Autor uważany za jednego z najważniejszych współczesnych teoretyków Ukraińskiego Nacjonalizmu, tłumaczy nam poprzez swoje eseje czy ten nacjonalizm jest czy też czym bywa a także to jaka jest współczesna Ukraina i jej "dusza"

Ale to nie jedyny wątek poruszany w tym zbiorze, mamy tu też spojrzenie na "różne Ukrainy" różnice etniczne i kulturowe wschodniej i zachodniej części kraju oraz kilka innych wątków

To ważne aby zobaczyć perspektywę tej drugiej strony np. gdy rozpatrujemy temat konfliktów pomiędzy różnymi narodami w tym wypadku Polakami i Ukraińcami.

Autor uważany za jednego z najważniejszych współczesnych teoretyków Ukraińskiego Nacjonalizmu, tłumaczy nam poprzez swoje eseje czy ten nacjonalizm jest czy też czym bywa a także to jaka jest współczesna Ukraina i jej "dusza"

Ale to nie jedyny wątek poruszany w tym zbiorze, mamy tu też spojrzenie na "różne Ukrainy" różnice etniczne i kulturowe wschodniej i zachodniej...

Zbiór esejów o współczesnej Ukrainie, napisanych w okresie ostatnich lat, przed wybuchem wojny. Autor pisze o pomarańczowej rewolucji, o stosunku państw Zachodu do Ukrainy i Rosji, o trudnych stosunkach polsko-ukraińskich. Niestety, po wybuchu wojny wszystko się zmieniło i opisywane przez autora problemy i dylematy zeszły na dalszy plan. D

Zbiór esejów o współczesnej Ukrainie, napisanych w okresie ostatnich lat, przed wybuchem wojny. Autor pisze o pomarańczowej rewolucji, o stosunku państw Zachodu do Ukrainy i Rosji, o trudnych stosunkach polsko-ukraińskich. Niestety, po wybuchu wojny wszystko się zmieniło i opisywane przez autora problemy i dylematy zeszły na dalszy plan. D

„Czternasta od końca. Opowieści o współczesnej Ukrainie” to zbiór esejów ukraińskiego pisarza Mykoły Riabczuka.

Większość z nich została napisana kilka lat temu, kiedy nastąpiła aneksja Krymu, ale nadal są aktualne.

Mam ambiwalentne odczucia jeśli chodzi o tą pozycję. Z jednej strony zgadzam się z autorem w pewnych kwestiach, a w innych niekoniecznie. Niekiedy mam wrażenie, że autor usprawiedliwia Ukraińców za ich zachowanie i nie za bardzo mi się to podoba.

Porusza głównie temat Rosji. Co jest dosyć zrozumiałe. Ale pisze także o Polakach i o strachu Ukraińców co do uznania polskiego wpływu na historię i kulturę… (Dlatego zakazuje się nauczania w języku polskim, akceptowaniu zbrodni banderowskich czy niechęci do Polaków???)

Pomijając tą część jest to ciekawa pozycja. Autor stosuje ciekawe porównania i zamieszcza warte przeczytania uwagi.

Miałam jednak wrażenie, że narzuca czytelnikowi pewien sposób postrzegania, a także nim manipuluje. A tego nie lubię.

Trudno mi ocenić tą książkę. Ma pewne wady, ale ma również zalety. Na pewno pomoże zrozumieć sposób myślenia Ukraińców. Jednak trzeba podejść do lektury z takim krytycznym podejściem.

„Czternasta od końca. Opowieści o współczesnej Ukrainie” to zbiór esejów ukraińskiego pisarza Mykoły Riabczuka.

Większość z nich została napisana kilka lat temu, kiedy nastąpiła aneksja Krymu, ale nadal są aktualne.

Mam ambiwalentne odczucia jeśli chodzi o tą pozycję. Z jednej strony zgadzam się z autorem w pewnych kwestiach, a w innych niekoniecznie. Niekiedy mam...

https://papierowybluszcz.wordpress.com/2022/10/16/czternasta-od-konca-opowiesci-o-wspolczesnej-ukrainie-mykola-riabczuk/

Mykoła Riabczuk to jeden z najważniejszych współczesnych pisarzy ukraińskich i wybitny badacz ukraińskiej tożsamości. Książka, którą mam w ręce, jest nieco zmienioną wersją tej, która ukazała się w języku ukraińskim w 2021 roku pod tytułem „Leksykon nacjonalisty i inne eseje”. We wstępie napisanym specjalnie dla polskiego czytelnika autor wyjaśnia między innymi, dlaczego zdecydował się zmienić jej tytuł, a na końcu książki w nocie od wydawcy znajdziemy informacje, które z esejów zawartych w książce były już wcześniej publikowane w języku polskim.

Autor w swoich esejach opisuje najważniejsze fakty historyczne, które miały wpływ na to, jak obecnie wygląda Ukraina i jak kształtują się jej relacje z sąsiadami. Jak quasi-imperialne dziedzictwo Rusi Kijowskiej stało się kością niezgody w stosunkach ukraińsko-rosyjskich.

