Ech. A zapowiadało się ciekawie. Do domu niemieckiego biologa przez okno wpada jabłko. W nocy do mężczyzny dzwoni telefon zmuszający go do ugryzienia owocu. Rano okazuje się, że naukowiec zniknął bez śladu. Niemiecka policjantka, aby rozwiązać tę zagadkę, uda się do Grecji. Tam będzie musiała między innymi stawić czoła mordercy-zboczeńcowi w stroju Batmana, pozna także niezwykłego greckiego kuloodpornego detektywa oraz zmierzy się z zadaniem ukołysania do spania niezwykle wrzaskliwego niemowlęcia. I to wszystko naprawdę miałoby niezły potencjał, gdyby za książkę zabrał się ktoś inny. Gdyby to José Carlos Somoza napisał opowieść o grze, w której pionkami zostają przypadkowi ludzie, a jedynym elementem łączącym pozornie niezwiązane ze sobą zbrodnie są maleńkie figurki, które nosili przy sobie zabici, sądzę, że historia mogłaby zapadać w pamięć. Tymczasem tutaj mamy książkę, która, choć ma tylko 360 stron, niebywale męczy. Autor, zamiast skupić się na tym, co ważne, cały czas raczy nas swoimi dygresjami i przemyśleniami, zupełnie niezwiązanymi z tematem, za to nabijającymi bezsensowne strony. Również jego język jest dość nużący, pełen niecodziennych porównań i metafor, co w niewielkiej dawce mogłoby książkę wzbogacić, jednakże w tak dużej ilości czyni ją po prostu niestrawną, tak jak sernik składający się w połowie z rodzynek. Przez całą książkę miałam wrażenie, że pisarz podczas tworzenia swojej opowieści bawił się znacznie lepiej niż ja, czytając ją. Nie mam nic przeciwko literackim eksperymentom, ale ten mnie po prostu wymęczył.

Ech. A zapowiadało się ciekawie. Do domu niemieckiego biologa przez okno wpada jabłko. W nocy do mężczyzny dzwoni telefon zmuszający go do ugryzienia owocu. Rano okazuje się, że naukowiec zniknął bez śladu. Niemiecka policjantka, aby rozwiązać tę zagadkę, uda się do Grecji. Tam będzie musiała między innymi stawić czoła mordercy-zboczeńcowi w stroju Batmana, pozna także...