niż podczas czytania tej książki. Do 600 strony mówiłem to w myślach mniej więcej trzy razy na stronę. I to nie ja tu mam obsesję.
Ciężki kawał chleba do przegryzienia. Orzechem bym tego nie nazwał, bo historia na początku była jeszcze świeżutka, chrupiąca, a później stała się czerstwa, twarda i męcząca bułę. Na...

Książka pod koniec okropnie mi się dłużyła i chodził mi po głowie pomysł odłożenia jej, ale ostatecznie nie żałuję, że ją skończyłam. Na początku byłam bardzo wciągnięta, ale późniejsza obsesja, nazywana tutaj miłością, głównego bohatera zaczęła sprawiać, że czułam się niekomfortowo i bałam się na jaki pomysł jeszcze wpadnie. Ogromnym plusem książki jest przedstawienie aspektu kulturowego i samego miejsca, czułam się jakbym chodziła po tych tureckich uliczkach razem z nimi. Jeżeli komuś nie przeszkadza powolne prowadzenie historii i monotonia to ta książka będzie dla niego. Dla mnie niestety zbyt przeciągnięta.

Książka pod koniec okropnie mi się dłużyła i chodził mi po głowie pomysł odłożenia jej, ale ostatecznie nie żałuję, że ją skończyłam. Na początku byłam bardzo wciągnięta, ale późniejsza obsesja, nazywana tutaj miłością, głównego bohatera zaczęła sprawiać, że czułam się niekomfortowo i bałam się na jaki pomysł jeszcze wpadnie. Ogromnym plusem książki jest przedstawienie...

Pamuk, czytany w Stambule.i piszący o Stambule to połączenie idealne. Spacerowałem tymi samymi uliczkami, z kobietą która kocham i czułem że to wszystko mogło się zdarzyć i żałowałem, ze teraz już nie wygląda to tak jak wtedy. Stambul jest zmiana i na ten wiatr co rozgoni czekamy :)

Pamuk, czytany w Stambule.i piszący o Stambule to połączenie idealne. Spacerowałem tymi samymi uliczkami, z kobietą która kocham i czułem że to wszystko mogło się zdarzyć i żałowałem, ze teraz już nie wygląda to tak jak wtedy. Stambul jest zmiana i na ten wiatr co rozgoni czekamy :)

Wiele było książek o obłędzie miłosnym mężczyzny do kobiety, ale ta rzecz Noblisty jest jazdą po bandzie w tym temacie.

Na szczęście ten mężczyzna nie jest żadnym aniołem. Na pierwszy rzut oka widać przecież, że równie mocno jak Fusun, kochał on swoje uczucie do niej. A może nawet i mocniej... To wręcz irytujący, typowy przedstawiciel nowoczesnej tureckiej inteligencji ze swoimi wszelkimi wadami – ale i niemal „dziaders” według dzisiejszych standardów.

Na szczęście żaden to melodramat w stylu Mniszkówny, choć – jak to w życiu – nikt nie jest na koniec przesadnie szczęśliwy (aby nie spoilerować…). Nie ma nic wspólnego z romansidłami o kiczowatych okładkach w krzyczących kolorach, choć w pierwszym odruchu ktoś mógłby uznać to za czytadło dla pensjonarek… Ale nie, bo za długo „nic się nie dzieje”, za bardzo „męcząca” narracja (jak sama miłosna obsesja Kemala - dodam od siebie),no i te „niepotrzebne uboczne wątki”. A ponadto porywająca (przynajmniej mnie) nostalgiczna atmosfera.

Już chciałem napisać, że powalił mnie rozdział, który narrator wypełnił pozornie nic nie znaczącymi epizodami z czasów, gdy bywał w domu rodzinnym Fusun, ale przecież Pamuk nie jest tu oryginalny. Pierwsze dzieło w stylu „Pamiętam, jak…” powstało wszak wiele lat przed tą książką, a potem już poszłooo….:

Choć słabsze np. od genialnego „Śniegu”, „Muzeum...” pozostaje dla mnie wartościową pozycją. Także w pewnym nieoczywistym może kontekście. Co paręset stron pojawiają się jednozdaniowe wzmianki o dokonanym w Stambule jakimś kolejnym zamachu stanu - co dla narratora opętanego swoją obsesją nie ma żadnego znaczenia. Dziś nawet nie wiadomo jak zakochany bez pamięci mieszkaniec „Carogrodu” nie rości już sobie prawa do luksusu lekceważenia tego, kto trzyma władzę.

W tym sensie, to także epitafium dla dawnego liberalnego Stambułu – takiego np., jak w książkach niewiele gorszej do Pamuka Elif Shafak..

Wiele było książek o obłędzie miłosnym mężczyzny do kobiety, ale ta rzecz Noblisty jest jazdą po bandzie w tym temacie.

Na szczęście ten mężczyzna nie jest żadnym aniołem. Na pierwszy rzut oka widać przecież, że równie mocno jak Fusun, kochał on swoje uczucie do niej. A może nawet i mocniej... To wręcz irytujący, typowy przedstawiciel nowoczesnej tureckiej inteligencji...

Książka, która nieco mnie wymęczyła, ale którą, czułam, że muszę skończyć. Duży plus to poznanie realiów Turcji drugiej połowy XX wieku. Obsesyjna miłość i jednocześnie pewnego rodzaju bezwolność głównego bohatera sprawiła, że skojarzył mi się z Płoszowskim i "Bez dogmatu" Sienkiewicza. Co za okropny rodzaj mężczyzny!

Książka, która nieco mnie wymęczyła, ale którą, czułam, że muszę skończyć. Duży plus to poznanie realiów Turcji drugiej połowy XX wieku. Obsesyjna miłość i jednocześnie pewnego rodzaju bezwolność głównego bohatera sprawiła, że skojarzył mi się z Płoszowskim i "Bez dogmatu" Sienkiewicza. Co za okropny rodzaj mężczyzny!