Mykoła Riabczuk analizuje to, jak Ukraina postrzegana była na arenie międzynarodowej. Ubolewa nad masowo rozpowszechnianą, płynąca z Moskwy „wiedzą imperialną”, która przez lata wywierała silny wpływ na zachodnie media i opinię publiczną, czego konsekwencją była marginalizacja głosów ukraińskich polityków i ekspertów. Kolejnym problemem, który autor przedstawia, jest całkowita ignorancja faktu, że Ukraina jest krajem postkolonialnym i wbrew utartym schematom, państwo to nie dążyło do zasymilowania i narzucenia ukraińskiego języka i kultury swoim rosyjskojęzycznym mieszkańcom. Pomijany jest też fakt, że „niepodległa Ukraina powstała nie w wyniku walki narodowowyzwoleńczej i radykalnego przewrotu politycznego, ale w rezultacie swego rodzaju mezaliansu między starą, całkowicie zrusyfikowaną elitą komunistyczną a nowo narodzonym społeczeństwem obywatelskim, na czele którego stanęła ukraińska inteligencja narodowo-demokratyczna”.

W książce znajdziemy cały rozdział poświęcony relacji Ukrainy z Polską. W eseju pt. „Ukraiński Piętaszek i jego dwaj Robinsonowie” autor przywołuje wyniki badań socjologicznych przeprowadzanych w obu krajach dotyczących wzajemnych stosunków, poddaje je analizie i wyjaśnia, z czego wynikają. Kolejnymi Polskimi akcentami są eseje: poświęcony twórczości Czesława Miłosza i jego dziełu „Zniewolony umysł” oraz Jerzemu Giedroyciowi i jego czasopismu „Kultura”. Mykoła Riabczuk podkreśla, że Jerzy Giedroyć był postacią wybitną, o czym świadczą jego sowa: „jestem przekonany, że każdy naród musi mieć swojego Giedroycia i swoją >>Kulturę<<, a przynajmniej w momentach krytycznych, przejściowych swojego istnienia. Najważniejsze, że nawet nie mając własnego Gierdoycia i własnej „Kultury”, naród musi przyjąć ich duchowość, ich natchnienie – przynajmniej na poziomie swoich elit intelektualnych”.

Mykoła Riabczuk przedstawia, w czym tkwi przyczyna popularności liderów nacjonalistycznych z okresu drugiej wojny światowej przy niskim poparciu dla dzisiejszej ideologii nacjonalistycznej. Dla nas Polaków Stepan Bandera to przede wszystkim zbrodniarz odpowiedzialny za czystki etniczne ludności polskiej na Wołyniu i w Galicji Wschodniej. Dla Ukraińców to przede wszystkim bohater antysowiecki. Autor cytuje Alexandra Motyla – badacza ukraińskiego nacjonalizmu: „Dzisiejsi Ukraińcy, którzy uważają Banderę za bohatera, podziwiają jego samego i zaciekł opór, stawiany przez jego ruch Związkowi Radzieckiemu w latach 1939-1955. Nikt nie postrzega przemocy nacjonalistów wobec Polaków i Żydów jako godnej pochwały, ale też mało kto uważa ją za najważniejszą z tego, co reprezentuje Bandera i nacjonaliści: odrzucenie wszystkiego, co radzieckie, zaprzeczenie antyukraińskim donosom i bezwarunkowe poświęcenie dla niepodległości Ukrainy. Bandera i nacjonaliści są też postrzegani jako przeciwieństwo skorumpowanych, interesownych ukraińskich elit, które źle rządziły Ukrainą przez ostatnich dwadzieścia lat.”

Czytając te słowa, wiemy, że czeka nas jeszcze ciągle proces gojenia polsko-ukraińskich ran, bo z polskiej perspektywy nie da się nie zauważyć, że choć rzeczywiście mało kto dziś w Ukrainie pochwala zbrodnie nacjonalistów wobec Polaków i Żydów, to też jednocześnie ciągle mało kto chce ten aspekt historii uczciwie zgłębiać. Jednak bez żadnej wątpliwości obecna wojna to gojenie ran mocno przyspieszyła.

Czternasta od końca. Opowieści o współczesnej Ukrainie to bardzo ciekawa lektura o tym, czym są dla Ukraińców naród, tożsamość, język. Jak te pojęcia kształtowały się w świadomości obywateli i jak różnie są definiowane. Autor w swojej książce wyjaśnia, dlaczego wybuchła wojna i jak naród ukraiński zaskoczył wszystkich i okazał się mocno skonsolidowany. Choć według niego „niespodzianka ta jednak jest w dużym stopniu skutkiem niewiedzy – o tożsamości ukraińskiej i o patriotyzmie lokalnym, który zawsze istniał na tych terenach…”

Autor wielokrotnie odnosi się do osobistych doświadczeń, podaje również wiele przykładów z życia codziennego i kultury masowej, przestawia własną historię odkrywania tożsamości narodowej. To wszystko sprawia, że książka jest lekka w odbiorze.

https://papierowybluszcz.wordpress.com/2022/10/16/czternasta-od-konca-opowiesci-o-wspolczesnej-ukrainie-mykola-riabczuk/

Mykoła Riabczuk to jeden z najważniejszych współczesnych pisarzy ukraińskich i wybitny badacz ukraińskiej tożsamości. Książka, którą mam w ręce, jest nieco zmienioną wersją tej, która ukazała się w języku ukraińskim w 2021 roku pod tytułem „Leksykon...

