Cytat dnia
Wrzeszczący bez ustanku dzieciak przypomina pulsar, czyli małą gwiazdę neutronową, która ma niezwykle gęsta masę i wiruje z wielką szybkości...
Najnowsze artykuły
Artykuły„Psychoza”, „Lśnienie”, „Zagłada domu Usherów”, czyli różne oblicza motywu szaleństwa w literaturze
17
ArtykułyCzytamy w weekend – Światowy Dzień Zwierząt 2024
321
ArtykułyReese Witherspoon i Harlan Coben piszą wspólną powieść. Premiera thrillera już w przyszłym roku
28
Artykuły„Smok Diplodok” już w kinach, czyli komiksowi bohaterowie na wielkich ekranach4
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2010
Subtelny nos Lilli Steinbeck Heinrich Steinfest 
„Subtelny nos Lilli Steinbeck”, bardzo lubię takie niespodzianki, bardzo ale to bardzo. Kupiłam tę książkę nie dlatego, że chciałam, kupiłam bo musiałam. No nie mogłam się oprzeć cenie, 9,999999999999999…, no przecież nie sposób przejść obojętnie, do tego w dyskoncie, toż to prawdziwa okazja. A okładka kusiła, kusiła różową świnką, świeżutką, chów naturalny, wolny wybieg, świnka zdrowa jak ryba.
Po tym zakupie spojrzałam na notowania, o w mordę, co za gemela, niedobrze. No ale co, połknę tę żabę. Ktoś inny, bardziej podatny na wpływy z obrzydzeniem rzucił by tą książką w kąt, spluwając trzy razy przez lewe ramię, oby niefart już się więcej nie powtórzył. Ale nie ja. Postanowiłam przygotować się porządnie do lektury. Ubrałam się w wygodny dres, do tego bielizna termoaktywna, zzułam obuwie, sporządziłam kawkę i tak uzbrojona po zęby gotowa byłam stawić czoła przeciwnikowi, tak uzbrojona już się niczego nie bałam.
Zaczęłam, cała nastroszona, szczęki zaciśnięte, wzrok zacięty, mina harda. Iiiii? No bez przesady, tu nie było żadnego niebezpieczeństwa, ta książka to nie żaden hardcorowy gniot, ona jest całkiem, całkiem. Tylko nie można jej treści traktować zbyt poważnie. Heinrich Steinfest wyraźnie bawi się konwencją. Mamy tu krwawy kryminało-sensayjny-thriller akcji, do tego szpiegowski i sci-fi, gdzie absurd goni absurd. I autor nie ma żadnych aspiracji do poważnego dzieła. On cały czas żartuje, puszcza do czytelnika oko, sprawdza co jeszcze ten czytelnik jest w stanie przyjąć. Ja bawiłam się wyśmienicie i od razu polubiłam Lilli Steinbeck, superseksowną policjantkę, z plamą na niewątpliwej urodzie, w postaci boksersko zniekształconego nosa. Laska w stylu dziewczyny Bonda, ustrojona w topowych butikach, prosto od fryzjerów i kosmetyczek, po skończonej akcji (a strzela, rozwiązuje zagadki, wspina się, przedziera… i co tam jeszcze, wszystko co do głowy wpadnie ona robi perfekcyjnie) o 21:00 idzie grzecznie spać. I jest typem bezpłciowym. Co to znaczy? Nie wiem, tak napisał autor a ja mu wierzę.
I tak pojawia się tu mnóstwo równie kolorowych postaci, jak i niedorzecznych wydarzeń, autor z prawdziwym wdziękiem szasta trupami, umieszczając je niedbale to tu, to tam. Aż trudno, o któregoś nie zawadzić. Do tego wymarłe 300 lat temu i nagle ożyłe dronty, do tego podziemna stacja kosmiczna, do tego… nie sposób wymienić wszystkich absurdów.
Czytając te książkę, pamiętaj Czytelniku Drogi, dystans, liczy się dystans:)
Subtelny nos Lilli Steinbeck Heinrich Steinfest
Ech. A zapowiadało się ciekawie. Do domu niemieckiego biologa przez okno wpada jabłko. W nocy do mężczyzny dzwoni telefon zmuszający go do ugryzienia owocu. Rano okazuje się, że naukowiec zniknął bez śladu. Niemiecka policjantka, aby rozwiązać tę zagadkę, uda się do Grecji. Tam będzie musiała między innymi stawić czoła mordercy-zboczeńcowi w stroju Batmana, pozna także niezwykłego greckiego kuloodpornego detektywa oraz zmierzy się z zadaniem ukołysania do spania niezwykle wrzaskliwego niemowlęcia. I to wszystko naprawdę miałoby niezły potencjał, gdyby za książkę zabrał się ktoś inny. Gdyby to José Carlos Somoza napisał opowieść o grze, w której pionkami zostają przypadkowi ludzie, a jedynym elementem łączącym pozornie niezwiązane ze sobą zbrodnie są maleńkie figurki, które nosili przy sobie zabici, sądzę, że historia mogłaby zapadać w pamięć. Tymczasem tutaj mamy książkę, która, choć ma tylko 360 stron, niebywale męczy. Autor, zamiast skupić się na tym, co ważne, cały czas raczy nas swoimi dygresjami i przemyśleniami, zupełnie niezwiązanymi z tematem, za to nabijającymi bezsensowne strony. Również jego język jest dość nużący, pełen niecodziennych porównań i metafor, co w niewielkiej dawce mogłoby książkę wzbogacić, jednakże w tak dużej ilości czyni ją po prostu niestrawną, tak jak sernik składający się w połowie z rodzynek. Przez całą książkę miałam wrażenie, że pisarz podczas tworzenia swojej opowieści bawił się znacznie lepiej niż ja, czytając ją. Nie mam nic przeciwko literackim eksperymentom, ale ten mnie po prostu wymęczył.