Książka Mykoła Riabczuka to bardzo dobry, opiniotwórczy i kształcący zbiór esejów z ostatnich 15 lat. Z częścią opinii autora bym polemizowała, niektóre słowa i porównania wydają mi się nieadekwatne, ale wciąż ogromnie doceniam to co przeczytałam. Niemała część książki dotyka relacji polsko-ukraińskich. Niektóre opinie pana Riabczuka są dla nas bardziej łaskawe, inne mniej, ale warto docenić, że autor po pierwsze ma sporą wiedzę, a po drugie nie pomija tematów trudnych i wrażliwych. Całość daje czytelnikowi świetny wgląd w ukraińską historię, tożsamość, społeczeństwo i kulturę. Bardzo dobrze też obrazuje trudne relacje Ukrainy i Rosji, ale również to dlaczego Ukraina różni się od innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej.

Świetny zbiór esejów, i do dyskusji, i do rozważań, i do nauki, polecam!

Książka Mykoła Riabczuka to bardzo dobry, opiniotwórczy i kształcący zbiór esejów z ostatnich 15 lat. Z częścią opinii autora bym polemizowała, niektóre słowa i porównania wydają mi się nieadekwatne, ale wciąż ogromnie doceniam to co przeczytałam. Niemała część książki dotyka relacji polsko-ukraińskich. Niektóre opinie pana Riabczuka są dla nas bardziej łaskawe, inne mniej,...

Egzemplarz recenzencki, pt." Czternasta od końca. Opowieści o współczesnej Ukrainie", otrzymałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Znak- pięknie dziękuję📘💛
Na wstępie autor Mykoła Riabczuk, przedstawia historyczne początki Ukrainy sięgające IXw. 💙💛
A ich różne interpretacje w zależności od tego, kto ją podaje do publicznej wiadomości.
Szerzej informuje o referendum w 1991r., w którym 90% obywateli deklaruje się za Ukrainą.
Dla większości państw świata, to „nowe” państwo jest czymś egzotycznym, mało znanym i prawie, że nieistniejącym.
W 1994r. odbywa się Budapesztańska Konferencja OBWE na mocy porozumienia ukraińska broń atomowa zostaje przekazana Rosji.
W zamian trzy ówczesne mocarstwa atomowe, tj: USA, Wielka Brytania i Rosja dają gwarancję bezpieczeństwa rozbrojonemu państwu.
Pomarańczowa rewolucja 22.11.2004r-23.01.2005r.) ujawniła istnienie Ukrainy, pozytywnie oceniając Ukraińców.
O deklaracjach budapesztańskich dziś mało, kto pamięta, ale teraz sami możemy ocenić ich wiarygodność!
Autor dobrze orientuje się w europejskiej geopolityce, szczególnie środkowej i środkowo wschodniej.
Zna nastroje panujące w społecznościach terenów, także z autopsji.
Przekonuje, że politycy powinni wyciągnąć właściwe wnioski z historii.
Pobłażliwość i ustępstwa wobec agresywnej polityki niemieckiego dyktatora z lat 30-tych XX w. miały tragiczny finał.
Scenariusz polityczny pierwszych dekad XXw. Wygląda podobnie. A zmienili się tylko „aktorzy” i scena przesunęła się bardziej na wschód.
Tylko nieliczni mięli świadomość tego, co może się stać , ale nikt ich nie słuchał.
Ważniejszą była gra o pieniądze i posady.
Inną ciekawostką, którą Riabczuk nam ujawnia jest to, że w Kijowie Rosjanie zaczęli się osiedlać dopiero pod koniec XVIIIw.
Ale jeszcze w pierwszych 30-tu latach XIXw. rozmawiano tam głównie po polsku, ukraińsku, jidysz.
Po katastrofie takiej skali: sztuka i poezja nie ma odpowiednich środków do oddania tychże.
Tutaj przemawiają fakty , fotografie, dokumenty.
Książka dotyczy samookreślenia narodowego, jak i kształtowania się świadomości obywatelskiej.
Esej traktuje o rzeczach trudnych, poważnych, złożonych, ale przekaz jest prosty, zrozumiały dla większości czytających.
Polecam, bo to bardzo wartościowa lektura💙💛

Egzemplarz recenzencki, pt." Czternasta od końca. Opowieści o współczesnej Ukrainie", otrzymałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Znak- pięknie dziękuję📘💛
Na wstępie autor Mykoła Riabczuk, przedstawia historyczne początki Ukrainy sięgające IXw. 💙💛
A ich różne interpretacje w zależności od tego, kto ją podaje do publicznej wiadomości.
Szerzej informuje o referendum w 1991r., w...